Η αποτίμηση μιας αποτυχίας

Σπάρταθλο 2011.

 Έχω ξαναγράψει πως για μένα ο αγώνας του Σπαρτάθλου είναι ο σπουδαιότερος αγώνας υπεραπόστασης που υπάρχει. Πιστεύω επίσης πως το ίδιο ισχύει και για άλλους αθλητές  και όχι μόνο έλληνες. Έχω λάβει μέρος σε μεγάλες διοργανώσεις σε παγκόσμια και πανευρωπαϊκά  πρωταθλήματα , όμως το Σπάρταθλο είναι κάτι άλλο. Πέρσι πρώτη μου συμμετοχή  σε αυτό τον αγώνα είχα γράψει ένα μακροσκελές κείμενο περιγράφοντας  εδω μέσα πώς τον έζησα, κυρίως όμως σκέψεις και συναισθήματα. Φέτος τα πράγματα ήρθαν αλλιώς.. Δεν τερμάτισα.  Το πρώτο μου D.N.F. (τα αρχικα απο τις λέξεις στα αγγλικά που σημαίνουν,  "Δεν Τερμάτισε" )

Τώρα γιατί έγινε αυτό, δεν θα ρίξω φταίξιμο σε άλλους, σε κακές συγκαιρίες και αναποδιές. Περιληπτικά δεν διαχειρίστηκα σωστά το θέμα ξεκούραση πριν από τον αγώνα αλλά και μέσα σε  αυτόν και τα βρήκα μπροστά μου όταν ήρθε η ώρα τους. Έτσι μετά από αρκετές ώρες τρέξιμο, παρέδωσα τον αριθμό μου και  βγήκα, γιατί ακόμα και τώρα  το λέω και το πιστεύω  πως μου ήταν αδύνατο να συνεχίσω. Ο κακός μου εαυτός με λίγα λόγια..  Άμα θέλεις βρίσκεις χίλιους δύο άλλους λόγους ή ανθρώπους να τους φορτώσεις την αποτυχία σου και να δικαιολογηθείς γι αυτή. Τι φταίει όμως ο άλλος και γιατί να το κάνεις αυτό.

Αν ο μαραθώνιος σε κάνει πιο ταπεινό, πόσο μάλλον ο υπερμαραθώνιος, πόσο μάλλον η υπεραπόσταση ... το Σπάρταθλο. Πόσο μάλλον όταν έχεις γνωρίσει και ζήσει εκεί μέσα τον τερματισμό τον προσωπικό άθλο  αλλά και την εγκατάλειψη.  Καλώς η κακώς για τους περισσότερους εκεί μέσα  (όχι όλους), αυτό είναι κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό κάτι παραπέρα από αγώνας, έτσι είναι και για μένα. Η λέξη  αγώνας το αδικεί. Ναι, είναι αγώνας όμως είναι και πολλά περισσότερα..

Δεν θα το παίξω άνετος. Το οτι δεν άγγιξα αυτή τη φορά  το άγαλμα του Λεωνίδα στη Σπάρτη, φυσικά με ταρακούνησε. Ήθελα πολύ να το κάνω φέτος, όπως θέλω να είμαι καλά , να προσπαθώ να τερματίζω, να τερματίσω και άλλες φορές. Φέτος ο ιδιαίτερος λόγος που ήθελα να ολοκληρώσω με επιτυχία τον αγώνα ήταν η παρουσία της μητέρας μου σαν συνοδός υποστήριξης μαζί με τη σύντροφό μου τη Μαρία. 'Εγω της είχα ζητήσει να έρθει. Όχι μόνο επειδή έτρεχε ο γιός της, έτσι και αλλιώς με είδε περήφανη πέρσι να υποκλείνομαι  μέσα στη Σπάρτη να ξεσπάω σε κλάματα χαράς και συγκίνησης.

