Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Ένας μαραθώνιος που δεν μπορώ να ξεχωρίσω.. και ο φετινός μου μαραθώνιος.

 Ήμουν γύρω στα 17 χωρίς να έχω σχέση με αγωνίσματα στίβου όταν για πρώτη φορά είπα στον εαυτό μου πως θέλω κάποτε να τρέξω έναν μαραθώνιο. Εκείνο το διάστημα ήδη έκανα πρωταθλητισμό στη πυγμαχία όπως και για μερικά χρόνια αργότερα. Ο προπονητής μου τότε και καλός μου φίλος σήμερα, είχε "δει" από εκείνα τα χρόνια πως είχα επίσης μια τάση προς το τρέξιμο και μια μέρα μου πρότεινε να πάρω μέρος σε έναν αγώνα δρόμου 20 χιλιομέτρων  για αλλαγή παραστάσεων αντί να τα έκανα μόνος μου εκείνη τη κυριακή σαν προπόνηση στο πάρκο.

Μπορεί κάποιοι να μη το γνωρίζουν αλλά υπάρχουν φάσεις στη προπονητική προετοιμασία ενός πυγμάχου που μπορεί να "γράψει" τρέχοντας σε ένα μήνα, όσα χιλιόμετρα "γράφει" και ένας μαραθωνοδρόμος.

Έτρεξα σε εκείνον τον αγώνα και προς έκπληξη μου όντας εντελώς άσχετος από παπουτσια, εξοπλισμό, τακτικές, χρόνους κ.α. τερμάτισα ανάμεσα στους πολύ πρώτους δρομείς, χωρίς καν να το γνωρίζω. Ετοιμαζόμασταν να φύγουμε με την αδερφή μου και άκουσα το όνομα μου στο μεγάφωνο στους αθλητές που θα έπαιρναν μετάλλιο. Ήδη όμως το είχα πει στον εαυτό μου, "θέλω κάποτε να τρέξω στον μαραθώνιο".

Έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια από τότε, από αυτό το κάποτε θα ήθελα να τρέξω σε μαραθώνιο...  και βρίσκομαι σήμερα να τρέχω σε αγώνες πολύ μεγαλύτερους από αυτόν, όπως το Σπάρταθλο που είναι σαν να τρέχεις 6 μαραθώνιους στη σειρά, ή η απόσταση του μαραθωνίου να είναι μέρος μια προπόνησης που μπορεί -σε συγκεκριμένες περιόδους - να τρέχω παραπάνω από μια φορά μέσα στη βδομάδα.

Ο μαραθώνιος όμως σαν αγώνισμα είναι κάτι διαφορετικό. Είτε είσαι χομπίστας είτε κάνεις πρωταθλητισμό, πρέπει να είσαι υπεύθυνος και σοβαρός απέναντι του. Δυστυχώς δεν το βλέπουν όλοι έτσι αλλά αυτό είναι άλλο θέμα για κουβέντα.

Νομίζω πως δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιος μαραθώνιος ποιας χρονιάς, ήταν για μένα ο καλύτερος. Έχω τη τύχη να έχω φτάσει μέχρι τη Βοστόνη για να τρέξω εκεί όμως μιλάω τώρα μόνο για τον μαραθώνιο της Αθήνας, τη κλασσική διαδρομή, που τερματίζεις μέσα στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό στάδιο. 

Θυμάμαι τη πρώτη μου φορά, που τον τερμάτισα και ένιωθα σπουδαίος, πολύ λίγοι από όσους γνώριζα τότε θα μπορούσαν να τρέξουν έναν μαραθώνιο. Θυμάμαι την επόμενη φορά που προσπάθησα για μια καλύτερη επίδοση.. και την ικανοποίηση οτι ήρθε. Την μεθεπόμενη που προσπάθησα για ακόμη καλύτερη και την απογοήτευση που δεν βγήκε... Θυμάμαι τη χρονιά που έφερα για μένα έναν πολύ καλό χρόνο που δεν τον πιάνει εύκολα ο μέσος αθλούμενος και που πιστεύω πως αυτός είναι που θα με ακολουθεί ...

 Θυμάμαι τη χρονιά που είδα τη Μαρία, τότε ήταν η κοπέλα μου ακόμα, να τερματίζει λίγη ώρα μετά από 'μένα, στον πρώτο της μαραθώνιο...χαρά και συγκίνηση σαν να τερμάτιζα εγώ. Επίσης θυμάμαι τη χρονιά που δεν έτρεξα γιατί ήμουν στο εξωτερικό να τρέξω σε έναν μεγάλο αγώνα 100 χιλιόμετρων που όμως εκεί σκεφτόμουν και τον μαραθώνιο της Αθήνας. Απόλαυσα τη χρονιά που έτρεξα χαλαρός σχεδόν απροπόνητος και το μόνο που με ένοιαζε ήταν να έχει καλό καιρό να τερματίσω στο στάδιο και να είναι η κόρη μου εκεί.. μόλις 30 ημερών... και ήταν.

Θυμάμαι τη χρονιά που δεν έτρεξα γιατί είχα έναν τραυματισμό στο πόδι μου που απαιτούσε αποχή ακόμα και από τζόκινγκ και που με θαυμασμό αλλά και λύπη που δεν ήμουν ανάμεσα τους, χειροκροτούσα τους δρομείς  για πάνω από 6 ώρες καθώς περνούσαν  από μπροστά μου στον κόμβο στους Αμπελόκηπους. Κάποιοι από τους φίλους θα με θυμούνται εκεί να τους φωνάζω, να τους χειροκροτώ.

Κάθε μαραθώνιος πολλές διαφορετικές παραστάσεις, ικανοποίηση, μάθημα, πάθημα, έμπνευση μια ξεχωριστή εμπειρία κάθε φορά. Σε κάθε τερματισμό βουρκωμένος.

 Τα τελευταία τέσσερα χρόνια τρέχω και στο Σπάρταθλο, συμβαίνει δυστυχώς αυτοί οι δυο αγώνες να έχουν μόλις ένα μήνα απόσταση ο ένας από τον άλλο. Αυτό σημαίνει πως όσο και να θες, ειδικά για τον μαραθώνιο της Αθήνας, το σώμα δεν έχει προλάβει να συνέλθει από τη καταπόνηση του προηγούμενου αγώνα και ο χρόνος φυσικά δεν επαρκεί για να κάνεις μια σοβαρή προετοιμασία για έναν "καλό" μαραθώνιο. Αυτό μου δίνει την ευκαιρία να τον αντιμετωπίζω με άλλο μάτι. Να τον τρέχω, φυσικά προσπαθώντας να κάνω οτι καλύτερο μπορώ από θέμα χρονομέτρου, όμως κυρίως να τρέχω γι αυτό που λένε "τη χαρά του τερματισμού" στο Καλλιμάρμαρο. Τα  42 χιλιόμετρα στη διαδρομή της "κλασσικής" μου προκαλούν δέος ακόμα και τώρα που τερματίζω Σπάρταθλο. Ούτε άνετα, ούτε "χαλάρωμα" μου φαίνονται όπως συχνά χαριτολογούν κάποιοι φίλοι μου. Είναι απόσταση που πρέπει να τη σεβαστείς.

Φέτος άλλος ένας ξεχωριστός για μένα μαραθώνιος. Ξεχωριστός γιατί δεν τον έτρεξα μόνος μου, αλλά όλον τον αγώνα τον τρέξαμε με τη Μαρία βήμα-βήμα, και στο Καλλιμάρμαρο μας περίμενε στις κερκίδες ανάμεσα σε άλλους και η κόρη μας. Της το είχαμε "μεταδόσει" έτσι που ήταν πολύ ενθουσιασμένη που θα μας έβλεπε να τρέχουμε μαζί και φυσικά ήταν και για μας πολύ σπουδαίο αυτό, να έχει η Βασιλική και αυτήν την εικόνα. Τους γονείς της να τερματίζουν αγκαλιά σε ένα γεμάτο στάδιο σε μια όμορφη ατμόσφαιρα. Εικόνες και παραστάσεις από αγώνες και από δικούς μου τερματισμούς η κόρη μου παρά τα τέσσερα της χρόνια έχει αρκετές. Όμως αυτή τη φορά θα έβλεπε και τους δυο γονείς της να τερματίζουν σε έναν μεγάλο αγώνα.

Με τη Μαρία γνωριστήκαμε λίγες μέρες μετά τον πρώτο μου μαραθώνιο, ό,τι είχα αρχίσει να γνωρίζω τον κόσμο του τρεξίματος. Με αφορμή τη γνωριμία μας, ξεκίνησε κι εκείνη το τρέξιμο στη μορφή της ελεύθερης άσκησης  σαν χόμπι που το κάναμε μαζί, αρχίσε να τρέχει κι εκείνη σε μικρούς αγώνες δρόμου και φτάσαμε να πηγαίνουμε μαζί σε διάφορα μέρη της Ελλάδας σαν εκδρομή για να τρέξουμε έναν αγώνα.. Έτσι σιγά σιγά μπαίναμε μαζί  σε αυτόν το χώρο γνωρίζαμε περισσότερο κόσμο αλλά και ιδιαιτερότητες...  Στην ουσία στο τρέξιμο, μαζί "μεγαλώσαμε". Στο μαραθώνιο της Αθήνας είχε τρέξει ήδη δυο φορές η τελευταία όμως ήταν πριν 6 χρόνια.... Εγώ κάποια στιγμή άρχισα να ενδιαφέρομαι περισσότερο για τις μεγαλύτερες αποστάσεις, η Μαρία δεν είχε το ίδιο πάθος για το τρέξιμο με εμένα, έτσι από τη μία σταμάτησε να τρέχει σε αγώνες, από την άλλη όμως πάντα είναι μαζί μου στους μεγάλους αγώνες να υποστηρίξει να βοηθήσει τη προσωπική μου υπέρβαση και η εικόνα μας να με φροντίζει, να με σερβίρει, να με προσέχει σε κάθε αγώνα υπεραπόστασης που έχω τρέξει είναι συνηθισμένη. Πότε πότε μου έκανε παρέα σε κάποιο αργό μου τρέξιμο αλλά αυτό πολύ σπάνια.

 Όμως και σε προπονήσεις πολύωρες, πάλι με υποστηρίζει όπως με το να με ακολουθεί κάποιες φορές με το αυτοκίνητο στην παλιά εθνική ,ή να έρχεται στο στάδιο που τρέχω ώρες για να μου πει μια κουβέντα και θέλω να σταθώ και σε ένα άλλο σημείο. Αν και δεν του φαίνεται, ακόμα και βγάζοντας έξω αυτά που επιβάλουν τελευταία η μόδα και το μάρκετινγκ, το τρέξιμο ειδικά ο υπερμαραθώνιος συχνά είναι ακριβό χόμπι που επηρεάζει και τον προϋπολογισμό του σπιτιού μας, που κι εκεί έχω την κατανόηση και τα βάζουμε μαζί κάτω και κάνουμε τα κουμάντα μας.

Αυτή την υποστήριξη όχι μόνο την εκτιμώ αλλά θέλω να μπορώ κι εγώ να την ανταποδίδω και γιατί όχι οι ρόλοι να αντιστρέφονται και να είμαι εγώ αυτός που έχει τον πίσω από τον "πρωταγωνιστή" ρόλο. Ακόμα όμως δεν έχω κάνει όσα έχει κάνει η Μαρία για μένα.

