Σάββατο 27 Απριλίου 2013

"Θέλω να μου επιβληθείς."

 Είναι πολύς ο καιρός που θέλω να γράψω κάτι εδώ μέσα, όχι για εμένα ή  άμεσα για κάποιο τρέξιμο μου αλλά για μία φίλη μου που ασχολείται κι εκείνη με το τρέξιμο. Όμως θέλω να αναφερθώ κυρίως στη φιλία μας και όχι για το πώς τρέχω εγώ ή εκείνη . Πέρα από την οικογένεια μου και ενώ υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμώ και θέλω να γράψω δυο κουβέντες γι αυτούς διστάζω να το κάνω, μη θεωρηθεί τόσο από τους ίδιους όσο και από τους αναγνώστες ότι είναι ένα είδος σκόπιμης  κολακείας, "γλειψίματος" στη καθομιλουμένη, αντί για προσωπική απόδοση σκέψεων και συναισθημάτων..

Η λέξη φίλος είναι βαριά λέξη, με ευθύνη και νόημα που δυστυχώς  το έχουμε χάσει. Φίλος είναι κομμάτι του εαυτού σου, της οικογένειας σου, ο άνθρωπος σου που δεν θα διστάσεις να τον ενοχλήσεις οποιαδήποτε ώρα της νύχτας για να του πεις για παράδειγμα οτι δεν είσαι καλά. Μεταξύ φίλων δεν υπάρχουν ακατάλληλες στιγμές και ώρες. Για άλλους λόγους σήμερα έχουμε γεμίσει ακόμα και στο δρομικό χώρο από φιλίες με χαρακτηρισμούς αδέρφια, αδελφές ψυχές, άνθρωποι μου κ.α. που "τυχαία" και συχνά συμβαίνει απλώς ο ένας να έχει συμφέρον από αυτό, να κερδίζει να εκμεταλλεύεται η να διαφημίζει  τον εαυτό του μέσα από την εικόνα κάποιου άλλου ήδη αναγνωρίσιμου στο δρομικό μικρόκοσμο μέσα από βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς. Που όμως ποτέ ο ίδιος δεν θα ενοχλούσε  τον άλλο ακόμα και για αστείο λόγο όπως είπα πριν, μέσα στη νύχτα στο τηλέφωνο... Όχι πως δεν υπάρχουν και δυνατές φιλίες που μπορεί εγώ κι εκείνοι να διαφωνούμε σε σημαντικά πράγματα, όμως χαίρομαι που βλέπω αληθινές τέτοιου είδους σχέσεις .. που στην ουσία δεν θέλουν επιβεβαίωση μέσω αυτοπροβολής (που τείνει να γίνει ο κανόνας).. ακόμα και αν με μερικές τέτοιες σχέσεις διαφέρουμε τόσο πολύ σε επιλογές που μας θέλουν να μη μιλιόμαστε καν.

Οι φίλοι μου είναι λίγοι, μετρημένοι. Έχω λοιπόν μια φίλη που γνωριστήκαμε τυχαία πριν από χρόνια  με αφορμή το τρέξιμο, ο χρόνος αποκάλυψε επάνω της πράγματα που εκτιμώ πολύ στους ανθρώπους, πιστεύω πως μάλλον έγινε το ίδιο και από τη δική της πλευρά, αποκτήσαμε ένα διαφορετικό δέσιμο, και συχνά η ίδια έχει επηρεάσει πράγματα σημαντικά δικά μου σχεδόν στο βαθμό που το κάνει η οικογένεια μου. Θα μπορούσα να γράφω κατεβατά για τα δικά της τα καλά  και τον χαρακτήρα της αλλά αυτό δε χρειάζεται εδώ. Ούτε αδελφή ψυχή ούτε τίποτα... είναι φίλη μου. Φίλη μου που με έχει δει να κλαίω, που με έχει δει θυμωμένο. που με έχει δει να γελάω, που δεν τη ντρέπομαι, που σαν οικογένειες πια έχουμε μοιραστεί σημαντικά ευχάριστα ή άσχημα πράγματα..που αυτή η φιλία έχει περάσει και στα παιδιά μας και εύχομαι να διατηρηθεί και σε αυτά για χρόνια. Φίλη μου που έχει πονέσει υπερασπίζοντας με απέναντι σε άλλους... αν κρατήσετε κάτι από όλο αυτό, κρατήστε τη πρόταση που μόλις διαβάσατε...

