Να τρέχω να μη κουράζομαι...

Το ωραίο με τα μικρά παιδιά είναι όταν σε κοιτάνε με ένα βλέμμα όλο απορία ή εξερευνητικό και κρέμονται από τα χείλη σου όταν τους λες ιστορίες , άσχετα αν τις καταλαβαίνουν όλες ή ολόκληρες. Εννοώ για παράδειγμα οτι η Βασιλική που είναι πλέον 15μηνών , καταλαβαίνει πως η γατούλα κάνει μαμ και τρώει και κάνει νιάου και μας μιλάει , αλλά δεν θα κατανοήσει μια πιο σύνθετη ιστορία ή ένα περιστατικό που θα της διηγηθώ. Παρόλα αυτά ..και πάλι με κοιτάει με ένα βλέμμα που λες πως ρουφάει κάθε πληροφορία που της δίνεται.

Μια μέρα με κοιτούσε που ετοίμαζα τα πράγματα μου να πάω να τρέξω, ερχόταν κρεμιόταν από πάνω μου, έπαιζε,γελούσε, γκρίνιαζε, όλα. Έτσι πολύ σοβαρά τις είπα οτι ετοιμαζόμουν να πάω στο βουνό να τρέξω, και τις εξήγησα οτι πότε πότε τρέχω και οτι στο δάσος βλέπω τα πουλιά που μένουν εκεί και οτι καμιά φορά τρέχω σε αγώνες που πάνε  αθλητές και άλλα τέτοια..  Πλέον γνωρίζει  οτι πότε πότε ..  και εγώ πάω και τρέχω... με βλέπει που φεύγω ,με βλέπει που γυρίζω και δεν την αφήνω να με αγγίξει αν δεν κάνω πρώτα μπάνιο. Μου δίνει τις κάλτσες μου, παίζει με το ρολόι μου, εξερευνεί ανακαλύπτει συνέχεια..

Πριν λίγες μέρες είχε έρθει η ώρα να τη ταΐσω για μεσημέρι, κάτσαμε σε δυο απέναντι καρέκλες και της είπα έλα να φάμε και να μιλήσουμε.. Αφού η υπόθεση είχε "μαμ" και μάλιστα νόστιμο "μαμ",   δεν υπήρχε περίπτωση  να μη κάτσει..

"Λοιπόν Βασιλική...σήμερα θα σου πω πώς έμπλεξα με το τρέξιμο.. ".  "Μμμμμ" απάντησε η Βασιλική και κατέβασε τη πρώτη της κουταλιά από το κουταλάκι που βαστούσα... Και έτσι άρχισε η ιστορία, μία παύση για μια κουταλιά , συνέχεια,  άλλη παύση...μαμ...συνέχεια .Πότε πότε με διέκοπτε και έλεγε τα δικά της στη γλώσσα των μωρών..γελούσε ..

Της είπα για το μποξ για μερικούς αγώνες μου...για τα αστεία στις μπασκέτες με τον συμμαθητή μου τον Δημήτρη, οτι έχω τρέξει σε πολλές πόλεις, ακόμα  και σε ξένες χώρες  ακόμα και στην Αμερική. Και όλα αυτά με μια χροιά αφήγησης παραμυθιού, και με εξηγήσεις που ένα παιδάκι πιο μεγάλο σίγουρα θα τις καταλάβαινε.. Όπως οτι η Αμερική για να δεις πόσο μακριά είναι, όταν εμείς εδώ έχουμε μέρα, εκεί είναι βράδυ και  κοιμούνται..

Της είπα για το πρώτο αγώνα δρόμου που ήταν η αρχή να ασχοληθώ με το τρέξιμο.. Η ιστορία είναι σύντομη... με πέρασαν σχεδόν όλοι, πολύ μεγαλύτεροι από μένα, κοπέλες, κυρίες μεγαλύτερες, άντρες με κοιλιές κλπ.. τερμάτισα με τη γλώσσα να κρέμεται , σκασμένος , σαν να μην είχα καθόλου πνευμόνια και σε μια θέση προς το τέλος της γενικής κατάταξης....Αυτό που με "έσκασε" ήταν πόσοι που δεν τους έπιανε το μάτι μου για δρομείς  με πέρασαν,αλλά και το πόσο κουράστηκα για 17 χιλιόμετρα...και είπα  εκεί οτι πρέπει να αρχίσω να τρέχω για προπόνηση  .... για να μη κουράζομαι.

Κάπως έτσι τα είπα στη Βασιλική, αλλά όταν της είπα κατά λέξη οτι ήθελα  να τρέχω και να μη κουράζομαι.... σταμάτησα. Το ξανασκέφτηκα και συνειδητοποίησα οτι στην ουσία αυτό με ένοιαξε πιο πολύ..

Η απογοήτευση από το δικό μου σώμα , η κακή φυσική κατάσταση που είχα ...το προηγούμενο αθλητικό μου παρελθόν που δε δικαιολογούσε τέτοια κατάντια...  Έτσι άρχισα να τρέχω πιο συχνά στο πάρκο, γνώρισα παιδιά που τρέχανε, πήγα σε αγώνες από δω από κει.. το ένα έφερε το άλλο και τρέχω τώρα όπως τρέχω. Πληθώρα σκέψεων  στο διάλειμμα για κουταλιά...

