Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

Με αφορμή το σημερινό μου τρέξιμο στο στίβο.

Στο στάδιο που κάνω μέρος της προετοιμασίας μου για αγώνες τα τελευταία πέντε χρόνια, υπάρχει ένας αθλητικός σύλλογος που έχει βγάλει βαδιστές, αντοχιτζήδες, σπρίντερς (ίσως και σε άλλα αγωνίσματα), πρωταθλητές και πανελληνιονίκες, ακόμα και μέλη εθνικής ομάδας. Νέοι ηλικιακά αθλητές με μέλλον μπροστά τους.

Παρατηρώ αυτά τα παιδιά όλον αυτό τον καιρό που τα γκρουπ τους ξεκινάνε από ηλικίες λίγο μεγαλύτερες από της κόρης μου, μέχρι λίγο-πολύ, μικρότερες από την δική μου. Με έχει εντυπωσιάσει ένα πράγμα από τη πρώτη φορά που το εντόπισα, μέχρι και σήμερα χωρίς να έχει αλλάξει ποτέ η γνώμη  γι΄αυτό. Η συμπεριφορά τους..

Αυτά τα παιδιά (μιλάω πλέον για τους μεγάλους αθλητές ) δεν τα έχω ακούσει ποτέ να βρίζουν ούτε καν αστειεύομενοι μεταξύ τους, να επαίρονται οι διακριθέντες στους υπόλοιπους της ομάδας τους, ή στους υπόλοιπους που χρησιμοποιούμε τον στίβο ή να έχουν ύφος καρδιναλίων  και συμπεριφορές τύπου "θαυμάστε με". Αντίθετα είναι πολύ ευγενικά παιδιά, αν και επιπέδου πρωταθλητισμού μιλάνε πάντα στον πληθυντικό στους μεγαλύτερους τους, τους απλούς αθλούμενους του σταδίου. Τη πρώτη φορά που με χαιρέτησε ένας καταπληκτικός από αυτούς αθλητής στον πληθυντικό, "σοκαρίστηκα" και του ζήτησα να μη το κάνει γιατί αν και (καμιά δεκαπενταετία)  μεγαλύτερος,  πρώτον νιώθω άβολα και δεύτερον αν κάποιος πρέπει να μιλάει με σεβασμό προς τον άλλο είμαι εγώ γιατί εγώ είμαι αυτός που θαυμάζει τις επιδόσεις του, αυτού και μερικών άλλων..γιατί εγώ κάνω χόμπι και αυτοί πρωταθλητισμό (με όση πίεση θυσίες και αφοσιώση σημαίνει αυτό). Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε  και το έχουμε "λύσει" , μερικές φορές τρέχουμε και μαζί αλλά καμιά φορά ξεφεύγει ακόμα κάποιο "κύριε Γιώργο".

Αυτήν τη συμπεριφορά το ήθος την ευγένεια και τη παιδεία ασφαλώς και τα κουβαλάνε από τα σπίτια τους στο στίβο, όμως είμαι βέβαιος πως τους τα έχουν καλλιεργήσει μέσα τους και οι προπονητές τους. Εκεί μέσα το έχω δει να συμβαίνει αυτό, κάτι που για μένα τους ανεβάζει ακόμα πιο ψηλά σαν προπονητές και σαν παιδαγωγούς από το να έβγαζαν έτσι σκέτο και απλά, αθλητές.

Έχω κάνει πρωταθλητισμό ο ίδιος, γνωρίζω τι σημαίνει και αντιλαμβάνομαι τι περνάει ο αθλητής που ασχολείται με αυτόν και πώς μερικές φορές ο πρωταθλητισμός επηρεάζει την συμπεριφορά του.
 Έχω βρεθεί σε πολλά στάδια, δεν λέω πως δεν έχω ξαναδεί την εικόνα που βλέπω εκεί που τρέχω τώρα . Όμως δυστυχώς έχουν υπάρξει και φορές αλλού, που δεν την έχω δει...

Την εποχή του δικού μου πρωταθλητισμού ήμουν τυχερός γιατί είχα προπονητή κάποιον που του οφείλω σπουδαία πράγματα και σήμερα, ακόμα και έξω από τα αθλητικά μου. Τέτοιους προπονητές χρειάζονται τα νέα παιδιά, να τους εμφυσήσουν αξίες μαζί με την αθλητική παιδεία πέρα από τις επιδόσεις τους και βρίσκω αισιόδοξο που πότε πότε συναντώ τέτοιους καθώς και τους αθλητές τους που οι επιδόσεις τους συνοδεύονται από αξιοζήλευτο ήθος και ευγένεια φτιάχνοντας την ολοκληρωμένη εικόνα του αθλητή..

Στον αντίποδα, στο ίδιο στάδιο (και αλλού), ανεξάρτητοι αθλούμενοι της ηλικίας μου ή και μεγαλύτεροι, συχνά συμμετέχοντες σε αγώνες δρόμου μαζικού χαρακτήρα, δηλαδή όχι άσχετοι με τα των στίβων, οικοιοποιούνται τα κουλουάρ σαν ολυμπιονίκες (της κακιάς ώρας) κόβοντας τη φόρα και τη προπόνηση κυρίως από τα μικρά παιδιά όπως είπα λίγο μεγαλύτερα από τη κόρη μου και συχνά θυμώνουν αν πέσουν επάνω τους, αντί να κάνουν οι ίδιοι στην άκρη... Κάτι που όχι μόνο ντρέπομαι να το κάνω, αντίθετα μαζεύομαι στην άκρη για να περάσουν αλλά ντρέπομαι και οταν το κάνει κάποιος που τρέχουμε παρέα εκείνη τη στιγμή... Η δική μου η γενιά έχουμε ακόμη στη πλειοψηφία μας την έλλειψη της ευρύτερης αθλητικής παιδείας, λίγο μας παρέσυρε και η μόδα του τρεξίματος των τελευταίων ετών...και αντί να προάγουμε το παραπέρα το μετά από εμάς, το καλύτερο στο χώρο για το αύριο, παραμένουμε εγωκεντρικοί και ματαιόδοξοι, θαυμάζοντας μαραμένες πλέον δάφνες ή δάφνες που θα θέλαμε να είχαμε, δίνοντας το άσχημο παράδειγμα στα ίδια μας τα παιδιά..

Με αφορμή τη σημερινή μου προπόνηση...