O πρώτος αγώνας...

Έιναι μερικά πράγματα που τη πρώτη φορά που τα κάνεις τη θυμάσαι για μια ζωή. Είναι και μερικά άλλα όμορφα πράγματα που απλά δε μπορείς να τα θυμηθείς γιατί ήσουν πολύ μικρός τότε. Για παράδειγμα κανείς δε θυμάται τη πρώτη φορά που στάθηκε όρθιος χωρίς να του βαστάνε τα χέρια οι γονείς του.


Σχετικά με το τρέξιμο, όλοι θυμόμαστε τον πρώτο μας αγώνα , το πρώτο μαραθώνιο, την πρώτη μας ικανοποίηση από το τρέξιμο, τις πρώτες φιλοδοξίες την πρώτη απογοήτευση, τον πρώτο τραυματισμό και πάει λέγοντας.Έχω πάρει μέρος σε πολλούς αγώνες δρόμου για πάρτη μου, από μικρές αποστάσεις μέχρι και πολύ πιο πάνω από την απόσταση των 42 χιλιομέτρων.Τη πρώτη φορά που έτρεξα τη κάθε απόσταση τη θυμάμαι έντονα σαν να τη ξαναζώ , και ας έχει επαναληφθεί μετά μέσα σε άλλους αγώνες.Πόσο μάλλον τον πρώτο μου αγώνα...



Σε μια πρόσφατη κρίση νοικοκυροσύνης ξαναβρήκα το δίπλωμα απο τον πρώτο μου αγώνα τρεξίματος που έλεγα πιο πάνω.Μια εμπειρία κουραστική τότε, αδιάφορη στη πορεία και όμορφη με ανάμεικτα συναισθήματα σαν ανάμνηση σήμερα.



7 Απριλίου 1985. Είμαι σχεδόν 9 χρονών και ο αγώνας είναι 800 μέτρα μέσα στο δάσος του Πευκιά στο Ξυλόκαστρο. (πώς βρέθηκα εκεί είναι άλλη ιστορία!).Είχε ταυτόχρονα και αγώνα "μεγάλων" δηλαδή παιδιών μεγαλύτερης ηλικίας, πιθανόν και μεγαλύτερης απόστασης ο αγώνας και με είχε εντυπωσιάσει ο τερματισμός του πρώτου που φτάνοντας με διαφορά μπροστά από τους άλλους πήδηξε πάνω από το νήμα αντί να το παρασύρει με τον κορμό του. Στον δικό μου τον αγώνα ήταν πολλά παιδιά στην ηλικία μου. Αυτή η ευθεία των 800 μέτρων τότε ήταν για μένα κάτι παραπάνω από 100χιλιόμετρα σήμερα.Με το που ξεκινήσαμε κουράστηκα. Έτρεχα και κοιτούσα πίσω μου να δω αν ήταν άλλοι και ευτυχώς δεν ήμουν εγώ ο τελευταίος . Ήμουν ο προτελευταίος!


Το σκάσιμο στα πνευμόνια, η ανυπομονησία να τερματίσω να δω τους γονείς μου που περίμεναν στο τέρμα , η απογοήτευση και το παιδικό πείσμα που δεν τους πέρασα όλους και άλλα τέτοια με το καιρό ξεχάστηκαν.23 χρόνια αργότερα, σήμερα δηλαδή ,κάνοντας συνειδητά πλέον άθληση , μου έχει μείνει απλά αυτή η ρομαντική ανάμνηση.Ο πρώτος μου αγώνας...

Ρε που σε ξέρω, που σε ξέρω....

Μέσα σε αυτόν τον μικρόκοσμο των δρομέων γνωρίζουμε εξ΄όψεως πολύ κόσμο, έχουμε αναπτύξει μεταξύ μας πολλές φορές ακόμα και φιλικούς δεσμούς.



Η εικόνα του φίλου μας που τρέχει δίπλα μας σε κάποια προπονησούλα ή ακόμα και σε κάποιον αγώνα , που τρέχουμε δίπλα δίπλα ή που μας προσπερνάει ή τον προσπερνάμε, μας είναι οικεία. Η εμφάνιση του, τα σορτσάκια του, συνήθως τα χρώματα που φοράει, ο τρόπος που τρέχει, η στάση του σώματος του μας είναι γνωστά.