Αλλά για να ζήσει τον ίδιο τον αγώνα από μέσα. Να δει τη προσπάθεια, τη προσωπική υπέρβαση κάθε αθλητή χωριστά, την επιβολή του μυαλού πάνω στο σώμα τη στιγμή που το σώμα θέλει να σταματήσει. Αθλητές στιβαροί  αγέρωχοι και πιο κάτω οι ίδιοι άνθρωποι κατάκοποι ταλαιπωρημένοι σχεδόν εξαντλημένοι τη νύχτα, στα όρια του να εγκαταλείψουν  αρκετοί από αυτούς, η προσπάθεια στο μεγαλείο της , η υπέρβαση... ο άθλος... Την άλλη μέρα οι ίδιοι άνθρωποι ξανά, στο τερματισμό στη Σπάρτη, σαν να μην έτρεξαν 250 σχεδόν χιλιόμετρα.. "πετάνε" στη θέα του αγάλματος του Λεωνίδα, "λυγίζουν", δάκρυα συγκίνησης, λύτρωσης  στα πρόσωπα τους κυλάνε ασυγκράτητα.. άνδρες κλαίνε..

 Όσα και να γράψω αν δεν το ζήσει ο άλλος δεν μπορεί να καταλάβει τις διαστάσεις αυτών που λέω. Αυτά ήθελα να τα ζήσει η μητέρα μου να τα δει. Όχι για να δει μόνο το γιο της.. Γνωρίζει  τη σημαντικότητα του Σπαρτάθλου για μένα, με έχει δεί να "πέφτω και να σηκώνομαι" σε πολλές φάσεις της ζωής μου, ήθελα να δεί αυτή τη "μεταφορά" μέσα σε έναν αγώνα. Ήταν συμβολικό για μένα να είναι εκεί... Τουλάχιστον προσπάθησα. Δεν τα κατάφερα, όμως με είδε να το παλεύω μέχρι ..να με νικήσει ..

Φυσικά και η Μαρία η γυναίκα μου μαζί, σύντροφος μου,  τα έχουμε ζήσει μαζί  όλα αυτά και γνωρίζει σχεδόν καλύτερα από εμένα το τί βγάζει το μυαλό και το σώμα κάποιου που τρέχει 24 ώρες μέχρι και μιάμιση μέρα ασταμάτητα και γνωρίζει πώς να με κάνει να τα ξεπερνάω. Ειδικά στα ψυχολογικά..

Φέτος  λοιπόν δεν τα κατάφερα. Αυτό από μόνο του μεταφράζεται σαν αποτυχία. Όμως ακόμα και μέσα απο αυτή την έκβαση της προσπάθειας, μπορείς να ωφεληθείς σε πολλά πράγματα. Πρώτα από όλα, το έγραψα και πιο πάνω, προσγειώνεσαι, γίνεσαι ή παραμένεις αν ήσουν, ταπεινός. Αυτή η "ταπεινότητα" είναι για μένα αρετή.  Κάπου διάβαζα πως αποτυχία δεν είναι να μη πετύχεις το στόχο σου, αλλά να μην έχεις στόχους να κυνηγήσεις. Και κάποιος θα πει ωραία όλα αυτά αλλά απλώς μας τα λες για να το κάνεις πιο ελαφρύ το οτι δεν τερμάτισες. Όμως το διάβασες και αυτό πιο πάνω, ταρακουνήθηκα.
Το να εγκαταλείψεις  δεν είναι απόφαση που τη παίρνεις εύκολα. Θες δε θες αυτό θα μείνει μέσα σου..Τώρα, για πόσο καιρό θα είναι εκεί... κανείς δε ξέρει. Κάποιοι λένε πως μένει για πάντα.. Και σε μένα θα μείνει σαν μια ακόμα εμπειρία και αφορμή να προσπαθώ να μη ξανασυμβεί.

Επειδή όμως όλα είναι στο πρόγραμμα, συχνά η απόφαση να μη συνεχίσεις είναι πιο σοφή και πιο υπεύθυνη αποφεύγοντας έτσι κάποιον άλλον κίνδυνο ίσως τραυματισμού ή κάτι άλλο..  'Όπως
μου έχει πεί και ο Αδάμ λέξη προς λέξη : "κάθε σπάρταθλο έχε στο νου σου , είναι διαφορετικός αγώνας. Δε σημαίνει πως επειδή το έκανες τη πρώτη ή κάποια τέλος πάντων  φορά θα το τερματίζεις πάντα."