Η απόφαση της για τον φετινό μαραθώνιο παρόλο που συνέβαλα πολύ γι αυτή, ήταν ακόμα και για μένα μια έκπληξη. Την εγγραφή της την έκανε σχεδόν τελευταία στιγμή και φυσικά με αποφάσεις της τελευταίας στιγμής δεν μπορείς να περιμένεις και το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Η προετοιμασία της ήταν κάποια τρεξίματα τον τελευταίο μήνα χωρίς εξειδικευμένες προπονήσεις.

Στην εκκίνηση του μαραθωνίου οι δρομείς στέκονται στη σειρά σε διαφορετικά μπλοκ εκκίνησης ανάλογα με τις προηγούμενες επιδόσεις τους. Έτσι μπροστά μπροστά στέκονται οι ελίτ ξένοι αθλητές και οι αθλητές που παίρνουν μέρος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα και ακολουθούν τα επόμενα μπλοκ με τους αργούς δρομείς προς τα πίσω ή αυτούς που τρέχουν πρώτη φορά με τελευταίους στο έβδομο για φέτος μπλοκ, τους περιπατητές. Αυτό γίνεται για να αποφευχθεί ο συνωστισμός μετά τη πιστολιά, να μη πέφτουν οι γρήγοροι δρομείς επάνω στους αργούς και να υπάρχει μια ομαλή πορεία εκκίνησης. Κάθε μπλοκ έχει διαφορά εκκίνησης γύρω στα 3 λεπτά από το προηγούμενο. Έγω ήμουν τοποθετημένος στο πρώτο, η Μαρία στο πέμπτο, που σήμαινε περίπου ένα τέταρτο διαφορά ο ένας από τον άλλο... και μέσα στον κόσμο θα χανόμασταν. Έτσι αποφασίσαμε αφού μου ήταν αδιάφορη η επίδοση φετός να μετακινηθώ προς τα πίσω, για να πάρουμε μαζί εκκίνηση παρόλο που αυτό εμένα θα με ακύρωνε από τα αποτελέσματα.

Η Βασιλική ήξερε οτι εμείς θα φεύγαμε από πολύ νωρίς και πως όταν θα ξυπνούσε δεν θα μας έβρισκε στο σπίτι, όμως θα ήταν η μητέρα μου εκεί και μόλις έπινε το γάλα της και τρώγανε πρωινό με την ησυχία τους θα ερχόντουσαν μαζί στο στάδιο για να μας δουν. Μάλιστα της είχαμε δώσει ένα αντιανεμικό μπουφανάκι με έντονο χρώμα για να το κουνάνε όταν μας δουν να μπαίνουμε ώστε να τις εντοπίσουμε κι εμείς μέσα στον κόσμο στο σημείο στις κερκίδες που είχαμε συνεννοηθεί πως θα βρισκόντουσαν . Είχα πάρει το τσαντάκι μέσης που φοράω στους μεγάλους μου αγώνες και είχαμε το κινητό μαζί και μιλήσαμε με τη μικρή και όταν ξύπνησε αλλά μας πήραν και τηλέφωνο ενώ ήδη τρέχαμε στον αγώνα. Δεν θα κουράσω με λεπτομέρειες μέσα από τον αγώνα.. ίσως να είναι αδιάφορα όλα αυτά.

Συναντήσαμε πολλούς γνωστούς και φίλους τις μέρες πριν από, αλλά και μέσα στον μαραθώνιο πράγμα απολύτως φυσικό. Κάτι που μου έκανε εντύπωση  όμως ήταν πως πολλά από τα παιδιά που λένε πως είναι "μέσα στα πράγματα" δεν γνώριζαν οτι η Μαρία είχε ξανατρέξει μαραθώνιο και της έλέγαν άντε το χεις, με το κάλο κλπ... Αυτό γιατί μιλάμε μόλις για 6 χρόνια πίσω, που έτρεξε μραθώνιο τελευταία φορά, συνειδητοποιώντας πως αρκετοί από αυτούς τότε ήταν όχι άγνωστοι στο χώρο αλλά δεν είχαν καμία σχέση με αυτόν.... και τώρα παριστάνουν τους "γκουρού" των αποστάσεων..Μάλιστα και τότε η κοινή μας εικόνα σε αγώνες δρόμου ήταν τόσο συνηθισμένη που όταν έλειπε ο ένας μας ρωτούσαν φίλοι που βρίσκεται ο άλλος.

Στον τερματισμό μας, η μητέρα μου και η κόρη μας, μας είδαν αμέσως όταν μπαίναμε στο στάδιο, ενώ εμείς τρέχοντας προς τον τάπητα τερματισμού και προσπαθούσαμε να τις εντοπίσουμε μέσα στο πλήθος.Τις διακρίναμε τελικά πριν φτάσουμε στο τέρμα, αρχίσαμε να στέλνουμε φιλιά στη μικρή κι εκείνη σε εμάς.. τερματίσαμε οι δυο μας αγκαλιά... με φιλιά ο ένας στον άλλο, μας βγήκε ένα δυνατό βουρκωμένο γέλιο.. Γελούσα αυθόρμητα, πολύ δυνατά. Άλλη μια φορά ικανοποίηση...

Στην τελική ευθεία φτάνοντας προς το στάδιο, σήκωσα το χέρι, της το έδειξα απο μάκρια.., "ΚΟΙΤΑ" της είπα ενώ έδειχνα το Καλλιμάρμαρο.. ... "ΚΟΙΤΑ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ"... κοίτα τι κάναμε.. για όσες φορές  πίστεψε πριν τον αγώνα της πως δεν "το είχαμε".

Η κόρη μας καμάρωνε, πήγαμε στις κερκίδεςνα κάτσουμε όλοι μαζί  αφού βρήκαμε τα ρούχα μας για να αλλάξουμε, φόρεσε το ένα από τα μετάλλια και κάτσαμε να χειροκροτάμε και άλλους δρομείς που τερμάτιζαν τον μαραθώνιο.. Κάποια στιγμή οι δικοί μου φύγανε.. έμεινα στο στάδιο μόνος μου (μετά βρήκα κάποιους  άλλους φίλους)  όπως κάνω κάθε φορά και χειροκροτώ και τους τελευταίους δρομείς που φτάνουν στον δικό τους τερματισμό. Την άλλη μέρα  η Βασιλική τα διηγούνταν στο νηπιαγωγείο..

Αν προσέξατε δεν αναφέρω πουθενά την επίδοση .. πιστεύω πως στον ερασιτεχνικό αθλητισμό η επίδοση έρχεται σε δεύτερη, τρίτη, τέταρτη και πίσω θέση σε σύγκριση με όσα κερδίζεις μόνο που είσαι εκεί..

Αυτός ήταν  φέτος ο δικός μου ξεχωριστός μαραθώνιος. Το ίδιο ξεχωριστός σαν τους άλλους.




Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

"Ακόμα και αν δεν τερματίσει, να πεις στον Γιώργο πως εμείς θα τον αγαπάμε το ίδιο.."

Το 2009, ήταν η χρονιά που έβαλα ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα με τον εαυτό μου σχετικά με το τρέξιμο. Έχοντας μια σχετικά μικρή εμπειρία στον υπερμαραθώνιο, κατάφερα εκείνη τη χρονιά να σημειώσω τρέχοντας σε αγώνα 24ωρών την επίδοση των 200 χιλιομέτρων, μια επίδοση που σε γενικές γραμμές θεωρείται καλή. Ο αγώνας με είχε διαλύσει τόσο που χαρακτηριστικά από το γήπεδο με κουβάλησαν σηκωτό στα χέρια τους κάποιοι φίλοι γιατί δεν μπορούσα να περπατήσω από τους πόνους.. Αν θυμάται κάποιος που παρακολουθεί το μπλογκ, ήταν ο
αγώνας που ανακοίνωνα την έλευση της κόρης μου..

20 μέρες αργότερα γινόταν ένας άλλος αγώνας, απόστασης 215χιλιομέτρων, ο "διπλός" Ευχίδειος Άθλος. Η εμπειρία μου για τις δυσκολίες σε τέτοιους αγώνες ήταν ελάχιστη, ποτέ δεν είχα τρέξει  τέτοια απόσταση σε δρόμο με βουνό και ανηφόρες, ούτε είχα τρέξει νύχτα σε τέτοιο περιβάλλον, και η αποκατάσταση από τον προηγούμενο αγώνα δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί.. 
Ήταν όμως για μένα μια πρόκληση και μια προσωπική "υπόσχεση-στοίχημα" σχετικά με κάτι πολύ σημαντικό δικό μου που τελικά με έφεραν στην εκκίνηση αυτού του αγώνα. Ακόμα και σήμερα πιστεύω πως είναι στη καλύτερη επιπόλαιο να πάρεις μέρος σε τόσο μεγάλους αγώνες τόσο κοντά μεταξύ τους και για να μην νομίσει κάποιος πως ήθελα να το παίξω υπεραθλητής ή για να μη κάθομαι να εξηγώ τους δικούς μου λόγους να είμαι εκεί, τη συμμετοχή μου πριν από αυτόν τη γνώριζαν ελάχιστοι. Ούτε καν φίλοι μου αθλητές που θα έτρεχαν σε αυτόν, η στον αγώνα των 107μιση χιλιομέτρων που θα γινόταν τη δεύτερη μέρα του "διπλού Ευχίδα". Φυσικά όμως και γνώριζα ή με γνώριζαν λιγότεροι από όσους γνωριζόμαστε σήμερα.

Έχω ένα φίλο που ήξερε οτι θα έμπαινα να τρέξω εκεί και δεν συμφωνούσε καθόλου. Αυτός ο φίλος μου δεν τις συμπαθεί  σαν δρομέας καθόλου τις υπεραποστάσεις. Συμπτωματικά ξεκινήσαμε το τρέξιμο σχεδόν την ίδια εποχή χωρίς να το γνωρίζουμε και παρόλο που γνωριζόμασταν φυσιογνωμικά, έκπληκτοι βρεθήκαμε μαζί σε έναν πολύ μικρό αγώνα κάπου έξω από την Αθήνα. Η ηλικιακή μας διαφορά είναι τέτοια που θα μπορούσε να είναι πατέρας μου και έχω εισπράξει την αγάπη του, τις συμβουλές του αλλά και τις επιπλήξεις του σε πράγματα που αφορούν το τρέξιμο αλλά και έξω από αυτό.  Τόσο πριν από κάθε υπερμαραθώνιο που έχω τρέξει, όσο και μετά ακούω από αυτόν και μερικές παρατηρήσεις..Τι πας και μπλέκεις με αυτά είναι υπερβολή δεν το καταλαβαίνεις; Σε κάθε μεγάλο μου αγώνα  όμως είναι εκεί. Είτε στην αφετηρία, είτε στον τερματισμό, άλλες φορές έχει ξυπνήσει μέσα στη νύχτα για να με βρεί κάπου να τρέχω κ.α. Και όταν είναι αδύνατο να παρακολουθεί από κοντά τη προσπάθεια μου, κάθε λίγο ασχέτως από την ώρα, παίρνει τηλέφωνο τη Μαρία που με συνοδεύει στους αγώνες να τη ρωτήσει πως είμαι... Η αλήθεια είναι πως πλέον το ίντερνετ βοηθάει αρκετά στο να παρακολουθείς  από το σπίτι σου τη προσπάθεια του αθλητή πως πάει και από που έχει περάσει όπως κάνουν και άλλοι φίλοι όμως η πληροφόρηση μέσω τηλεφώνου είναι σαφώς καλύτερη...