Συνέχισα την ιστορία στη Βασιλική , εκείνη συχνά με διέκοπτε με τα δικά της.. τελικά το άδειασε το μπολάκι με το "μαμ".

Αυτό το να τρέχω για να μη κουράζομαι έχει καρφωθεί στο μυαλό μου από προχθές που τάιζα τη Βασιλική , τη μεγάλη μου προπονήτρια.. Ακόμα το δουλεύω μέσα μου σαν σκέψη. Έχει ξαναγίνει να "σκάσω" σε αγώνες ..Να μη κρύβομαι είναι φορές που κυνηγάω και το ρολόι  , και τη θέση έχω κυνηγήσει άλλες φορές..αλλά η κούραση  αυτή είναι ανάλογη της προσπάθειας και όχι απόρροια της απραξίας... όμως σίγουρα πια χάρη στο τρέξιμο σαν χόμπι, δεν  "κουράζομαι".

Και όλες αυτές οι σκέψεις από ένα διάλειμμα ανάμεσα στις κουταλιές με το αλεσμένο φαγητό..

Οι "συζητήσεις" μας  σπάνια είναι γύρω απο τα αθλητικά , και έτσι πρέπει. Είναι κυρίως γενικού περιεχομένου, όπως από που έρχεται το νερό που πέφτει από τον ουρανό όταν βρέχει, πως λένε τον "άντρα" της κότας , και άλλα χαριτωμένα..

Όσο ακόμα δε με βαριέται, περνάμε  ευχάριστα τις ώρες μας και μιλώντας μεταξύ μας ανάμεσα σε παιχνίδια  χορό και φαγητό, λέγοντας ο καθένας  τα δικά του. (πράγμα που φοβάμαι για όταν σε μερικά χρόνια, επαναληφθεί).

Προς το παρόν θα εξακολουθώ να τρέχω για να μη κουράζομαι και ότι άλλο έρχεται μαζί και μέσα σε  αυτό, καλοδεχούμενο.. Η προπονήτρια συμφωνεί.

Aπολογισμός 2010 / ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

2011 χιλιόμετρα και άλλα 1000 και τρεις -  τέσσερις  εκατοντάδες ακόμα και κλείνει το άθροισμα των χιλιομέτρων που διανύθηκαν από τα αθλητικά μου παπούτσια μέσα στο 2010. 'Αλλη μια φορά λοιπόν κάνω από δω τον δρομικό μου απολογισμό για τη χρονιά που πέρασε. Μια χρονιά που στο φεύγα της με αφήνει σε μια αρκετά καλή δρομική κατάσταση.. σε αντίθεση με τη κατάσταση που ήμουν όταν έμπαινε.

Το 2010 προπονητικά με βρήκε σε μία μέτρια  κατάσταση..ότι είχα αρχίσει να μπαίνω πάλι σε πρόγραμμα για αγώνες μετά από ένα διάλειμμα λόγω της προσαρμογής που χρειαστήκαμε όλοι στο σπίτι μετά την έλευση της προπονήτριας μου .

Σιγά σιγά βρήκα πάλι σχεδόν τη παλιά μου φυσική κατάσταση..έχοντας αλλάξει πλέον και το μέρος που έκανα τις προπονήσεις μου, όπου τα περισσότερα χιλιόμετρα για πέρσι τα "έβγαλα" στο ποικίλο όρος, μόνος μου  χωρίς παρέα αφού άλλαξα πλέον και περιοχή που μένω..

Οι αγώνες μου.. Για τους αγώνες μου όπως και να βγήκαν αυτοί, δεν μπορώ παρά να αποχαιρετήσω το 2010 με ένα γεμάτο, με ένα  πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης. ΄Εκανα πραγματικότητα αυτό που είχα στο μυαλό μου εδώ και 3 χρόνια, να τερματίσω τον  "μεγάλο αγώνα" τη πρώτη φορά που θα το επιχειρούσα αυτό , να βαπτιστώ ..."ΣΠΑΡΤΑΘΛΗΤΗΣ". Μόνο απο το Σπάρταθλο  η χρονιά κλείνει καλά. Στιγμές που μου έμειναν μέσα από τους αγώνες ήταν που στο πλήρωμα υποστήρηξης σε κάποιους  από τους μεγάλους αγώνες  βρισκόταν και η μητέρα μου εκτός τη Μαρία και τη κόρη μας. Όπως ο Ευχίδειος άθλος .  Άλλη μια εμπειρία απερίγραπτη ήταν η συμμετοχή μου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα  24 ωρών στη Γαλλία οπού μέσα και από εκεί έμαθα πολλά πράγματα ..κυρίως από το πώς αντέδρασε το σώμα μου σε συνθήκες για τις οποίες δεν ήταν προετοιμασμένο.. Πέρα όμως  από τους δικούς μου αγώνες καμάρωσα..χάρηκα απόλαυσα τον πρώτο αγώνα της Βασιλικής, μια συμμετοχή πιο πολύ σαν αστείο αφού τότε η μεγάλη μου προπονήτρια...δεν περπατούσε ακόμα καλά καλά.