Και έρχομαι σε αυτό που με έκανε να καταλάβω τι είναι αυτό που λέμε "οικογένεια του Σπαρτάθλου". Φέτος δε τερμάτισα, όμως την άλλη μέρα ήμουν εκεί στο τερματισμό να δω να χειροκροτήσω να συγχαρώ φίλους και γενικά τους συναθλητές που έφτασαν μέχρι εκεί. Πέρσι με περίμεναν φίλοι δικοί μου που είχαν εγκαταλείψει νωρίτερα και στο τερματισμό μου τους είδα να συγκινούνται για μένα.. Φέτος κατάλαβα τι είναι και τι σημαίνει, πόσο σπουδαίο είναι αυτό. Βούρκωσα, δάκρυσα, συγκινήθηκα από πολλούς αθλητές που τερμάτισαν μπροστά μου.
Αγκάλιασα πολύ κόσμο, με αγκάλιασαν και με φίλησαν φίλοι μου ακριβώς λίγο πριν τον τερματισμό τους και αμέσως μετά... αυτός ο αμοιβαίος σεβασμός που βγαίνει μέσα από τέτοιες δοκιμασίες . Η γλώσσα του σώματος που τα λέει όλα. Γελάσαμε μαζί. Οι άνθρωποι που γελάμε μαζί είναι για μένα σημαντικοί.

Θαυμάζοντας τον άθλο, καμαρώνοντας γι αυτόν  ακόμα και δεν είσαι εσύ αυτός που τον κατόρθωσε , χαρούμενος  για τη προσωπική νίκη κάθε αθλητή (πόσο μάλλον αν τον γνωρίζεις προσωπικά ή αν γνωρίζεις από τον ίδιο, "μικρές"δικές του ιστορίες) σαν να είναι κάποιος δικός σου, σαν να είσαι εσύ. Αυτό σημαίνει  οικογένεια του Σπαρτάθλου.

Μέσα σε όλα γνώρισα και άλλους αξιόλογους ανθρώπους και έκανα νέους φίλους, είτε θεατές, είτε αθλητές είτε πληρώματα υποστήριξης ελλήνων και ξένων αθλητών.

Επίσης χάρηκα που με την ευκαιρία του αγώνα συνάντησα φίλους μου και από άλλες χώρες που κάποιους είχα να δω έναν χρόνο, καθώς και έλληνες φίλους που τα πράγματα μας φέρανε να έχουμε μόνο επικοινωνία από μακριά. Ακόμα και φίλους που βλεπόμαστε αρκετά συχνά αλλά η  συγκίνηση  που βρεθήκαμε εκεί, ήταν σαν να είχαμε να βρεθούμε χρόνια.


Πολλά μηνύματα και τηλεφωνήματα τις επόμενες  μέρες για το  τι έγινε, για το δε πειράζει και άλλα ανάλογα, ακόμα και συγχαρητηρίων,  γενικά  όμως σε ένα κλίμα στο οποίο δεν είμαι συνηθισμένος. Σε αυτά ήμουν λίγο αμήχανος, κάποιων ανθρώπων όμως, τα λόγια τους έχουν μείνει με τη καλή έννοια ακόμα μέσα μου, άνθρωποι που έχω εισπράξει την αγάπη τους και δεν έχουν την ανάγκη να δείξουν ποιοι είναι οι ίδιοι ή ποιοι είναι οι κύκλοι τους.


Από το φετινό Σπάρταθλο, έφυγα συγκινημένος. Απέκτησα και έζησα  εμπειρίες που δεν είχα ξαναζήσει κυρίως σε "εσωτερικά" θέματα,  ζορίστηκα μπήκα σε διλήμματα, πήρα αποφάσεις, απογοητεύτηκα, συγκινήθηκα, χάρηκα από άλλο πόστο αυτή τη φορά, έφυγα από εκεί γεμάτος, ίσως λίγο πιο.."σοφός". Αυτή είναι η αποτίμηση αυτού που έκανα εγώ εκεί.

Το βουνό και το χαλίκι.