Εκείνος ο αγώνας ήταν δύσκολος για μένα. Ήδη κουρασμένος από τον προηγούμενο και άπειρος ως προς τις καταστάσεις που είχα να αντιμετωπίσω. Όπως το να νυστάζεις και να ανεβαίνεις  (σχεδόν) τρέχοντας ένα βουνό κ.α.  Και ήταν και για τη Μαρία δύσκολος αγώνας... περίπου 5 μηνών έγκυος... με τη Βασιλική ότι είχε αρχίσει να "κλωτσάει" στη κοιλιά της, δεν ήθελε να με αφήσει να τρέξω μόνος μου και μου έκανε την υποστήριξη στον αγώνα συνοδεύοντας με όπως επιτρέπουν οι κανονισμοί...  για 32 ολόκληρες ώρες με ένα μικρό διάλειμμα που έκανε για ύπνο, που και γι αυτό την υποχρέωσαν σε έναν σταθμό να κάτσει λόγω της εγκυμοσύνης. Κάτι που μου έδινε ένα ακόμα άγχος, και όπου συναντιόμασταν, αντί να με ρωτάει εκείνη, τη ρωτούσα εγώ "πως είσαι". Η νύχτα όμως ήταν πολύ δύσκολη.

Έπεσε πολύ ο ρυθμός μου, κούραση, δυσκολίες άλλες που ξεπέρασα νωρίτερα, νύστα σε σημείο παραισθήσεων..με έκαναν να  πηγαίνω όλο και πιο αργά. Ο Γιώργος συνέχεια ρώταγε από το τηλέφωνο πως πάω... τα μάθαινε και ανησυχούσε το ίδιο για μένα το ίδιο για τη Μαρία για τη κατάσταση της και τη κούραση της...Κάποια στιγμή έκανα μεγάλη "κοιλιά". Μόνο περπατούσα και μάλιστα πολύ αργά... ξημέρωσε συνήλθα λίγο συνέχισα πιο δυνατά και κατάφερα να τερματίσω σε καλό χρόνο..

Κάπου τη νύχτα προς το πρωί που τα πράγματα είχαν γίνει πολύ δύσκολα η  Μαρία μου είπε: " ο Γιώργος με πήρε τηλέφωνο, να σου πω  πως ακόμα και αν δεν τερμάτισεις, να μη στενοχωρεθείς γιατί εμείς θα σε αγαπάμε το ίδιο".

Από τότε έχω τρέξει και άλλες φορές τόσο τον ίδιο, όσο παρόμοιους όσο και πιο δύσκολους και σπουδαιότερους αγώνες... Κάθε φορά που το αποτέλεσμα είναι καλό, το περιβάλλον σου σε ανεβάζει ψηλά.. στην αποτυχία όμως μένεις με τους λίγους, που ίσως και στη χαρά σου να μην βρισκόντουσαν μπροστά μπροστά μαζί με τους υπόλοιπους αλλά να σε "καμάρωναν" από μακριά. Οι πολλοί στην αποτυχία, φεύγουν, λείπουν.. Το ξέρω αυτά γιατί τα έχω εισπράξει και τα δύο.

Βέβαια όποιος τρέχει ή προσπαθεί κάτι "μεγάλο" μόνο και μόνο για να ασχολούνται οι υπόλοιποι μαζί του, ή για την "πει" σε κάποιον άλλο, είναι από πριν αποτυχημένος, όσο άπειρος ή έμπειρος και αν είναι. Η αγάπη του άλλου φαίνεται επίσης στο αν αντέχει να χαρεί στη χαρά σου αλλά και αν παραμένει εκεί δίπλα σου, όταν το ενδιαφέρον και το φως από τον προβολέα βρίσκονται αλλού..

Σε κάθε πολύωρο αγώνα μου, κάνω μια "κοιλιά", κυρίως ψυχολογική. Νομίζω οι περισσότεροι αθλητές το αντιμετωπίζουν αυτό. Εκεί αντλώ έμπνευση από συγκεκριμένα πράγματα, και συγκεκριμένους φίλους πέρα από την οικογένεια μου, μέχρι να κάνει τον κύκλο του να φύγει και να μου περάσει...Αυτό το "εμείς θα τον αγαπάμε το ίδιο ότι και να γίνει", το έχω μέσα μου πάντα όπου τρέχω...

Σε αυτό το "εμείς", περικλείω ξεχωριστούς ανθρώπους που με έχουν κάνει κι εκείνοι να νιώσω ξεχωριστός με τη σειρά τους, που παρόλο που με μερικούς από αυτούς μπορεί να βρισκόμαστε ακόμα και κάθε μέρα, με άλλους μπορεί να βρεθούμε μόνο μια φορά το χρόνο έστω για λίγα λεπτά μέσα σε κάποιον αγώνα, να τρέξουμε μαζί η αν δεν είναι αθλητές να συνομιλήσουμε με άλλο τρόπο για κάτι σχετικό ή άσχετο σαν κοινή βάση, λόγω της σχέσης που αναπτύσουμε.  Η ακόμα η επικοινωνία μας να έχει μείνει μόνο στην ηλεκτρονική και τηλεφωνική επαφή λόγω κάποιας απόστασης. Αυτοί οι άνθρωποι με έχουν βοηθήσει επίσης να παραμένω σταθερός στο δικό μου στίγμα όπως το έχω μόνος μου προσδιορίσει στο χώρο και είναι έξω από χρονόμετρο, τερματισμούς και επιδόσεις αλλά έχει να κάνει κυρίως με συμπεριφορές.

Πριν 2 βδομάδες έτρεχα στο φετινό Σπάρταθλο...κάποια στιγμή προς το τέλος αμφέβαλα για τον τερματισμό μου, πίστευα πως θα έμενα εκτός, λόγω χρόνου....  Αποτυχία στο Σπάρταθλο έχω ζήσει  ήδη μια φορά, ξέρω από πρώτο χέρι πως είναι.

Εκεί το μυαλό παίζει διάφορα παιχνίδια και περνάνε πολλά πράγματα μπροστά από τα μάτια σου στη σκέψη της ενδεχόμενης εγκατάλειψης ή  αποτυχίας... Βρίσκεις όμως τρόπους να το αντιμετωπίσεις, να παλέψεις, να του αντισταθείς όσο γίνεται μέχρι και να το νικήσεις. Το από που αντλεί καθένας έμπνευση, δύναμη, πείσμα, υπομονή και ότι άλλο χρειάζεται κάποιος είναι θέμα προσωπικό. Η σκέψη των σημαντικών για μένα ανθρώπων μέσα από τη φράση του Γιώργου, "εμείς θα σε αγαπάμε το ίδιο", με βοήθησε και με βοηθάει να μένω σωστά συγκεντρωμένος στις δικές μου αξίες και αφοσιωμένος σε πράγματα που με εμπνέουν ώστε να μην αφεθώ σε "λάθος λόγους" που κάποιος μπορεί να κυνηγήσει έστω, έναν τερματισμό  και ..που στο τέλος ή προς το τέλος αυτοί οι λόγοι σε "αδειάζουνε".

Φέτος τερμάτισα στο Σπάρταθλο για τρίτη φορά. Κάποιοι από τους παραπάνω, ήταν κοντά στον αγώνα και ήρθαν μόνο για μένα...για να με δουν, όχι για να με δουν να τερματίζω, αλλά για να δουν εμένα, πώς λάμπουν τα μάτια μου κάνοντας κάτι που εγώ αγαπάω.  Με είδαν να κλαίω χαρούμενος,συγκινημένος και ούτε καν ήρθανε μετά ή έστω δεν είπαν από μόνοι τους να βγούμε μια φωτογραφία μαζί, γιατί δεν τους ένοιαζε αυτό... ο λόγος που βρισκόντουσαν ή "βρισκόντουσαν" εκεί, είναι που τους κάνει πιο σπουδαίους... κι εγώ τους αγαπώ το ίδιο, όσο αυτοί.

Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

Σχεδόν χωρίς τρέξιμο, μια ιστορία με νεράιδες..

"και πώς θα μάθω να πετάω;"
Λένε πως οι άνθρωποι που κάνουνε "λακάκια" στο μάγουλο όταν γελάνε είναι τυχεροί άνθρωποι. Όταν ήταν μωρά λένε, ήταν τόσο όμορφοι που πηγαίναν οι νεράιδες στην κούνια που κοιμόντουσαν και τους έδιναν φιλιά στα μάγουλα και από αυτό τους έμεναν λακάκια. Πάντως άμα σε έχει φιλήσει νεράιδα, μάλλον είσαι τυχερός άνθρωπος. Ακόμα και χωρίς λακάκια. Εγώ έχω λακάκια, νιώθω τυχερός άνθρωπος αλλά από την άλλη είμαι άνθρωπος δύσπιστος και προσπαθώ να είμαι ορθολογιστής. Δεν είμαι πάντα, όμως προσπαθώ. Όχι μόνο τώρα, από μικρός αυτό. Έτσι νεράιδες, και ξωτικά δεν απασχόλησαν και πολύ το μυαλό μου στη παιδική μου ηλικία.

Τώρα όμως εγώ είμαι ο μεγάλος, η κόρη μου είναι η μικρή και έχω μάθει πως πολλές φορές η αλήθεια και η πραγματικότητα έχουν άμεση σχέση και με το μέσα από την οπτική γωνία που τις αντικρίζεις κάθε φορά.

Στις διακοπές μας φέτος στην Ικαρία έκανα καλές προπονήσεις σε διάρκεια, σε ένταση σε όλα τους. Τις μέρες που δεν πήγαινα για τρέξιμο, πηγαίναμε οικογενειακώς για περπάτημα, στο δρόμο δίπλα στη θάλασσα, μέσα στο δάσος, δίπλα στο ποτάμι, δίπλα σε άλλα ρυάκια, σε φαράγγια και αλλού. Ήταν για μας μια ομαδική δραστηριότητα, μια εξερεύνηση που μετατρεπόταν σε  παιχνίδι μέσω της φαντασίας, που ταυτόχρονα έβλεπε και μάθαινε η Βασιλική νέα πράγματα.

Το σπίτι της γιαγιάς μου είναι σε ένα καταπράσινο μέρος, με ένα ρυάκι να κελαρίζει κάτω από την αυλή της, με πλατάνια να χαρίζουν τη σκιά τους σε όποιον περάσει από εκεί και η μυρωδιά από το κήπο της συμπληρώνει στην εικόνα πράγματα που δεν μπορώ να τα περιγράψω εδώ.. Ένα απόγευμα πήγαμε στη γιαγιά επίσκεψη και μετά για "εξερεύνηση" γύρω από το σπίτι της.

