Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Τύψεις για τις ώρες που λέιπω αλλά και το "έχουμε" της Μαρίας.


Το τρέξιμο για μένα είναι το χόμπι μου. Ειδικά τα τελευταία χρόνια που έχουν ισορροπήσει κάποια πράγματα μέσα μου και που κάποια άλλα έχουν αλλάξει, είναι μόνο χόμπι. Κάποιες φορές  όμως το παρακάνω. .Πέρσι για παράδειγμα είχα έναν τραυματισμό που με έβγαλε πολλούς μήνες εκτός τρεξίματος, όπου και για τους τραυματισμούς στις περισσότερες φορές πιστεύω πως φταίμε εμείς οι ίδιοι και όχι η κακιά στιγμή. 

 Σε ένα μήνα είναι ο μεγάλος αγώνας που πέρσι δεν κατάφερα να τερματίσω.. Οι προπονήσεις μου διαφέρουν πολύ σε σύγκριση με τη περσινή προετοιμασία και τους τελευταίους μήνες τα τρεξίματα μου είναι πολύωρα ή αναγκάζομαι λόγω των βαρδιών της δουλείας μου να τρέχω ακόμα και αργά το βράδυ μόνο και μόνο για να μη τα χάνω εντελώς ...  Στις διακόπες μας κάποιες φορές έλειπα για 6ώρα ή δεκάωρα τρεξίματα αντί να πηγαίνω για μπάνιο. Γυρίσαμε και πάλι λείπω αρκετά συχνά για πολλές ώρες από το σπίτι για να κάνω το χόμπι μου, έχοντας ταυτόχρονα και έναν στόχο στον οποίο είμαι συγκεντρωμένος. Μια φορά έφυγα απόγευμα  για τρέξιμο που είχα κανονίσει με κάποιους φίλους μου και γύρισα την άλλη μέρα το πρωί. Ούτε αθληταράς είμαι ούτε τα φουσκώνω. Τα παραπάνω δεν είναι ο κανόνας στο τρέξιμο μου, είναι μέρος μιας προετοιμασίας για έναν αγώνα που ούτε εύκολα βγαίνει ούτε μπορείς να τον πάρεις χαλαρά. Πλέον τρέχω στα σοβαρά  μόνο σε δυο τρεις αγώνες το χρόνο και αυτός για τον οποίο ετοιμάζομαι είναι ο σημαντικότερος...

Επιστρέφω όμως στο τίμημα των παραπάνω.. Αυτές οι παραπάνω ώρες που λείπω από το σπίτι είναι κυρίως ώρες που θα περνούσα με τη Μαρία και τη Βασιλική , ίσως με κάποιους φίλους κ.α. 

Πρόσφατα πάλι μιλούσαμε με κάποιους φίλους για κάτω υπό ποιές συνθήκες κάνουμε το χόμπι μας. Αυτό που ανέφερα και που λέω συχνά τελευταία, είναι πως είμαι τυχερός που έχω τη Μαρία που με καταλαβαίνει  και που  δεν μου "απαγορεύει" με τον τρόπο της να κάνω αυτό που μου αρέσει. Αντίθετα έχουν υπάρξει φορές που εκείνη με έχει ξεσηκώσει να βάλω τα αθλητικά μου, από το να κάτσω στο σπίτι και να χάσω το τρέξιμο μου..

Αισθάνομαι όμως τύψεις.. από τη μία είναι λίγες οι φορές που βρισκόμαστε και οι τρεις μαζί ξεκούραστοι στο σπίτι, (ακόμα και οι φορές που τρώμε όλοι μαζί για μεσημέρι είναι λίγες λόγω των βαρδιών) και από την άλλη στερώ τη παρουσία μου από το  σπίτι  για να κάνω το χόμπι μου..

Αυτή την ανοχή, την παραπάνω από κατανόηση της Μαρίας στη δική μου τη τρέλα , δεν μπορώ να μη την αναγνωρίσω. Ακόμα και τη παρότρυνση της να βγω να "κάνω κανένα χιλιόμετρο". Στο παιδί μας όλο αυτό έχει περάσει σαν κάτι πολύ φυσιολογικό, οτι πηγαίνουμε για τρέξιμο, ή οτι κάνουμε γυμναστική και πολλές φορές μάλιστα μας μιμήται στο σπίτι, ή στο στάδιο που την έχουμε μαζί μας.

Αυτούς τους μήνες το έχω παρακάνει... Θα μπορούσε αυτό να εκνευρίσει τη Μαρία.To έχουμε συζητήσει όμως και για την υπομονή που κάνει αυτό το διάστημα  και για τη προετοιμασία που θέλω να βγάλω σωστά και είναι εκεί όταν κάνω τη "κοιλιά" μου να μου θυμίσει που πρέπει να είμαι συγκεντρωμένος... και πριν τα γράψω και εδώ έχω πει πρώτα σε εκείνη πολλά ευχαριστώ για όλα που περιγράφω και για πολλά ακόμα.

Που είναι δίπλα μου, όχι μόνο σαν υποστήριξη , αλλά που από  μόνη της πια όταν συζητάμε για κάποιον στόχο μου, δεν μιλάει μόνο για μένα αλλά βάζει και εκείνη μέσα σε αυτόν.. "Το΄χουμε" λέει και  ξέρω οτι  όταν το πει το εννοεί. Μου το λέει και μέσα σε αγώνες εκεί που η κούραση έχει επηρεάσει τη ψυχολογία και αρχίζω να αμφισβητώ τον εαυτό μου.

Το ΄χουμε,  γιατί μπορεί αυτά τα χιλιόμετρα ή τις τόσες ώρες  να τα τρέχω μόνος μου, αλλά ίσως ένας άλλος άνθρωπος δίπλα μου, να μην είχε αυτή την υπομονή και να μη με "άφηνε" να τρέχω τόσο όσο μου αρέσει.  Το ΄χουμε γιατί είναι συνέχεια εκεί και άμα το πει η Μαρία, έτσι είναι.

Τώρα για όσα αφορούν τη προετοιμασία μου, τα της προπόνησης που περιγράφω παραπάνω και τη κατάσταση μου για τον επόμενο αγώνα, η Μαρία είπε ... Το'χουμε ... και την πιστεύω. Τώρα μας το λέει και η Βασιλική.