"Δεν είναι το βουνό που πρέπει να ανέβεις, αλλά το χαλίκι στο παπούτσι σου που το κάνει δύσκολο"

Σήμερα αυτή η φράση με συντρόφευσε νοητά σε ένα από τα τελευταία τρεξίματα  πριν τον επόμενο μεγάλο μου αγώνα, δηλαδή  σε κάτι λιγότερο από μια βδομάδα από σήμερα. Μου το έστειλε με μέηλ ο Μιχάλης φυσικοθεραπευτής  συναθλητής και φίλος, μαζί με τις ευχές του εξηγώντας μου ταυτόχρονα για πιο λόγο δεν θα μπορέσει να παρευρεθεί έστω στην εκκίνηση.

Ούτε μισόλογα ούτε υπερβολές. Θα μπω και φέτος στο Σπάρταθλο και οι σκέψεις μου πολλές. Η καμπύλη του άγχους μου είναι με σκαμπανεβάσματα. Για το συγκεκριμένο αγώνα έχω ήδη πει και γράψει αρκετά. Όσα και να πω σίγουρα δε φτάνουν, όμως δε θέλω να πέσω στη παγίδα του να αναμασώ πράγματα. Από την άλλη μόνο αν το ζήσεις από μέσα (όχι απαραίτητα σαν δρομέας) μπορείς να αντιληφθείς το μέγεθος αυτών που ακούς ή διαβάζεις  στις περιγραφές. Η προετοιμασία έχει βγει όπως βγήκε, τελείωσε και  περιμένω όπως οι άλλοι συναθλητές  με χαλαρά τρεξιματάκια και ξεμουδιάσματα  τη μέρα του αγώνα.

Αυτό όμως που καλείται  να νικήσει  εδώ ο αθλητής δεν είναι το σώμα του, αλλά το μυαλό του. Στο μυαλό γίνεται πρώτα από όλα η υπέρβαση. Τελευταία δεν ήμουν πολύ  καλά στα ψυχολογικά του θέματος. Λίγο κάποιες προπονήσεις που έχασα, κάποιες προστριβές προσωπικές, λίγο η δουλεία που "βάρυνε" και έφευγα σχολόντας από το νοσοκομείο εξαντλημένος, λίγο τα οικονομικά που απασχολούν κάθε σπίτι, λίγο ο κακός μου ο καιρός..ένιωθα πότε πότε ανέτοιμος.

Εδώ είναι το σημείο που πρέπει να επιστρατεύσεις σκέψεις, ιδέες αξίες, για να σε ανεβάσουν και σε αυτή τη φάση βρισκόμουν, ίσως και να βρίσκομαι ακόμα. Τον φετινό μου αγώνα τον έχω ήδη αφιερώσει σε ένα άτομο που δεν το γνωρίζει ακόμα και αυτή η σκέψη είναι από αυτές που μου δίνουν δύναμη. Άλλες σκέψεις είναι σίγουρα ο περσινός μου τερματισμός και άλλα πράγματα από δικά μου βιώματα ή σκέψεις, έργα και λόγια άλλων  που με όποιο τρόπο έχουν μπει στο μυαλό μου. Σίγουρα είμαι σε καλό δρόμο.

Σήμερα πήγα για ένα χαλαρό τρέξιμο στο βουνό. Σκεφτόμουν αυτά που γράφω παραπάνω. Κάποια στιγμή ένα χαλίκι μπήκε στο παπούτσι μου και  με έκοβε. Θυμήθηκα τον Μιχάλη και το μέηλ του.

Έβγαλα το χαλίκι και συνέχισα  να τρέχω χωρίς ενόχληση ... κατέβηκα και γύρισα σπίτι μου χαμογελώντας . Μαζί με το χαλίκι από το παπούτσι μου, έφυγε και το ... "χαλίκι" απο μέσα μου.

To "βουνό" αν και το έχω ξανανέβει είναι πλέον χαμηλότερο από όσο το έκαναν οι σκέψεις μου πριν λίγες μέρες. Τώρα μένει απλά... να το ανέβω.

e-δρομεις.... (οι δρομεις)

Το οτι το ίντερνετ είναι πλέον στη ζωή μας  τόσο συνηθισμένο όσο το κινητό μας τηλέφωνο είναι γνωστό. Δεν έχω σκοπό να γράψω για το ίντερνετ και το τρέξιμο αυτή τη στιγμή, παρόλο που και εκεί έχει κάποιες φορές χρηστική λειτουργία (κυρίως ενημέρωση και κοινωνική δικτύωση όπως λέγεται, μεταξύ των δρομέων απο διαφορετικά ή όχι μέρη.