Σχεδόν μόλις είχαμε φτάσει στο ρυάκι με τα πλατάνια και είχαμε απορροφηθεί από τους ήχους, τις εικόνες, τις μυρωδιές και περπατώντας χέρι χέρι με τη Βασιλική είδα ξαφνικά μια γυναίκα να κάθεται σε μια πέτρα στη σκιά, σχεδόν στο χώμα, ακουμπισμένη σε ένα δέντρο και να κοιτάει μακρυά και από ψηλά, προς το χωριό (με φόντο τη θάλασσα μερικά χιλιόμετρα στο βάθος). Μέσα στους ήχους της φύσης, με ξάφνιασε η εικόνα της, ενώ αυτή φαινόταν τόσο ήρεμη σαν να μη μας είχε αντιληφθεί ενώ περνούσαμε σχεδόν μπροστά της. Πρέπει να ήταν γύρω στα 60 σε ηλικία, μακριά ίσια κόκκινα μαλλιά, αδύνατη με μια ριγέ κόκκινη άσπρη μπλούζα, δεν θυμάμαι πως ήταν το παντελόνι που φορούσε, φαινόταν όμως για την ηλικία της καλλίγραμμη. Επίσης φαινόταν πως στα νιάτα της πρέπει να ήταν πολύ όμορφη γυναίκα. Καθισμένη στη πέτρα, με ένα μπουκάλι λεμονάδα (φαντάζομαι) δίπλα της και ένα τσιγάρο στο χέρι και ταυτόχρονα σαν σε διαλογισμό, απολάμβανε την ηρεμία του τοπίου. Απλά ξαφνιάστηκα αλλά συνέχισα το βήμα μου. Η Βασιλική όμως είχε κοκαλώσει. Την είχε δει κι εκείνη ξαφνικά, τρόμαξε και τη κοιτούσε σταματημένη κρατώντας μου το χέρι.. Η Μαρία ήταν λίγο πιο πίσω.

"Τι είναι Βασιλική; -τη ρώτησα.-  Είδες; Είναι και η κυρία εδώ και ξεκουράζεται στη σκιά"  "Καλώς τα παιδιά" μας είπε είπε αυτή αμέσως μόλις αντιλήφθηκε οτι μιλούσαμε για εκείνη και μετά είπε στη Βασιλική, "Τι όμορφη είσαι εσυ; Πως σε λένε".. Μιλήσαμε λίγη ώρα..ήξερε τη γιαγιά μου, τη μητέρα μου, θείους μου κλπ, τις είπαμε οτι βγήκαμε να περπατήσουμε και μας υπέδειξε ενώ φεύγαμε  προς τα που να πάμε που όπως είπε είναι και από εκεί ωραία. Όμως ακόμα δεν ξέρω ποια ήταν αυτή γιατί ούτε συστήθηκε, ούτε και εγώ τη ρώτησα.

Πιο κάτω μου ρθε να αυτοσχεδιάσω μια ιστορία έτσι για να συζητήσουμε όπως κάνουμε στις βόλτες μας με τη Βασιλική, για να βάζουμε τη φαντασία μας να δουλεύει, να εμπλουτίζουμε το λεξιλόγιο μας, και για πολλούς άλλους λόγους, που όμως δεν περίμενα πόσες μέρες μετά (ακόμη και σήμερα) θα ασχολιόμασταν με αυτή. Της λέω λοιπόν..

"Ξέρεις οτι οι νεράιδες ζουν σε μέρη που έχει κοντά νερό; Ποτάμια ρυάκια κλπ;" Αυτό το ήξερε και συνέχισα.. "Ξέρεις γιατί δεν τη ρώτησα το όνομα της;" "Γιατί"; με ρώτησε η Βασιλική...

"Γιατί νομίζω πως αυτή ήταν νεράιδα.. Ο μόνος τρόπος να μη σε μαγέψει μια νεράιδα είναι να μη τη ρωτήσεις το όνομα της. Να της δείξεις οτι δεν θες να μάθεις πιο πολλά από αυτά που λέει εκείνη. Είδες που ήταν όμορφη και που είχε μακρια κόκκινα μαλλιά;...που εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μας πάνω από το ποταμάκι; Είμαι σίγουρος πως στην αρχή δεν ήταν κανένας εκεί. .. Nα δεις, αυτή σίγουρα ήταν η νεράιδα του ρυακιού και μάλιστα στα νιάτα της θα ήταν όμορφη νεράιδα"

"Ξωτικό ήταν" είπε η Μαρία και γελάσαμε... όχι ήταν νεράιδα είπε η Βασιλική και συμφώνησα μαζί της. Συνεχίσαμε και το ξεχάσαμε όλο αυτό.

Την άλλη μέρα όμως με ρώτησε .. "Πώς ήταν νεράιδα.. πού ήταν τα φτερά της;" Όταν ξεκινάς κάτι καλό είναι να μη το αφήνεις στη μέση, οπότε έπρεπε να συνεχίσω από εκεί που είχαμε μείνει τη προηγουμένη...

"Μπορεί να είχε κρύψει η να τα έδωσε τα φτερά της σε άλλη νεράιδα, σκέφτηκα και είπα. Ξέρεις... οι νεράιδες τα κρύβουν από τους ανθρώπους, γιατί κακοί άνθρωποι τις κυνηγάνε για να πάρουν τα πανέμορφα φτερά τους να τα καταστρέψουν...Έτσι ζουν ανάμεσα μας σαν κανονικοί άνθρωποι, πάνε στις δουλείες τους κάθε πρωί, αντί να πετάνε παίρνουν το αυτοκίνητο ή το λεωφορείο, κάνουν οικογένειες  και οτι άλλο κάνουμε οι άνθρωποι ενώ μεταξύ τους γνωρίζουν το μυστικό τους."

Έτσι δικαιολογήσαμε το γιατί δεν είχε φτερά η νεράιδα που είδαμε... Το βράδυ όμως πριν κοιμηθεί μου είπε η Βασιλική... "Η μαμά είπε οτι ήταν ξωτικό, μπορεί να ήταν ξωτικό;" Η Μαρία έλειπε από το δωμάτιο έτσι είχα την ευκαιρία να λέω ότι μου κατέβαινε από το κεφάλι... "Θα σου πω.."

"Ξέρεις γιατί το είπε αυτό; Γιατί είναι και η μαμά νεράιδα!!!" Η έκπληξη στο πρόσωπο της μικρής δεν κρυβόταν με τίποτα... τα μάτια της παρά τη νύστα έγιναν τεράστια και άφωνη με ανοιχτό το στόμα περίμενε να συνεχίσω.

"Ναι είναι νεράιδα...και οι νεράιδες καταλαβαίνουν η μια την άλλη ακόμα και όταν δεν φοράνε φτερά. Η μαμά κατάλαβε πριν από μας οτι αυτή ήταν νεράιδα. Οι νεράιδες επίσης τα ξέρουν όλα όπως και η μαμά αν δεις.. τα ξέρει όλα. Επειδή κρύβονται από τους ανθρώπους θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως δεν υπάρχουν, γι αυτό η μαμά άλλαξε τη κουβέντα και μας είπε επίτηδες για να μας ξεγελάσει οτι είδαμε ξωτικό"

Πώς τα ξέρεις εσύ αυτά; με ρώτησε.

"Μου τα είπε η μαμά. Όταν με γνώρισε και μετά, κατάλαβε οτι μπορεί να με εμπιστεύεται μου τα είπε με τη συμφωνία να μη τα πω σε κανένα.. για αυτό και εσύ δεν θέλω να της πεις οτι στα είπα.  Κάνε ότι δεν ξέρεις τίποτα."

Έχεις δει και τα φτερά; με ρώτησε συνωμοτικά παρόλο που είμασταν οι δυο μας στο δωμάτιο. Νύσταζε όμως το βλέμμα της κρεμόταν από τα χείλη μου... τέτοιες αποκαλύψεις δεν γίνονται κάθε μέρα...

"Ναι τα έχω δει... μια μέρα με πήγε στο μέρος που τα έχει κρυμμένα για να μη τα βρει κανείς και τα φόρεσε..ήταν πανέμορφη"

Τι χρώμα είχαν; Ήταν διάφανα είπα.. Τι χρώμα είχαν; ξαναρώτησε.. Διάφανα λέω.. έβλεπες από μέσα.. Ναι αλλά τι χρώμα είχαν ξαναρώτησε. Είχε από όλα τα χρώματα, (ε μα πια) πολλά σχέδια, κύκλους, γραμμές, και έβλεπες από μέσα ενώ είχαν επάνω τους όλα σου τα αγαπημένα χρώματα...

"Θέλω κι εγώ τέτοια φτερά.." μου είπε και αφού είχα όρεξη συνέχισα τον αυτοσχεδιασμό..

"Ξέρεις πως αποκτούν οι νεράιδες τα φτερά τους; Τους δίνει τα δικά της μια άλλη νεράιδα που έχει μεγαλώσει, σαν αυτή που είδαμε κι εμείς χθες. Νομίζω πως ξέρω σε ποιον θα δώσει τα φτερά της η μαμά, σε εσένα γιατί της ξέφυγε μια μέρα που τα έλεγε με μια φίλη της και το άκουσα.. όμως εσύ κάνε πως δεν ξέρεις τίποτα."

"Και πως θα μάθω πως να πετάω;"

"Οι νεράιδες δίνουν τα φτερά τους οι μεγάλες στις νεότερες, όταν αυτές είναι έτοιμες για να τα πάρουν. Με αυτά αποκτάς τόσες δυνάμεις, μαθαίνεις τόσα πράγματα που το να πετάς είναι το πιο λίγο που μπορείς να κάνεις.. Όταν θα σου τα δώσει η μαμά ήδη θα ξέρεις πολλά πράγματα, ίσως και να πετάς ακόμα, αλλά αν δεν τα ξέρεις, θα σου τα μάθει όταν έρθει η ώρα. Και νομίζω πως δεν θα είσαι μια απλή νεράιδα... Εσύ είσαι έξυπνη όλοι το λένε, είσαι όμορφη... να δεις που θα γίνεις η βασίλισσα των νεράιδων και θα σε θαυμάζουν όλοι, θα σε αγαπάνε αλλά θα έρχονται να ζητάνε και τις συμβουλές σου.. Είμαι πολύ τυχερός που και εσύ και η μαμά είστε νεράιδες..Τα φτερά της μαμάς θα είναι ακόμα πιο όμορφα επάνω σου.. όμως όλα αυτά θα είναι το μυστικό μας..θα γίνουν όταν έρθει η ώρα τους. Έτσι πρέπει, μη μάθουν άλλες νεράιδες οτι τα ξέρεις εσύ κι εγώ όλα αυτά. Μπορεί να χαλάσουν το σχέδιο.."

Η ώρα είχε περάσει η μικρή νύσταξε, με τα πολλά κλείσαμε για ύπνο..και κοιμήθηκε χαμογελαστή. Την άλλη μέρα όμως μόλις ξύπνησε πήγε αμέσως στη Μαρία.. Μεσ΄τις άκρες της είχα πει για τι πράγμα μιλούσαμε.

"Κάτι ξέρω... κάτι ξέρω.. ξέρω το μυστικό σου" Ποιο μυστικό; ρώτησε η Μαρία.
"Ξέρω και τι θα μου δώσεις.." Τελικά δεν κρατήθηκε.. της είπε.. "Ξέρω πως είσαι νεράιδα!!"
"Τι λες εγώ νεράιδα;" - "Μου το είπε ο μπαμπάς"

Την επιβεβαίωσα τη Βασιλική λέγοντας της οτι επίτηδες αρνείται η μαμά οτι είναι νέραιδα, γιατί έτσι πρέπει... και έτσι συνέχισαν μεταξύ τους πολλοί διάλογοι.. λέγοντας της..ξέρω "γιατί μου λές οτι δεν είσαι", κ.α. Απ'εξω απ'εξω..κάποια στιγμή της "παράδεκτηκε" οτι μπορεί να λέω αλήθεια, αφήνοντας μια ικανοποίηση στη φαντασία της μικρής.. Από τότε μου έχει πει τόσα πολλά η Βασιλική από μόνη της για τις νεράιδες, τα σχέδια της, για την ίδια ή για τη μητέρα της, που με τη σιγουριά στο ύφος της, με έχει πείσει οτί τελικά υπάρχουνε νεράιδες..