Αυτόν τον άνθρωπο που περιγράφω πιο πάνω , τον έχουμε δει κουρασμένο, όπως και εκείνος εμάς, έχουμε ιδρώσει παρέα, έχουμε μοιραστεί τρέχοντας σκέψεις, προβληματισμούς κτλ και όπως και να το κάνουμε πολλές φορές ανήκει στους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε καθημερινά.Θα αποκαλύψω τη λεπτομέρεια για να συνεχίσω.

Η εικόνα αυτή είναι χαραγμένη στο μυαλό μας μέσα σε μία αθλητική περιβολή. Μέχρι εκει καλά. Τον αναγνωρίζουμε απο πολλά μέτρα απο μακριά άν είναι μέσα στα σορτσάκια ή τις φόρμες του.



Προχτές έπαθα πλάκα. Με χαιρέτησε εκεί που έτρεχα ένας ψηλός με ένα φουσκωτό μπουφάν με τζίν παντελόνι και δεν τον αναγνώρισα αμέσως. Και όμως με αυτό το παιδί έχουμε κάνει πολλά χιλιόμετρα παρέα.Και τι δεν έχουμε συζητήσει τρέχοντας. Έλα όμως που δεν τον είχα δεί ποτέ με άλλα ρούχα εκτός απο τα ρούχα του τρεξίματος;

Έντάξει δεν άργησε να πάρει στροφές το μυαλό αλλα του παραδέχτηκα οτι άργησα να τον αναγνωρίσω, πράγμα που όπως διαπιστώνω συμβαίνει συχνά σε μας.
Είναι και ένα απο τα κλασσικά αστεία για το πόσο κολημένοι είμαστε με το τρέξιμο που δεν αναγνωρίζουμε δηλαδή τους φίλους μας στον δρόμο αν δεν φοράνε αθλητικά ρούχα.


Πλάκα έχουν και αυτά τα παιχνίδια του μυαλού.

Ο προπονηταράς.

Το έχει ο έλληνας στο πετσί του.

Τα ξέρει όλα, ξέρει τα πάντα.Πόσο μάλλον τα πάντα για το τρέξιμο.

Σαν δρομέας είμαι μέτριος . Ούτε στους πρώτους αλλά ούτε και στους τελευταίους. Έχει πλάκα όμως που κάποιοι δρομείς βγάζουν τον Αλέφαντο που κρύβουν μέσα τους και σε αρχίζουν απο κεί που δεν το περιμένεις, χωρίς καν να το ζητήσεις , σε προπονητικά κόλπα, συμβουλές κτλ.

Καλά, άν ακολουθούσα όλα όσα μου έχουν πει κατα καιρούς .... ουυυυυυυ ...... ουτε ξέρω αν θα έτρεχα τώρα.Και πιστεύω όλοι μας το ίδιο. Η ουσία είναι να μη πέφτουμε στο ίδιο ατόπημα κι εμείς, δηλαδή να αρχίσουμε να λέμε στον άλλο , "εγώ έκανα αυτο και αυτό και έτσι κι εσυ πρέπει να κάνεις αυτο και αυτο....."


Άν υπήρχε η χρυσή συμβουλή της επιτυχίας τώρα θα την μοίραζαν σε cd στα κυριακάτικα φύλλα.Είναι πολλές οι παραμέτροι που πρέπει να λάβει κανείς υπ΄οψιν φτιάχνοντας το προπονητικό του πλάνο, ακόμα και για να θέσει τους αγωνιστικούς του στόχους εαν αυτοί υπάρχουν. Σίγουρα ακούμε τους πιο έμπειρους, μαθαίνουμε απο αυτούς , ακολουθούμε μέν και τις γενικές αρχές για το τρέξιμο αλλα δε πιστεύω οτι ένα tip θα μας κανει απο μαραθωνοδρομους για παραδειγμα των 4 ωρών σε μαραθωνοδρόμους των 2:40.