Στόχος αυτού του κειμένου είναι να αναφερθώ και να περιγράψω μια ιδιαίτερη κατηγορία αθλητή, τον e-δρομέα.

Ο e-δρομέας δεν έχει να κάνει καθόλου  με επιδόσεις, όσο για την διαδικτιακή του συμπεριφορά σε δρομικές ιστοσελίδες και τις άλλες σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Συνήθως όμως και οι επιδόσεις του αστείες είναι γιατί ο e-δρομέας και ο σοβαρός αθλητής δεν πάνε μαζί σε ένα πρόσωπο.

Πρώτα απ όλα ο συγκεκριμένος τύπος χαρακτήρα, αθλητή όπως θες πες τον, "τα ξέρει όλα" . Τα πάντα περιστρέφονται γύρω απο αυτόν χωρίς να υπάρχει κάτι που να ξεφεύγει απο τη σφαίρα των γνώσεων του. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι παντού , μέσα σε όλα. Φυσικά μέσα σε όλα γνωρίζει και προσωπικά όπως κατά  περίπτωση υποστηρίζει, τους πάντες. Πρωταθλητές , ολυμπιονίκες, αντιπροσώπους αθλητικών εταιριών, από διατροφή από επιστημονικά, από όλα τέλος πάντων που δε γίνεται να τα γράφω όλα μαζί εδώ. Αυτά βέβαια μπορεί να έχουν κάποιο ίχνος αλήθειας αλλά τις περισσότερες φορές ανήκουν αποκλειστικά μέσα στον δικό του φανταστικό κόσμο που τον ξεδιπλώνει μέσα στα δρομικά φόρουμς ή τα άλλα σάιτς σαν το facebook και  τα σχετικά.

Δηλαδή ηλεκτρονικά και τις περισσότερες φορές σε κόσμο που δεν τον γνωρίζει καλά και εισπράτει τον θαυμασμό τους μέχρι να τον καταλάβουν (πάντα στο τέλος τον καταλαβαίνουν) ή κάνει τους γνώστες του αντικειμένου που αναφέρεται κάθε φορά,  να γελάνε μαζί του όταν αυτά που αναφέρει, με την πραγματικότητα  ακολουθούν  δρόμους αντίθετους. Ένας τέτοιος δρομέας  με θέρμη υποστήριζε για παράδειγμα πως έχει 100% αιματοκρίτη(για να καταλάβουμε το μέγεθος της μπαρούφας), έγραφε για τις σπάνιες αλλεργίες του, τα φυσικά του ταλέντα...κλπ. Εκτός τη σαχλαμάρα που διάβαζε ο κόσμος, όταν ερχόταν και η σειρά του σαν αθλητή να δείξει όλα αυτά που υποστήριζε..έσκαγε κάθε φορά η φούσκα.

Οι προπονήσεις που περιγράφονται  συχνά σε διαδικτυακές συζητήσεις θα κάνανε και τον καλύτερο αθλητή του κόσμου να τρέμει για τη θέση του.. Όπως ένας άλλος δρομέας έγραφε για κάτι απανωτά 50αρια(χιλιόμετρα) κάθε μέρα..σε βαθμό που πλέον ( όχι πως δεν τα ζητούσε, αυτός ήταν ο λόγος) κάθε μέρα τον συγχαίρονταν όλοι για την εξέλιξη του και τα "you are an inspiration" πήγαιναν κι ερχόντουσαν...
Σε εμπειρότερα πηγαδάκια ήταν θέμα για να ευθυμήσει η παρέα και όταν μπήκε στον μεγάλο αγώνα που ετοιμαζόταν , όχι μόνο δε διακρίθηκε, κατέκτησε επάξια τη τελευταία θέση και τον σήκωναν τέσσερις σαν επιτάφιο  κατα την αποχώρηση του γιατι είχε διαλυθεί. Τα γραπτά όμως υπάρχουν και μόνος του απέδειξε πως έγραφε ότι ήθελε , μόνο για να εντυπωσιάσει.