Επιστρέφοντας σε αυτά που γράφω στην αρχική παράγραφο, είμαι τυχερός και πεπεισμένος πια που μέσα στο σπίτι μου υπάρχουνε δύο μάλιστα νεράιδες, να με φυλάνε (να τις προσέχω κι εγώ)  και που πότε πότε μου σκάνε και κανένα φιλί στο μάγουλο,έτσι για τα... λακάκια που λέγαμε.

Και επειδή εδώ μέσα γράφω μόνο για το τρέξιμο και για να μη ξεφύγω από αυτό... αυτές οι δύο είναι που φροντίζουν για μένα για όσο με βαστάνε τα πόδια μου και η καρδιά μου, να συνεχίζω όρθιος τα τρεξίματα μου



Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Mε κάθε τίμημα...

Μαράθωνιος Βοστόνης 1980.
 Προχθές σε μια προπόνηση που έκανα με κάποιους φίλους, μοιράστηκα μαζί τους κάτι που εδώ και καιρό με πράγματα που έχω δει μέσα σε αγώνες, με έχει προβληματίσει αρκετά.  Έχει να κάνει με  τη φράση "με κάθε τίμημα" που γράφει  και ο τίτλος. Φράση που βγαίνει συχνά από το στόμα δρομέων θέλοντας να δείξουν στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, πόσο αποφασισμένοι είναι να πάρουν μέρος σε έναν αγώνα και κυρίως να τον τερματίσουν. Ακόμα και αν προέρχονται από κάποιον τραυματισμό, αν αυτό προκαλέσει υποτροπή σε αυτόν τον τραυματισμό ή τους προκαλέσει έναν νέο, αν είναι απροετοίμαστοι για το γεγονός που θα δοκιμαστούν ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο, που κάποιος, με "κάθε τίμημα" είναι αποφασισμένος να σταθεί σε μία αφετηρία και να πετύχει έναν τερματισμό.

Οι επιλογές κάποιου είναι σεβαστές όταν αφορούν τον εαυτό του και το σώμα του, όταν δεν έχουν αρνητική επίδραση τόσο στους άλλους όσο και στο χώρο γύρω του, ακόμα και αν αυτό γίνει "πάθος" με την αρνητική σημασία της λέξης. Κάτι σαν μανία που όπως μου έλεγε μια φίλη μου, κάθε πάθος έχει τίμημα και αργά η γρήγορα το τίμημα αυτό θα το πληρώσεις.

Όμως ο προβληματισμός μου και οι σκέψεις μου δεν περιορίζονται στο προφανές των παραπάνω οτι δηλαδή κάποιοι έχουν πληρώσει το τίμημα του πάθους τους με μερική ή με την για πάντα αποχή από την αγαπημένη τους δραστηριότητα, με τραυματισμούς, με χειρουργεία ακόμα και με το μεγαλύτερο τίμημα, τη ζωή τους σε κάποιες περιπτώσεις. Κατανοώ ή καταλαβαίνω πιο σωστά, τη μανία κάποιου να πετύχει έστω  και για μια φορά το δύσκολο στόχο που "ονειρεύεται"...γιατί είμαι και ο ίδιος δρομέας που έχει πληρώσει στο παρελθόν μερικά τιμήματα που αφορούν όμως μόνο τον εαυτό του.

Γράφω παραπάνω για τις επιλογές που δεν έχουν επίδραση στους άλλους και στο χώρο γύρω τους.. Γίνεται να έχουν; Περνάει συχνά απαρατήρητο ή δεν μπορεί κάποιος να φανταστεί πώς αυτό το "με κάθε τίμημα" του συναθλητή, μπορεί να είναι προσβλητικό για εμένα, να μειώσει την αξία της επίτευξης του στόχου μου ή έστω τη προσπάθεια μου γι΄αυτόν, ακόμα και να "απομυθοποιήσει" έναν αγώνα ή μια διοργάνωση υπονομεύοντας τον ακόμα και άθελά του, στα μάτια ενός τρίτου παρατηρητή, συναθλητή ή όχι. Ειδικά στις υπεραποστάσεις...

Θεωρώ αυτονόητο οτι πρέπει να σεβόμαστε τους κανονισμούς και δεν μιλάω για  τις άλλες περιπτώσεις που μπορεί να κλέψει ο άλλος μια νίκη..Οπότε δεν θα γράψω τώρα γι αυτό.

Δίνω όμως παράδειγμα για να γίνω κατατοπιστικός στο τι εννοώ σημειώνοντας πως έχω αρκετά παρόμοια παραδείγματα... 'Εχω πάρει μέρος σε αγώνες που τρέχουν  δρομείς με διάφορες εθνικότητες... Κάθε αγώνας έχει τους δικούς του αυστηρούς κανονισμούς -που συχνά και η ίδια η διοργάνωση αδυνατεί να ελέγξει- τις περισσότερες φορές οι κανονισμοί διαφέρουν  μόνο σε λεπτομέρειες. 'Εχω συναντήσει, έλληνα αθλητή να δέχεται βοήθεια από το όχημα που τον υποστηρίζει, να έχουν κατέβει οι δικοί του να τον σερβίρουν να του κάνουν μασάζ κ.α σε σημείο που δεν προβλέπεται, την ίδια στιγμή που άλλοι ξένοι και έλληνες αθλητές προσπερνούν από εκεί βλέποντας αυτή την εικόνα... Άλλοι πάλι παρακαλάνε κλαίγοντας ή με φωνές να τους αφήσουν να συνεχίσουν τον αγώνα παρόλο που έχουν περάσει κατά πολύ το όριο που θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί που "κόβονται" λόγω χρόνου οι δρομείς... Σε μερικούς αυτό περνάει και  βέβαια εδώ την ευθύνη  τη μοιράζονται και ο αθλητής και ο επόπτης... Παραδείγματα από καταστάσεις που έχω συναντήσει σε αγώνες με τα μάτια μου και που οι ίδιοι οι αθλητές δεν θα παραδεχθούν ποτέ υπάρχουν πολλά, όμως δεν είναι σκοπός μου  να έχει καταγγελτικό χαρακτήρα αυτή η ανάρτηση.

Στη τελική, ειδικά στις υπεραποστάσεις, η φιλοσοφία τους θέλει τον αθλητή να τρέχει για τους δικούς του λόγους, βοηθώντας μάλιστα πολύ συχνά ο ένας τον άλλο μέσα στον αγώνα. Ούτε βέβαια ο ρόλος του αθλητή είναι να δείχνει με το δάκτυλο, ειδικά εκ των υστέρων, πόσο μάλιστα τόσο καιρό αργότερα.

Όμως όταν ο ξένος αθλητής που τα έχει δει αυτά και γυρίσει στο σπίτι του, θα πει ..οι έλληνες αθλητές κλέβουν ή τους βοηθούν "οι δικοί τους"... και αυτό είναι για όσους δεν το καταλαβαίνουν .. το τίμημα των συμπεριφορών σαν αυτές που περιέγραψα παραπάνω. Έτσι σαν ένας από τους έλληνες αθλητές που έχουν πάρει μέρος σε τέτοιους αγώνες, γίνομαι άθελα μου "ένας από αυτούς που κλέβουν" για τον ξένο αθλητή που θα τα περιγράψει στη χώρα του..ανεξάρτητα από την έκβαση της προσπάθειας μου...βάζοντας μας όλους στο ίδιο τσουβάλι. Και αυτό είναι ένα τίμημα που ίσως κάποιους να μην τους ενδιαφέρει, εμένα όμως κάπου με "πονάει".

Όχι πως δεν κάνουν παρατυπίες οι ξένοι αθλητές, όμως με ενδιαφέρει το τι κάνουμε εμείς στους δικούς μας αγώνες και τι εικόνα δίνουμε έξω πόσο μάλλον σε όσα αφορούν πολύ μεγάλες διοργανώσεις είτε με ιστορία χρόνων, είτε νεότερες.

Έχω δει πολλά σαν δρομέας, σαν βοηθός, σαν θεατής, δε θυμάμαι περίπτωση που να έχω κάνει ένσταση. Μου αρκεί που με κάποιους όταν συναντιόνται οι ματιές μας γνωρίζουν πως εγώ ή κάποιος τέλος πάντων γνωρίζει, ακόμα και αν δεν το μάθει ποτέ κανένας άλλος. Βέβαια δεν έχω συναντήσει  ακραία πράγματα όπως το να μπει κάποιος σε αμάξι για να κλέψει μέρος της απόστασης.. Εκεί η αντίδραση μου σίγουρα θα  είναι διαφορετική.

Καλώς ή κακώς οι υπεραποστάσεις και η φιλοσοφία τους έχουν αλλάξει αρκετά. Πλέον αρκετοί από τους νεότερους δρομείς τρέχουν για μια φωτογραφία που θα ανεβάσουν αργότερα στο facebook,  "για τη μόδα του ultra" που είναι στην έξαρση της, για να πουν οτι το έκαναν ή οτι ήταν εκεί και να κάνουν το κομμάτι τους στον περίγυρο τους.

Αν το "με κάθε τίμημα" μεταφράζεται στο ας τερματίσω και κουτσός, δεν μου πέφτει λόγος, ίσως να το έχω πει κι εγώ στο παρελθόν.. Αν όμως μεταφράζεται στο θα είμαι εκεί, θα τερματίσω με κάθε τρόπο είτε με θράσος είτε με παρακάλια.. είτε με τα στραβά μάτια ενός φίλου επόπτη -γιατί συμβαίνουν και αυτά-και ότι γίνει, τότε με προσβάλλεις γιατί ο ιδρώτας μας δεν είναι ίδιος, η προσπάθεια και η αξία της είναι διαφορετικές ακόμα και αν γιορτάσουμε μαζί αργότερα, την επίτευξη καθένας του δικού του στόχου... Το να πέσεις στα μάτια των άλλων είναι και αυτό ένα τίμημα...


*Στη φωτογραφία απεικονίζεται η μέχρι τότε παντελώς  άγνωστη στο δρομικό χώρο Rosie Ruiz "νικήτρια" του μαραθωνίου της Βοστόνης το 1980 με το τρίτο καλύτερο χρόνο στην ιστορία του αγωνίσματος εκείνη την εποχή. Στεφανωμένη με το κλάδο ελιάς του νικητή, στην απονομή του μεταλλίου της με πλήθος κόσμου να εμπνέεται, να χειροκροτεί, να επευφημεί. Λίγες μέρες μετά της τα πήραν πίσω αφού αποδείχθηκε πως είχε μπει στον αγώνα μόλις λίγα χιλιόμετρα πριν το τέλος... Πιστεύεται πως από λάθος της βγήκε πρώτη  γιατί δεν υπολόγισε οτι δεν είχε περάσει καμία άλλη από τις υπόλοιπες 448 γυναίκες που τρέχανε στο μαραθώνιο από το σημείο που εκείνη μπήκε στη κούρσα και έτσι αποκαλύφθηκε η απάτη της..