Στο δρομικό χώρο η εικόνα της οικογένειας μου να με συνοδεύει σε δύσκολους αγώνες μου,  είναι πλέον παραπάνω από συνηθισμένη. Η Μαρία άυπνη πάντα έτοιμη και για τη τελευταία λεπτομέρεια, ένα δικό της "το΄χουμε" και ξέρω πως ο αγώνας θα πάει καλά... Τελευταία σε αυτή την ομάδα έχει μπει και η μητέρα μου, αλίμονο ποιος άλλος σε γνωρίζει καλύτερα από τη μητέρα σου και μου αρέσει που  καμαρώνει να με βλέπει να τρέχω  και τέλος σε κάποιους αγώνες όπως και στο πολύ πρόσφατο 24ωρο που έτρεξα, έρχεται και η φίλη μου η Αγγελική με την οικογένεια της.

Φέτος είχα προετοιμαστεί πολύ καλά για τον αγώνα, πολλές ώρες στο δρόμο και το στίβο με συνέπεια στις προπονήσεις.. Από τεχνική άποψη ήμουν νομίζω σε όλα έτοιμος. Εξοπλισμό, στρατηγική, ψυχολογία...σημειώσεις, πλάνο  να ακολουθήσω κ.α. Με τη Μαρία ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε αυτό που ήθελα, να περάσω σε εκείνο τον αγώνα τη καλύτερη μου μέχρι τότε επίδοση σε 24ωρο.. Το έχω ξαναγράψει πως χωρίς τη Μαρία δεν θα έτρεχα στο βαθμό που τρέχω σήμερα.. Η Αγγελική θα ερχόταν με την οικογένεια της να μας δει..

Μια ξαφνική ωτίτιδα της Βασιλικής όμως μας έκανε να αποφασίσουμε πως θα ήταν πιο σωστό να μη κοιμηθεί το βράδυ η μικρή στη σκηνή που είχαμε στήσει στη ζώνη ανεφοδιασμού των αθλητών και οι πόνοι που είχε ανάγκασαν τη Μαρία να λείπει κι εκείνη τις βραδινές ώρες από το μέρος που έτρεχα.. Τις ώρες που προσωπικά αντιμετωπίζω τις μεγαλύτερες δυσκολίες... Η Αγγελική προσφέρθηκε να μείνει εκεί στον αγώνα όλη τη νύχτα μαζί με τη μητέρα μου, στο πόδι της Μαρίας. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα βοηθούσε σε αγώνα γενικά ή σε δικό μου, αλλά να αναλάβει ένα τόσο μεγάλο βάρος;
Με τη Μαρία τα είχαμε όλα έτοιμα... ένα πράγμα έλειπε μόνο που η Μαρία το κάνει μόνο με ένα βλέμμα της... Το ζήτησα από την Αγγελική. Ζήτησα να ελέγχει τον ρυθμό που θα ακολουθούσα να πηγαίνει σύμφωνα με το προσχέδιο που είχα στις σημειώσεις μου, και το σπουδαιότερο όπως της είπα κατά λέξη... "Να μου επιβληθείς. Θέλω να μου επιβληθείς"

Αυτό ήταν για μένα ο φόβος μου φέτος.. Πώς θα διαχειριζόμουν το σημείο του αγώνα που κάνω "κοιλιά" που η κούραση ρίχνει τη ψυχολογία στο ύψος των παπουτσιών, που το μυαλό δε λειτουργεί με διαύγεια... Εκεί που θα έκανα πίσω και που πιθανόν να μη πίστευα ψευδώς στις δυνάμεις μου, ήθελα κάποιον να με ταρακουνήσει, να μου επιβληθεί.

Δεν αφήνεις οποιονδήποτε να ασκήσει τέτοια επιρροή επάνω σου, πόσο μάλλον να του το ζητήσεις..  Τέτοιο δικαίωμα έχω δώσει σε ελάχιστους ανθρώπους. Η Αγγελική είναι ο άνθρωπος που εμπιστεύομαι μετά την οικογένεια μου, να με δει ακόμα και στα χειρότερα μου...Δεν δίστασα να της ζητήσω αυτό... να μου επιβληθεί..

Μέσα στον αγώνα ο ρόλος της σπουδαίος, μόνιμα σε τηλεφωνική επικοινωνία με τη Μαρία στο σπίτι, να τρέχει για να καλύψει δικές μου ανάγκες, να τρέχει διπλά, λόγω της απειρίας του τι παραξενιές μπορεί να βγάλω ή τι να ζητήσω...Να μου φωνάζει όμως κι εκείνη όταν απέκλινα από αυτά που είχα σχεδιάσει στο χαρτί, να μου επιβάλλεται εκεί που πρέπει και με τη μητέρα μου μαζί να φροντίζουν να μη με απασχολεί τίποτα, ή να με  καθησυχάζουν πως η Βασιλική και η Μαρία είναι ήρεμες  στο σπίτι.. η να μου μεταφέρουν μηνύματα από τη Μαρία.