Καθένας νιώθει πότε πότε μέσα του την ανάγκη να φανεί. Αν όμως είναι το σαράκι σου αυτό, τότε το ίντερνετ είναι ο καταλληλότερος χώρος. Τρέχει λόγου χάρη κάποιος τον πρώτο του μαραθώνιο κακήν κακώς  και από κει και μετά βομβαρδίζει σε φόρουμς και σε μπλογκς γνωστούς και αγνώστους με συμβουλές και κολπάκια σαν να είναι ο πλέον ειδικός
Άλλος για να δείξει οτι είναι ο ίδιος αναγνωρίσιμος, η πως γνωρίζει άλλους αναγνωρίσιμους του χώρου , στέλνει ένα "μπράβο" με ένα "τουιτάρισμα" (tweet) στη προσωπική σελίδα του νικητή του μαραθωνίου της Βοστόνης ξέρω γω, και συμπεριφέρεται σαν να είναι και προσωπικοί φίλοι που στην πραγματικότητα  ο ξένος αθλητής αγνοεί παντελώς την ίδια την ύπαρξη του ήρωα μας.

Ο e-δρομέας είναι επίσης επικίνδυνος λόγω των συμβουλών που δίνει. Οι περισσότερες βέβαια είναι συμβουλές που έχουν δώσει άλλοι σε εκείνον ή έχει ακούσει να δίνονται αλλού. Όταν ο άρχαριος ή άσχετος όμως συμβουλεύει τον αρχαριότερο σε σοβαρά θέματα όπως τραυματισμοί προκειμένου να επιδείξει "γνώσεις," τότε το αυτονόητο έρχεται μόνο του.

Οι (e) δρομείς έχουν άλλο ένα χαρακτηριστικό . Ούτε λίγο ούτε πολύ συχνά φτιάχνουν ηλεκτρονικές  ομαδούλες  που στην ουσία  μοιάζουν σαν το "τσάι κυριών", δηλαδή  μόνο και μόνο για να ανταλλάσουν μεταξύ τους κοπλιμέντα , στεκόμενοι βέβαια ο καθένας σε αυτά που αφορούν τον εαυτό του. Κάποιες  φορές μάλιστα ο πονηρός και ιδιοτελής χαρακτήρας βρίσκει πάτημα για τα μικρά αστεία συμφέροντα του μέσα σε αυτές της παρέες ξεγελώντας ή παρασύροντας τους υπόλοιπους και η παρέα εν αγνοία της συμπεριφέρεται  δυστυχώς σαν ένα απόστημα που μεγαλώνει.. Για κάποιους χωρίς να το καταλαβαίνουν, για κάποιους άλλους όμως που η ματαιοδοξία και ανάγκη για "μπράβο" είναι ισχυρότερες  από τις αντιστάσεις τους, συνειδητά.Αν δεν άντεχεις κάτι τέτοια, καλύτερα μακριά.

Όπως διάβασα κάπου αλλού σήμερα,διαβάζοντας  κάποιος μια ηλεκτρονική δρομική συζήτηση που είχε ξεφύγει, σχολίασε ... "υλικό για σεμινάρια.."

Τώρα αν κάποιος ισχυριστεί πως αυτά δεν συμβαίνουν , πιθανών να το κάνει όχι από αφέλεια αλλά γιατί αναγνωρίζει κάπου παραπάνω και τον εαυτό του..

Γεγονός όμως αδιαμφισβήτητο είναι πως οι "καλοί" αθλητές και γνώστες, σπάνια αναλώνονται σε τέτοιου είδους πράγματα, όπως το να διαφωνήσουν με έναν ξερόλα σε κάποιο φόρουμ.

Το να ασχολήσαι όμως με αυτά δεν είναι απαραίτητα κακό. Με το δικό σου φίλτρο και τη δική σου σοβαρότητα κάθε φορά, συλλέγεις/ ανταλλάζεις  πληροφορίες, γνωρίζεις  και διατηρείς παρέες με ανθρώπους που σου ταιριάζουν διευρύνοντας τον κύκλο που εσύ δημιουργείς. Όμως όλα θέλουνε το μέτρο τους.