Σάββατο 27 Απριλίου 2013

"Θέλω να μου επιβληθείς."

 Είναι πολύς ο καιρός που θέλω να γράψω κάτι εδώ μέσα, όχι για εμένα ή  άμεσα για κάποιο τρέξιμο μου αλλά για μία φίλη μου που ασχολείται κι εκείνη με το τρέξιμο. Όμως θέλω να αναφερθώ κυρίως στη φιλία μας και όχι για το πώς τρέχω εγώ ή εκείνη . Πέρα από την οικογένεια μου και ενώ υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμώ και θέλω να γράψω δυο κουβέντες γι αυτούς διστάζω να το κάνω, μη θεωρηθεί τόσο από τους ίδιους όσο και από τους αναγνώστες ότι είναι ένα είδος σκόπιμης  κολακείας, "γλειψίματος" στη καθομιλουμένη, αντί για προσωπική απόδοση σκέψεων και συναισθημάτων..

Η λέξη φίλος είναι βαριά λέξη, με ευθύνη και νόημα που δυστυχώς  το έχουμε χάσει. Φίλος είναι κομμάτι του εαυτού σου, της οικογένειας σου, ο άνθρωπος σου που δεν θα διστάσεις να τον ενοχλήσεις οποιαδήποτε ώρα της νύχτας για να του πεις για παράδειγμα οτι δεν είσαι καλά. Μεταξύ φίλων δεν υπάρχουν ακατάλληλες στιγμές και ώρες. Για άλλους λόγους σήμερα έχουμε γεμίσει ακόμα και στο δρομικό χώρο από φιλίες με χαρακτηρισμούς αδέρφια, αδελφές ψυχές, άνθρωποι μου κ.α. που "τυχαία" και συχνά συμβαίνει απλώς ο ένας να έχει συμφέρον από αυτό, να κερδίζει να εκμεταλλεύεται η να διαφημίζει  τον εαυτό του μέσα από την εικόνα κάποιου άλλου ήδη αναγνωρίσιμου στο δρομικό μικρόκοσμο μέσα από βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς. Που όμως ποτέ ο ίδιος δεν θα ενοχλούσε  τον άλλο ακόμα και για αστείο λόγο όπως είπα πριν, μέσα στη νύχτα στο τηλέφωνο... Όχι πως δεν υπάρχουν και δυνατές φιλίες που μπορεί εγώ κι εκείνοι να διαφωνούμε σε σημαντικά πράγματα, όμως χαίρομαι που βλέπω αληθινές τέτοιου είδους σχέσεις .. που στην ουσία δεν θέλουν επιβεβαίωση μέσω αυτοπροβολής (που τείνει να γίνει ο κανόνας).. ακόμα και αν με μερικές τέτοιες σχέσεις διαφέρουμε τόσο πολύ σε επιλογές που μας θέλουν να μη μιλιόμαστε καν.

Οι φίλοι μου είναι λίγοι, μετρημένοι. Έχω λοιπόν μια φίλη που γνωριστήκαμε τυχαία πριν από χρόνια  με αφορμή το τρέξιμο, ο χρόνος αποκάλυψε επάνω της πράγματα που εκτιμώ πολύ στους ανθρώπους, πιστεύω πως μάλλον έγινε το ίδιο και από τη δική της πλευρά, αποκτήσαμε ένα διαφορετικό δέσιμο, και συχνά η ίδια έχει επηρεάσει πράγματα σημαντικά δικά μου σχεδόν στο βαθμό που το κάνει η οικογένεια μου. Θα μπορούσα να γράφω κατεβατά για τα δικά της τα καλά  και τον χαρακτήρα της αλλά αυτό δε χρειάζεται εδώ. Ούτε αδελφή ψυχή ούτε τίποτα... είναι φίλη μου. Φίλη μου που με έχει δει να κλαίω, που με έχει δει θυμωμένο. που με έχει δει να γελάω, που δεν τη ντρέπομαι, που σαν οικογένειες πια έχουμε μοιραστεί σημαντικά ευχάριστα ή άσχημα πράγματα..που αυτή η φιλία έχει περάσει και στα παιδιά μας και εύχομαι να διατηρηθεί και σε αυτά για χρόνια. Φίλη μου που έχει πονέσει υπερασπίζοντας με απέναντι σε άλλους... αν κρατήσετε κάτι από όλο αυτό, κρατήστε τη πρόταση που μόλις διαβάσατε...

Στο δρομικό χώρο η εικόνα της οικογένειας μου να με συνοδεύει σε δύσκολους αγώνες μου,  είναι πλέον παραπάνω από συνηθισμένη. Η Μαρία άυπνη πάντα έτοιμη και για τη τελευταία λεπτομέρεια, ένα δικό της "το΄χουμε" και ξέρω πως ο αγώνας θα πάει καλά... Τελευταία σε αυτή την ομάδα έχει μπει και η μητέρα μου, αλίμονο ποιος άλλος σε γνωρίζει καλύτερα από τη μητέρα σου και μου αρέσει που  καμαρώνει να με βλέπει να τρέχω  και τέλος σε κάποιους αγώνες όπως και στο πολύ πρόσφατο 24ωρο που έτρεξα, έρχεται και η φίλη μου η Αγγελική με την οικογένεια της.

Φέτος είχα προετοιμαστεί πολύ καλά για τον αγώνα, πολλές ώρες στο δρόμο και το στίβο με συνέπεια στις προπονήσεις.. Από τεχνική άποψη ήμουν νομίζω σε όλα έτοιμος. Εξοπλισμό, στρατηγική, ψυχολογία...σημειώσεις, πλάνο  να ακολουθήσω κ.α. Με τη Μαρία ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε αυτό που ήθελα, να περάσω σε εκείνο τον αγώνα τη καλύτερη μου μέχρι τότε επίδοση σε 24ωρο.. Το έχω ξαναγράψει πως χωρίς τη Μαρία δεν θα έτρεχα στο βαθμό που τρέχω σήμερα.. Η Αγγελική θα ερχόταν με την οικογένεια της να μας δει..

Μια ξαφνική ωτίτιδα της Βασιλικής όμως μας έκανε να αποφασίσουμε πως θα ήταν πιο σωστό να μη κοιμηθεί το βράδυ η μικρή στη σκηνή που είχαμε στήσει στη ζώνη ανεφοδιασμού των αθλητών και οι πόνοι που είχε ανάγκασαν τη Μαρία να λείπει κι εκείνη τις βραδινές ώρες από το μέρος που έτρεχα.. Τις ώρες που προσωπικά αντιμετωπίζω τις μεγαλύτερες δυσκολίες... Η Αγγελική προσφέρθηκε να μείνει εκεί στον αγώνα όλη τη νύχτα μαζί με τη μητέρα μου, στο πόδι της Μαρίας. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα βοηθούσε σε αγώνα γενικά ή σε δικό μου, αλλά να αναλάβει ένα τόσο μεγάλο βάρος;
Με τη Μαρία τα είχαμε όλα έτοιμα... ένα πράγμα έλειπε μόνο που η Μαρία το κάνει μόνο με ένα βλέμμα της... Το ζήτησα από την Αγγελική. Ζήτησα να ελέγχει τον ρυθμό που θα ακολουθούσα να πηγαίνει σύμφωνα με το προσχέδιο που είχα στις σημειώσεις μου, και το σπουδαιότερο όπως της είπα κατά λέξη... "Να μου επιβληθείς. Θέλω να μου επιβληθείς"

Αυτό ήταν για μένα ο φόβος μου φέτος.. Πώς θα διαχειριζόμουν το σημείο του αγώνα που κάνω "κοιλιά" που η κούραση ρίχνει τη ψυχολογία στο ύψος των παπουτσιών, που το μυαλό δε λειτουργεί με διαύγεια... Εκεί που θα έκανα πίσω και που πιθανόν να μη πίστευα ψευδώς στις δυνάμεις μου, ήθελα κάποιον να με ταρακουνήσει, να μου επιβληθεί.

Δεν αφήνεις οποιονδήποτε να ασκήσει τέτοια επιρροή επάνω σου, πόσο μάλλον να του το ζητήσεις..  Τέτοιο δικαίωμα έχω δώσει σε ελάχιστους ανθρώπους. Η Αγγελική είναι ο άνθρωπος που εμπιστεύομαι μετά την οικογένεια μου, να με δει ακόμα και στα χειρότερα μου...Δεν δίστασα να της ζητήσω αυτό... να μου επιβληθεί..

Μέσα στον αγώνα ο ρόλος της σπουδαίος, μόνιμα σε τηλεφωνική επικοινωνία με τη Μαρία στο σπίτι, να τρέχει για να καλύψει δικές μου ανάγκες, να τρέχει διπλά, λόγω της απειρίας του τι παραξενιές μπορεί να βγάλω ή τι να ζητήσω...Να μου φωνάζει όμως κι εκείνη όταν απέκλινα από αυτά που είχα σχεδιάσει στο χαρτί, να μου επιβάλλεται εκεί που πρέπει και με τη μητέρα μου μαζί να φροντίζουν να μη με απασχολεί τίποτα, ή να με  καθησυχάζουν πως η Βασιλική και η Μαρία είναι ήρεμες  στο σπίτι.. η να μου μεταφέρουν μηνύματα από τη Μαρία.

Σε εκείνο το 24ωρο γίνανε πολλά, έκανα καλή επίδοση, τη καλύτερη μου μέχρι τώρα, χρησιμοποιώντας  κυρίως σαν εφόδιο όλα όσα έχω μάθει από την εμπειρία μου στο τρέξιμο..

Η Αγγελική σαν σαπόρτ στάθηκε στον αγώνα σχεδόν όπως η Μαρία, με αυταπάρνηση, με αφοσίωση και με υπομονή σε διάφορα όπως και  στα.... νεύρα που έβγαζα. Όταν ο οργανισμός φτάνει στα κόκκινα συμβαίνει να βγάλεις καμιά φορά μια αλλόκοτη συμπεριφορά, μερικές φορές της ύψωσα τον τόνο της φωνής μου... Εκείνη όμως  δεν θέλει να της πω συγνώμη και γελάμε τώρα με μερικά αστεία που λέμε πάνω σε αυτό... Εκεί όμως που χρειάστηκε μου επιβλήθηκε...

Ξέχασα να αναφέρω πως αυτή τη φορά είχα γράψει σε ένα χαρτάκι την επίδοση που είχα στο μυαλό μου και το είχα βάλει μέσα στο παπούτσι μου πριν ξεκινήσει ο αγώνας. Ήθελα πολύ βγάζοντας τα παπούτσια μου, η επίδοση που είχα φέρει να έχει αγγίξει το νούμερο που είχα γράψει..

Ο αγώνας κόντευε να τελειώσει και ήδη ήμουν 2 χιλιόμετρα πιο πάνω από αυτό που είχα σαν στόχο για να φύγω ευχαριστημένος....λίγα λεπτά είχαν μείνει και αντί να τρέχω, περπατούσα με έναν άλλο αθλητή που τυγχάνει να είναι πολύ καλός μου φίλος περιμένοντας τη λήξη τη διοργάνωσης...