Σε εκείνο το 24ωρο γίνανε πολλά, έκανα καλή επίδοση, τη καλύτερη μου μέχρι τώρα, χρησιμοποιώντας  κυρίως σαν εφόδιο όλα όσα έχω μάθει από την εμπειρία μου στο τρέξιμο..

Η Αγγελική σαν σαπόρτ στάθηκε στον αγώνα σχεδόν όπως η Μαρία, με αυταπάρνηση, με αφοσίωση και με υπομονή σε διάφορα όπως και  στα.... νεύρα που έβγαζα. Όταν ο οργανισμός φτάνει στα κόκκινα συμβαίνει να βγάλεις καμιά φορά μια αλλόκοτη συμπεριφορά, μερικές φορές της ύψωσα τον τόνο της φωνής μου... Εκείνη όμως  δεν θέλει να της πω συγνώμη και γελάμε τώρα με μερικά αστεία που λέμε πάνω σε αυτό... Εκεί όμως που χρειάστηκε μου επιβλήθηκε...

Ξέχασα να αναφέρω πως αυτή τη φορά είχα γράψει σε ένα χαρτάκι την επίδοση που είχα στο μυαλό μου και το είχα βάλει μέσα στο παπούτσι μου πριν ξεκινήσει ο αγώνας. Ήθελα πολύ βγάζοντας τα παπούτσια μου, η επίδοση που είχα φέρει να έχει αγγίξει το νούμερο που είχα γράψει..

Ο αγώνας κόντευε να τελειώσει και ήδη ήμουν 2 χιλιόμετρα πιο πάνω από αυτό που είχα σαν στόχο για να φύγω ευχαριστημένος....λίγα λεπτά είχαν μείνει και αντί να τρέχω, περπατούσα με έναν άλλο αθλητή που τυγχάνει να είναι πολύ καλός μου φίλος περιμένοντας τη λήξη τη διοργάνωσης...

Περνώντας μπροστά από την Αγγελική και την οικογένεια μου που είχαν έρθει ξανά να με εμψυχώσουν και να με βοηθήσουν, η Αγγελική μου είπε.. τρέξε... μπορείς να κάνεις 205χιλιόμετρα... προλαβαίνεις.. Κοντοστάθηκα... ότι κι αν σκέφτηκα, είχα τη διαύγεια παρά τις 24+ ώρες άυπνος να το σκεφτώ και να το αποφασίσω γρήγορα...  'Εχει νόημα; απάντησα. Η Αγγελική με κοίταξε στα μάτια.. το βλέμμα της δεν μπορώ να το περιγράψω, ήταν  σαν να πέρασε μέσα από τα δικά μου μάτια και να κοίταξε πίσω, κατευθείαν μέσα στον εγκέφαλο μου. Κούνησε το κεφάλι κάνοντας μια γκριμάτσα πως συμφωνεί... σήκωσε τους ώμους, χαμογέλασε και μου είπε.. Έλα ντε.. έχει νόημα;

Εκείνη τη στιγμή με επιβεβαίωσε ως προς την επιλογή μου, ως προς τη σημασία που έχει για μένα το τρέξιμο μέσα από τους αγώνες μου, ίσως και για τη φιλοσοφία μου και τη στάση μου για πράγματα έξω από αυτό..Έτσι και αλλιώς βγάζοντας το παπούτσια μου κάνοντας 204 και μισό χιλιόμετρα... το χαρτάκι με το νούμερο που ήθελα να φέρω, είχε επαληθευτεί και με το παραπάνω.

Θα πει κάποιος όμως  γιατί δεν έτρεξες  να προλάβεις αυτά τα τελευταία μέτρα..

Ή απάντηση μου θα βγάλει το κείμενο εκτός θέματος, καθώς είναι και άλλα που θα μπορούσα να γράψω γι αυτό το 24ωρο.

Σήμερα γράφω για τη φίλη μου, μέλος της οικογένειας μου πια, που συμφωνεί με κάτι που μου είπε μια φορά ένας άλλος άνθρωπος που αγαπώ οτι μεταξύ φίλων οι λέξεις συγνώμη και ευχαριστώ είναι περιττές. Και που πρόσφατα  με συμβούλεψε κάτι ακόμα... μην το παραμελείς το μπλογκ σου μου είπε, μη το χαντακώσεις..γράψε κάτι άλλο..αυτή τη φορά μη γράψεις για το σπάρταθλο .. και να τα τώρα, έγραψα τελικά για την ίδια, για την Αγγελική..

Τη φίλη της οικογένειας μου, τη φίλη μου που είμαι περήφανος και τυχερός που έχω...