Πέρσι , μιλάμε πάντα για  2010, ο μαραθώνιος της Αθήνας ήταν επετειακός, 2500 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα.. Πρώτη φορά ο αγώνας προβλήθηκε, τόσο πολύ. Ήταν γιορτή κανονική, όπως στους μαραθώνιους του εξωτερικού..Αναβαθμισμένος σε όλα του. Μόνο γι αυτή τη γιορτή ήθελα να πάρω μέρος έστω "φορτωμένος"  από τους   πρόσφατους τότε μεγάλους αγώνες μου.Έτρεξα μάλιστα  επίσημα πρώτη φορά με τα χρώματα του νέου μου συλλόγου έχοντας τη τιμή να γνωρίζω ανθρώπους που κάνουν στα αλήθεια κατάθεση ψυχής στο νησί της Μυκόνου,για τη προώθηση του στίβου και του αθλητισμού  γενικότερα  στο νησί (ίσως και παρεξηγημένο νησί) , ειδικά δε  από τις πολύ  μικρές  ηλικίες. Δεν μου βγήκε ακριβώς όπως το περίμενα. Πολύ κοντά αλλά όχι "μέσα" ...οι δικαιολογίες όμως είναι για τους χαμένους.. Κάθισα μετά  στο στάδιο..ένας δικός μου άνθρωπος έτρεχε τον αγώνα του.. ήταν το δικό του στοίχημα ..και ήθελα να είμαι εκεί να τον δω . Εκείνος σε όλα μου τα "σπουδαία" είναι  εκεί. Ήθελα να ζήσω τον τερματισμό του..και τον έζησα... και ήταν σαν δικός μου τερματισμός.

Στα δρομικά πάντα ,αλλά πέρα από τα αθλητικά παπούτσια μου, και αυτή τη χρονιά γνώρισα και άλλους ανθρώπους.. ενδιαφέροντες, αξιόλογους, αλλά και αδιάφορους...ή "μικρούς". Ή άλλοι που ήταν αξιοσέβαστοι ξαφνικά "μίκρυναν". Με στενοχώρησαν όμως πολλοί..τουλάχιστον στην αρχή. Τώρα πια γίνανε  τόσο μικροί χωρίς όμως  να  ψηλώσω  εγώ , που  δεν έχω τη διάθεση να ασχοληθώ πια μαζί τους, έχω αφήσει τον μεγενθυτικό   φακό  που χρειάζεσαι  πια για να τους δείς ,στην άκρη. Η ματαιοδοξία και η ηδονή του να ακούγεται το όνομα μας, να μας χειροκροτάνε ακόμα και για ψέματα, ή να χαϊδεύουν τα αυτιά μας, έκαναν έναν κενό  και κακό άνθρωπο   από φούσκα,...απόστημα..που έσκασε και μόλυνε και γύρω υγιείς ιστούς.

Ακούσαμε παράλληλα και για έναν άθλο...αμφιβόλου αξιοπιστίας , Είπε μια παλιά αθλήτρια  οτι τον έκανε και το δεχθήκαμε επειδή το είπε. Κανείς δεν εξέτασε το αν ή το πώς. Το είπανε στα κανάλια...σε εφημερίδες...χωρίς όμως επίσημους μάρτυρες και με πολλά κενά στην όλη ιστορία.  Μέχρι και για στοίχημα με τον θάνατο διαβάσαμε..... Πολλοί το χειροκρότησαν..πολλοί  όμως έσκασαν  και στα γέλια...

Δυστυχώς υπάρχουν και αυτά.

Από την άλλη , άλλοι  άνθρωποι σπουδαίοι..μεγάλοι στα δικά μου μάτια αν δεν διατήρησαν  έστω την εικόνα τους , έγιναν ακόμα πιο μεγάλοι, πιο σπουδαίοι μέσα από τη σεμνότητα τους και τα επιτεύγματα τους ,τη προσέγγιση τους  δίνοντας σε μένα και σε άλλους φαντάζομαι, παραδείγματα έμπνευσης ή συμπεριφοράς.

Αφήνω πίσω το 2010 με πολλές και έντονες στιγμές και  αναμνήσεις στα δρομικά μου και τα έξω από αυτά. Για το 2011 όπως έγραψα και αλλού θέλω να είμαι πιο εγκρατής , να μην επηρεάζομαι από ασήμαντους και μικρότητες, θέλω τα καλύτερα για τους ανθρώπους μου, θέλω ό,τι αγαπώ να λάμπει. Να είμαι γερός, να με χαίρονται, να χαίρομαι.. να δίνω και να απολαμβάνω..Να βλέπω γέλια...δάκρυα χαράς...να συνεχίσουν να υπάρχουν οι άνθρωποι μου δίπλα μου, να υπάρχω και εγώ γι  αυτούς..

Εύχομαι σε όλους τα καλύτερα.

Το 2011 ξεκίνησε...αρχίστε τη κούρσα  σας ..προσεκτικά.