Περνώντας μπροστά από την Αγγελική και την οικογένεια μου που είχαν έρθει ξανά να με εμψυχώσουν και να με βοηθήσουν, η Αγγελική μου είπε.. τρέξε... μπορείς να κάνεις 205χιλιόμετρα... προλαβαίνεις.. Κοντοστάθηκα... ότι κι αν σκέφτηκα, είχα τη διαύγεια παρά τις 24+ ώρες άυπνος να το σκεφτώ και να το αποφασίσω γρήγορα...  'Εχει νόημα; απάντησα. Η Αγγελική με κοίταξε στα μάτια.. το βλέμμα της δεν μπορώ να το περιγράψω, ήταν  σαν να πέρασε μέσα από τα δικά μου μάτια και να κοίταξε πίσω, κατευθείαν μέσα στον εγκέφαλο μου. Κούνησε το κεφάλι κάνοντας μια γκριμάτσα πως συμφωνεί... σήκωσε τους ώμους, χαμογέλασε και μου είπε.. Έλα ντε.. έχει νόημα;

Εκείνη τη στιγμή με επιβεβαίωσε ως προς την επιλογή μου, ως προς τη σημασία που έχει για μένα το τρέξιμο μέσα από τους αγώνες μου, ίσως και για τη φιλοσοφία μου και τη στάση μου για πράγματα έξω από αυτό..Έτσι και αλλιώς βγάζοντας το παπούτσια μου κάνοντας 204 και μισό χιλιόμετρα... το χαρτάκι με το νούμερο που ήθελα να φέρω, είχε επαληθευτεί και με το παραπάνω.

Θα πει κάποιος όμως  γιατί δεν έτρεξες  να προλάβεις αυτά τα τελευταία μέτρα..

Ή απάντηση μου θα βγάλει το κείμενο εκτός θέματος, καθώς είναι και άλλα που θα μπορούσα να γράψω γι αυτό το 24ωρο.

Σήμερα γράφω για τη φίλη μου, μέλος της οικογένειας μου πια, που συμφωνεί με κάτι που μου είπε μια φορά ένας άλλος άνθρωπος που αγαπώ οτι μεταξύ φίλων οι λέξεις συγνώμη και ευχαριστώ είναι περιττές. Και που πρόσφατα  με συμβούλεψε κάτι ακόμα... μην το παραμελείς το μπλογκ σου μου είπε, μη το χαντακώσεις..γράψε κάτι άλλο..αυτή τη φορά μη γράψεις για το σπάρταθλο .. και να τα τώρα, έγραψα τελικά για την ίδια, για την Αγγελική..

Τη φίλη της οικογένειας μου, τη φίλη μου που είμαι περήφανος και τυχερός που έχω...


Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

"Μπορούν κύριε να τρέξουν ανήλικοι στο Σπάρταθλο;"

"Μπορούν να τρέξουν ανήλικοι το Σπάρταθλο;"

Πριν μια περίπου βδομάδα βρέθηκα προσκεκλημένος σε ένα πρωτόγνωρο για μένα περιβάλλον, να συζητάω με την ιδιότητα του "αθλητή" με μαθητές της έκτης τάξης δημοτικού και της πρώτης γυμνασίου σε ένα ιδιωτικό σχολείο, για τον σπουδαιότερο αγώνα υπεραπόστασης στο κόσμο, το Σπάρταθλο. Μία πρωτοβουλία των δασκάλων και των καθηγητών των μαθητών, σε συνεργασία επίσημα με το διεθνή σύνδεσμο "ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ" με σκοπό τη διαδραστική και πολύπλευρη προσέγγιση του αγώνα από τους μαθητές,  (ιστορία, αρχαία Ελλάδα, ελληνισμός, ιστορία του αγώνα, γεωγραφία, αθλητικά στοιχεία, εθελοντισμός κ.α) και φυσικά και μία ευκαιρία για προβολή και ενημέρωση από μεριά του Σπαρτάθλου σαν διοργάνωση, σε ένα διαφορετικό κοινό πόσο μάλλον τέτοιων ηλικιών. Ένα κομμάτι αυτής της δραστηριότητας θα ήταν η συζήτηση με αφηγήσεις και με ερωτήσεις-απαντήσεις με κάποιον που έχει τρέξει αυτόν τον αγώνα και αν ήταν δυνατό να τους μεταφέρει ζωντανές εικόνες και παραστάσεις από τα βιώματα του, μέσα από τη δική του -και όχι μόνο- προσπάθεια.

Το να μιλάς για πράγματα  που αγαπάς ή που έχεις ζήσει τόσο έντονα σου δίνει την δυνατότητα να  έχεις μια ροή  λόγου που δε χρειάζεται προετοιμασία, γιατί αυτά που έχεις να πεις πηγάζουν αυθεντικά από μέσα σου και αυτά είναι στην ουσία τα πράγματα που θες να  "μεταλαμπαδεύσεις".

Εδώ υπήρχαν όμως ένα-δυο στοιχεία που με άγχωσαν λίγο. Πρώτα απ όλα η ηλικία των παιδιών.. Καλά τα λέω σαν παραμύθι στη τρίχρονη κόρη μου ή τα συζητάμε με συναθλητές μου, όμως σε κάποιον 11-12 χρονών  δεν ήξερα πως θα γινόταν αυτό ώστε να το βρει ενδιαφέρον, να μη βαρεθεί και από την άλλη, ήθελα να να είμαι προσεκτικός στα λόγια μου, να μη πέσω στη παγίδα της αυτοπροβολής και του "πόσο Σούπερμαν (ειρωνικά) είναι αυτός που σας μιλάει.." ή  τουλάχιστον μη δώσω άθελα μου αυτή την εντύπωση.

 Ανοίγω μια παρένθεση εδώ, πριν χρόνια έτυχε να παρακολουθήσω κάτι αντίστοιχο, ένας ορειβάτης παρουσίαζε κάπου ένα δικό του επίτευγμα οπού στο τέλος της πολύωρης  παρουσίασης, κάποιοι είχαμε βαρεθεί να τον ακούμε να μιλάει  μόνο... για τον εαυτό του. Ενώ υπήρχαν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα τα προσπέρασε βιαστικά, για να συνεχίσει να μιλάει..... για τον εαυτό του. Πολύ άσχημη εντύπωση που τη θυμάμαι σαν παράδειγμα προς αποφυγή. Κλείνει η παρένθεση.

Για το πρώτο που με προβλημάτιζε, είχαν φροντίσει οι γυμναστές, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές να τους έχουν πει τόσα γύρω από το Σπάρταθλο, που τα παιδιά γνώριζαν πράγματα που συχνά δε γνωρίζουν αθλητές που μπαίνουν πρώτη φορά στον αγώνα. Όπως λεπτομέρειες για τη μάχη του Μαραθώνα, που έχει  άμεση ιστορική σχέση με τη διαδρομή Αθήνα- Σπάρτη (-Αθήνα) και άλλες πολλές ακόμα πληροφορίες  τόσο περιγραφικά της διαδρομής όσο και για τον ίδιο τον αγώνα.

Η εικόνα μας παίζει ρόλο πάντα και στη πρώτη εντύπωση. Νομίζω πως θα ήταν αστείο να πήγαινα με μπουφάν και τζιν να μιλήσω για το τρέξιμο οπότε φόρεσα μια καλή μου φόρμα, ένα μπλουζάκι με τα διακριτικά του Σπαρτάθλου, αφού γι αυτό θα μιλούσαμε και πήγα στο σχολείο την ώρα που είχαμε συμφωνήσει. 'Ολο αυτό θα διαρκούσε  μια διδακτική ώρα, περίπου 45 λεπτά. Εκεί συναντήθηκα και με τον Παναγιώτη που γνωριζόμαστε μέσα από το Σπάρταθλο ο οποίος είναι μέλος στον σύνδεσμο, επόπτης και συντονιστής σε κάποια πράγματα του αγώνα, οπού συντόνισε και τη δραστηριότητα με το σχολείο και μας έφερε σε επαφή όλους όσους είχαν σχέση με αυτή και που δεν γνωριζόμασταν μεταξύ μας. Συναντήσαμε  εκεί το γυμναστή  που μου έκανε φοβερή εντύπωση τόσο για την αγάπη του γι αυτό που έκανε, όσο και για τον τρόπο που μιλούσε στα παιδιά. Όταν πήγαινα εγώ σχολείο, στη καλύτερη οι γυμναστές μας, μας έδιναν μια μπάλα μας έλεγαν πηγαίνετε να παίξετε και μέχρι εκεί..   Τέλος πάντων, είπαμε δυο κουβέντες και πήγαμε στην αίθουσα που θα ερχόντουσαν οι μαθητές να μιλήσουμε όλοι μαζί για το Σπάρταθλο.

Ήρθαν και οι μαθητές στην αίθουσα, έκανε τις συστάσεις ο γυμναστής, προλόγισε το τι θα συζητούσαμε και εκεί κατάλαβα από ερωτήσεις που τους έκανε, πως οι μαθητές ήδη γνώριζαν τόσα πολλά γύρω από το Σπάρταθλο που ήδη είχαν στο μυαλό τους έτοιμες ερωτήσεις. Έτσι μπήκα κι εγώ στη κουβέντα, λέγοντας στους μαθητές μετά τις πρώτες συστάσεις πως ήταν δική μου η τιμή να βρίσκομαι εκεί, καθώς και μεγάλη μου χαρά και έκπληξη που ήδη γνώριζαν  τόσα πολλά. Δυο κουβέντες και από μένα γύρω από τον αγώνα, μια επανάληψη όσων ήδη ήξεραν για τον Αθηναίο ημεροδρόμο τον Φειδιππίδη και τη αποστολή του στη Σπάρτη, πώς εμπνεύστηκε και δημιουργήθηκε το Σπάρταθλο σαν αγώνας και μερικά από τα πράγματα που το κάνουν ξεχωριστό από κάθε άλλο αγώνα του είδους του στο κόσμο. Όσο τους μιλούσα μόνος μου αλλά και στη συνέχεια που συζητούσαμε με τα παιδιά, έβλεπα τα βλέμματα τους να παρακολουθούν με προσοχή και ενδιαφέρον αυτά που άκουγαν, μια εικόνα που μου άρεσε πάρα πολύ. Οι ερωτήσεις τους πάλι, ήταν πολύ προσεκτικές από γενικές ως πολύ συγκεκριμένες πάνω σε λεπτομέρειες του αγώνα. Τι προπόνηση κάνει ένας σπαρταθλητής, αν επιτρέπεται να κοιμηθεί, τι τρώει ή τι σερβίρεται στους αθλητές, ποιο είναι το πιο δύσκολο σημείο της διαδρομής, πώς νιώθει όταν τερματίσει κ.α.