Όποιον σχεδόν και αν ρωτήσεις έχει να σου πεί συμβουλές , κόλπα , τί να φάς, ποιές βιταμίνες ακόμα και σε τι χρόνο πολλές φορές πρέπει να κάνεις τα γρήγορα κομμάτια σου (άν κάνεις), κρίνοντας σε μόνο απο το σουλούπι σου.Υπάρχουν και γι αυτά επαγγελματίες εξειδικευμένοι , καλύτερα να στρέφεται απο την αρχή σε αυτούς ο ενδιαφερόμενος.

Μελέτη, ακόμα και η προπόνηση θέλει μελέτη.Προσωπική μελέτη στα δικά μας δεδομένα. Αυτό μας δίνει πληροφορίες για να βελτιωθούμε. Εκτός βέβαια και έχει αναλάβει επαγγελματίας του είδους την καλυτέρευση μας, αλλά αυτό; Μήπως βγαίνει έξω απο το περίγραμμα του χομπίστα;

Όπως και να έχει, άλλο προπονητής και άλλο "προπονητής" όπως άλλα τα μάτια του λαγού , άλλα της κουκουβάγιας.

Την τρέλα σου να ΄χα ρε π.....

Μου αρέσει πολύ που το μάτι αυτών που δεν αθλούνται έχουν εξοικιωθεί με την εικόνα κάποιου με ένα σορτσάκι να τρέχει και δέν τον κοιτάνε σαν εξωγήινο ή δέν τον σχολιάζουν αρνητικά , κάτι που γινότανε μέχρι πριν λίγα χρόνια.



Παλιά το "τρέξε τρέξε μικρούλη" το "που πάς ρε θείο " και άλλα τέτοια ήταν συνηθισμένα ακούσματα στα αυτιά αυτού που τολμούσε να κάνει αυτό που δεν έκαναν οι άλλοι, να βγεί να τρέξει μόνος του.Τώρα πάει να γίνει και μόδα. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό...



Κατα καιρούς έχω ακούσει κι εγώ διάφορα. Καί το κοροιδευτικό γελάκι απο καμιά παρέα , αλλά και σχόλια ή επιφωνήματα θαυμασμού απο άλλους, ηλικιωμένους κυρίως.

Σήμερα άκουσα ένα πετυχημένο. Είχα κατέβει για τρέξιμο με σορτσάκι . Άν και το σήκωνε η μέρα μιά μικρή αίσθηση κρύου υπήρχε , ετσι ωστέ σε όλο το πάρκο είμασταν μόνο δύο που τρέχαμε με σορτσάκι.Τρέχοντας λοιπόν, πέρασα δίπλα απο κάποιον που περπατούσε κοντά στην ηλικία μου , ο οποίος ήταν ντυμένος σαν εσκιμώος.Αμέσως μόλις πέρασα απο μπροστά του τον άκουσα να μονολογεί."Την τρέλα σου να ΄χα ρε πούστη, την τρέλα σου" και η χροιά στη φωνή του δεν ήταν ειρωνική ή με ίχνη κοροϊδίας.Συνέχισα χαμογελώντας.



Αυτό που εκείνος θεώρησε τρέλα και το θαύμασε, για μένα είναι απλά κομμάτι δικό μου , κάτι το αυτονόητο στις συνήθειες μου.Η πλάκα είναι οτι όλο αυτό είναι πολύ απλό να το ξεκινήσει να το κάνει οποιοσδήποτε .Απλά δεν το γνωρίζει και έτσι κοροϊδεύει ή θαυμάζει αυτούς που απλά τρέχουν σε ένα πάρκο.Απο την άλλη κι εγώ θαυμάζω κάποιους κυρίους πιό μεγάλους απο την ηλικία των γονιών μου που κάνουν κι εκείνοι το τρεξιματάκι τους με τους οποίους ανταλλάζουμε ένα γεία με όλον τον σεβασμό απο την μεριά μου.



Αυτοί και άν έχουν "τρέλα" , την "τρέλα "την καλή....