Ένα κοριτσάκι μου έκανε μια ερώτηση που με έκανε όλη την υπόλοιπη ημέρα να σκέφτομαι και να αναπολώ τη πορεία μου από τότε που έτρεχα σε ένα πάρκο και δεν τα ήξερα αυτά  μέχρι τώρα που είμαι πλέον..σπαρταθλητής. Εκεί της ανέφερα την ιστορία που έχω ξαναγράψει εδώ μέσα, που εκεί που έτρεχα ένα απόγευμα  με φίλους μου μέσα στο πάρκο, μου δείξανε κάποιον που έτρεχε μόνος του, πολύ αργά και μου είπανε, τον βλέπεις αυτόν, αυτός φίλε μου είναι σπαρταθλητής. Μου εξήγησαν για το Σπάρταθλο, με περιγραφές που στην αρχή δεν τις πίστευα ή που μου φαινόντουσαν υπερβολικές (που τελικά δεν ήταν) και με το καιρό γνώρισα και τον τύπο που έτρεχε τέτοια φανταστικά για μένα πράγματα και που είχα τη τύχη να μάθω από αυτόν πολλά και ( ήθελα να το τονίσω αυτό) να είναι ένας άνθρωπος που δεν παινεύεται για τον εαυτό του πράγμα που με έκανε να τον θαυμάζω ακόμα περισσότερο... σιγά σιγά άρχισαν να με ενδιαφέρουν μεγαλύτερες αποστάσεις από τον μαραθώνιο και παρόλο που είχα πιάσει το όριο πρόκρισης για τον αγώνα του Σπαρτάθλου νωρίς, έτρεξα σε αυτόν 3 χρόνια μετά από τη πρώτη φόρα που είχα δικαίωμα συμμετοχής, όταν ένιωθα κι εγώ έτοιμος μέσα μου..για να το κάνω αυτό.

Δεν παρέλειψα να αναφερθώ και στο πώς είναι να μη τερματίζεις το Σπάρταθλο αφού το έχω ζήσει και αυτό. Ωραία όταν όλα πάνε κατ' ευχήν, όταν όμως αυτό για το οποίο ετοιμάζεσαι μήνες δεν καταλήγει όπως το περιμένεις; Εκεί μετέφερα εικόνες στα παιδιά από τη δική μου εμπειρία, που δείχνουν πόσο δεμένοι είναι οι σπαρταθλητές μεταξύ τους, αλλά και πόσο χρήσιμο μάθημα είναι και η αποτυχία μερικές φορές, επειδή σε προσγειώνει, σου δείχνει τις αδυναμίες σου σε κάνει πιο δυνατό ή σε πεισμώνει για την επόμενη φορά.. Και το πιο σπουδαίο, πως από παντού  μπορούμε να αντλήσουμε κάτι θετικό. Μου άρεσε όπως με παρακολουθούσαν οι μαθητές και ένα αγόρι προς το τέλος με ρώτησε αυτό που έχω τίτλο στην ανάρτηση: "Μπορούν κύριε να τρέξουν ανήλικοι στο Σπάρταθλο;" Του εξήγησα όπως και στα άλλα παιδιά για ποιους λόγους ακόμα και αν υπογράψουν  οι γονείς τους οτι συμφωνούν να τρέξουν εκεί, δεν μπορούν ή δεν τους επιτρέπεται να το κάνουν, όπως τους είπα πως μπορούν όμως άμα θέλουν να είναι κοντά στον αγώνα είτε βοηθώντας σαν εθελοντές δίνοντας βοήθεια σε κάποιο σταθμό ανεφοδιασμού, η περιμένοντας σε κάποιο σημείο τους αθλητές να περάσουν από εκεί να τους εμψυχώσουν και ποιος ξέρει, ίσως σε κάποια χρόνια, κάποιος, κάποιοι από αυτούς να είναι ανάμεσα στους αθλητές που τρέχουν σε ένα Σπάρταθλο.. Πάντως με αυτή του την ερώτηση το παιδί αυτό με έκανε να νιώσω οτι όντως πέρα από την ενημέρωση για έναν ιδιαίτερο αγώνα, κάποιοι το είδαν πολύ ενδιαφέρον και με τη καλή έννοια προκλητικό.. και μάλλον πέτυχε και ο σκοπός αυτής της συνάντησης.

Αυτά πριν 10 περίπου μέρες..όμως η δραστηρίοτητες περί Σπαρτάθλου δεν σταμάτησαν εκεί. Πριν 4 μέρες, ξανασυναντηθήκαμε με τους μαθητές και άλλους 3 κυρίους από το Δ.Σ. του συνδέσμου, αυτή τη φορά στο σημείο εκκίνησης του αγώνα στους πρόποδες της Ακρόπολης, στο Ηρώδειο μπροστά, με σκοπό να τους μεταφέρουμε ζωντανές εικόνες μέσα από τον αγώνα, να ξανασυζητήσουμε γι αυτόν και κάτι πολύ όμορφο κατα τη γνώμη μου, να τρέξουμε συμβολικά όλοι μαζί 1600μέτρα από το σημείο που ξεκινάει το Σπάρταθλο, κατεβαίνοντας όλο το πεζόδρομο, μέχρι το Γκάζι που συνεχίζουν μετά οι αθλητές μέσω της Ιεράς οδού το δρόμο προς τη παλαιά εθνική και ..παραπέρα... Μπροστά από το Ηρώδειο τους μεταφέραμε εικόνες από το κλίμα της τελευταίας παρασκευής κάθε σεπτέμβρη,  για το πολύχρωμο σύνολο αθλητών, συνοδών, φίλων, που κατακλύζει το χώρο, τη γλυκιά φασαρία  πριν ακόμα βγει ο ήλιος από τις διαφορετικές γλώσσες που ακούγονται εκεί, από τα γέλια και τη βαβούρα που επικρατεί, μέχρι που μετράνε  δυνατά  οι αθλητές σε ελληνικά -ακόμα και μερικοί ξένοι- ή αγγλικά, όλοι μαζί αντίστροφα τα τελευταία 10 δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσουν το τελευταίο μέρος του ταξιδιού τους που άρχισε μήνες πριν, όταν μπήκε σαν σκέψη στο μυαλό τους  η συμμετοχή στον αγώνα και άρχισε η προετοιμασία γι αυτόν..

Στα μισά περίπου της μικρής αυτής απόστασης, είχε στηθεί ένα είδος σταθμού ανεφοδιασμού μιά ομπρέλα του Σπαρτάθλου,οπού με αρχηγό τον γυμναστή των παιδιών φτάσαμε όλοι μαζί εκεί και κάναμε μια στάση να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα και να πάρει καθένας ένα μπουκαλάκι νερό. Εκεί μιλήσαμε για τους σταθμούς ανεφοδιασμών τα "τσεκ πόιντς", τι γίνεται σε αυτούς τους σταθμούς πόσο χρήσιμοι είναι, σε πόση περίπου απόσταση ο ένας από τον άλλον, τι σερβίρουν στους αθλητές, αν μπορούν να τους βοηθήσουν τα δικά τους πληρώματα υποστήριξης κλπ...  Ένα σημαντικό όμως για μένα ήταν που αναφερθήκαμε και στα σκουπίδια που αφήνουν πίσω τους κάποιοι αθλητές.. Σκεφτείτε τους είπα, υπάρχουν 75 στο σύνολο σταθμοί ανεφοδιασμού..με απόσταση πάνω κάτω 4 χιλιόμετρα το πολύ ο ένας από τον άλλο.. Αν 300+ αθλητές έπαιρναν από ένα μπουκαλάκι νερό, έπιναν λίγο και το πετούσανε μετά στο δρόμο, από μόνοι τους οι αθλητές θα γέμιζαν όλη την απόσταση 250 σχεδόν χιλιόμετρα με σκουπίδια.. Οπότε καλό είναι να μη πετάμε κι εμείς τα σκουπίδια μας κάτω αλλά να πετάξουμε τα μπουκάλια μας στο καλάθι των σκουπιδιών και πως δεν είναι ντροπή αν εκεί που περπατάμε ή τρέχουμε και δούμε ένα σκουπίδι, ένα μπουκάλι κάποιου άλλου να το σηκώσουμε εμείς και να το πετάξουμε εκεί που πρέπει..

Συνεχίσαμε μετά το ολιγόλεπτο διάλειμμα, προς το σημείο που θα τελείωνε ο "αγώνας" μας, οπού καθ όλη τη πορεία της διαδρομής ο κόσμος χειροκροτούσε τους μαθητές που τρέχανε, πράγμα που πιστεύω τους ενθουσίασε ακόμα περισσότερο, ίσως όπως ενθουσιάζονται και οι  μαραθωνοδρόμοι ή οι σπαρταθλητές όταν κάποιοι ενθαρρύνουν με αυτό το τρόπο τη προσπάθεια τους.

Στο "τερματισμό" μας, άλλο ένα τραπεζάκι με νερά και χυμούς, και αφού πήραμε όλοι κάτι να πιούμε,  συζητήσαμε αν τους άρεσε όλο αυτό, πώς τους φάνηκε, καθώς και άλλα πράγματα και νέες εμπειρίες γύρω από το Σπάρταθλο...Μιλήσαμε και για το κότινο που παίρνει κάθε τερματίσαντας στο Σπάρταθλο, και πως πολλοί αθλητές έχουν σπίτι τους κύπελλα βραβεία κλπ από μεγάλους αγώνες, αλλά  αυτό το στεφάνι αγριελιάς είναι οτι  πολυτιμότερο υπάρχει στη συλλογή τους από τέτοια έπαθλα.

Άλλη μια έκπληξη περίμενε τους μαθητές όπου οι άνθρωποι  από το Σπάρταθλον, είχαν φτιάξει έναν κότινο σαν αυτόν που περιγράφαμε παραπάνω, για κάθε μαθητή και μαθήτρια, καθώς επίσης τους μοιράστηκαν αφίσες  και dvd από προηγούμενες διοργανώσεις οπού μέσα από αυτά θα έχουν ακόμα πιο ζωντανές εικόνες και θα μάθουν περισσότερες λεπτομέρειες και κομμάτια της ιστορίας του αγώνα που δεν είχαμε το χρόνο να συζητήσουμε τις δυο φορές που βρεθήκαμε..

Προσωπικά όλο αυτό μου άρεσε, όχι γιατί βρισκόμουν εγώ εκεί, αλλά γιατί όλο αυτό ήταν μια "σπίθα" που μπορεί να εξελιχθεί με παρόμοιες δραστηριότητες σε κάτι καλό για τη προβολή του αγωνίσματος που κι εγώ αγαπώ, που πέρασαν  πολλά μηνύματα κυρίως μέσα από τους παιδαγωγούς των μαθητών οτι αθλητισμός δεν είναι μόνο κάτι που έχει μπάλα, χρήματα ή αναβολικά και πως υπάρχουν ακόμα μεγάλες αξίες μέσα από αγωνίσματα όπως το Σπάρταθλο που όλοι, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο είναι νικητές..και πως η αξία αυτού που κερδίζουν, το ασήμαντο για τους πολλούς, είναι για τους ίδιους, ανεκτίμητο.

Δώσαμε ένα ραντεβού ακόμα, στο τέλος του σεπτέμβρη, τα παιδιά αυτά με τους δασκάλους και τους καθηγητές τους, θα είναι σε ένα σημείο από το οποίο θα περάσουν τρέχοντας οι αθλητές για τους οποίους είπαμε τόσα πολλά...και ίσως να είναι και σε ένα σταθμό ανεφοδιασμού,  δίνοντας νερά στους δρομείς συμμετέχοντας και βιώνοντας  από αυτό το πόστο, το αντικείμενο που προσέγγισαν από διαφορετικές μεριές, το Σπάρταθλον...


Υ.Γ. Το ιδιωτικό σχολείο που πήρε αυτή τη πρωτοβουλία και έγινε αυτή η δραστηριότητα είναι τα "ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ  ΔΟΥΚΑ" και δεν τα αναφέρω για λόγους διαφήμισης αλλά γιατί τέτοιες ενέργειες αξίζουν προβολής και μίμησης..