Προσωπικά έχω απογοητευτεί από πολλούς τέτοιους δρομείς, έπαψα να ασχολούμαι και βρήκα σχεδόν (όχι εντελώς ακόμα) την ηρεμία μου.

Ο Τσιμούρας και οι Ζάνες...

Ξεκινάω πάλι μία ανάρτηση με αναφορά στην αρχαία Ελλάδα αυτή τη φορά όχι για κάποιον άθλο , για κάποιον αγώνα ή κάποιον ημεροδρόμο που με έχει εντυπωσιάσει , αλλά με αφορμή αυτό που  φέρεται πως έκανε κάποιος στον μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης τον προηγούμενο μήνα και να σταθώ στο τί γινόταν με τους παραβάτες σε εκείνους τους ολυμπιακούς αγώνες και αγωνίσματα.

Δυστυχώς ο δόλος και η πονηριά υπάρχουν στην ανθρώπινη φύση από τη πρώτη στιγμή  που κατέβηκε ο πίθηκος από το δέντρο μέχρι σήμερα. Έτσι σε όλες τις εποχές υπάρχει και ο "πονηρός" μιας  ιστορίας. Το άσχημο είναι οτι οι  αξίες της κοινωνίας αλλάζουν προς το χειρότερο από εποχή σε εποχή και αυτός ο πονηρός τυγχάνει διαφορετικής αντιμετώπισης από τότε μεχρί τώρα..

Στην ιστορία λοιπόν των ολυμπιακών αγώνων, δεν υπήρχαν κρυφές στιγμές γι αυτό και στη μνήμη δεν περνούσαν μόνο οι νικητές αλλά και όσοι με διάφορους τρόπους προσπαθούσαν να κλέψουν μια νίκη.

Έτσι  έχουμε αναφορές από τον Παυσανία και άλλες πηγές για αθλητές που τους πιάσανε να δωροδοκούν ή να δωροδοκούνται για την έκβαση ενός αγώνα, όπως ο παλαιστής Εύδηλος, άλλους που προσπαθούσαν να κλέψουν στην εκκίνηση , άλλους που χρησιμοποιούσαν απαγορευμένες λαβές στη πάλη και άλλα περιστατικά που οδηγούσαν στον αποκλεισμό και τιμωρία του αθλητή.

Ο τιμωρημένος αθλητής γινόταν η ντροπή των γονιών του, του τόπου του, συχνά αναγκαζόταν μάλιστα να μετοικήσει . Εκτός τον αποκλεισμό και την ατίμωση, έπρεπε να καταβάλει και κάποιο χρηματικό πρόστιμο που όριζαν οι ελλανοδίκες. Τα πρόστιμα αυτά πηγαίνανε για την κατασκευή των χάλκινων αγαλμάτων που κοσμούσαν την είσοδο του σταδίου προς τιμή του Δία που πάνω σε αυτά ήταν χαραγμένο το όνομα του παραβάτη αθλητή να το βλέπουν όλοι οι αθλητές που μπαίνανε για να αγωνιστούνε. Αυτά τα αγάλματα ήταν οι"Ζάνες". (απο το Ζευς).

Οι Ζάνες συμβόλιζαν όλους εκείνους που πίστευαν πως δεν έχει σημασία τι κάνεις αλλά πώς επικοινωνείται αυτό που κάνεις, πιστεύοντας πως αν κλέψεις τη δόξα θα μείνεις στην ιστορία είτε επειδή δεν θα έχεις γίνει αντιληπτός είτε επειδή τα χρόνια θα έχουν σκεπάσει τις συνθήκες της κλοπής. Δεν υπήρχε  λοιπόν μεγαλύτερη τιμωρία από το να διατηρηθούν στον χρόνο τα ονόματα αυτών που ζήλεψαν και έκλεψαν για τη δόξα και εκείνων που δεν στάθηκαν άξιοι , αντιμέτωποι των ευθυνών τους.(Υπάρχει αναφορά τιμωρίας αθλητή του παγκρατίου που φοβήθηκε  τους αντιπάλους του και "εξαφανίστηκε").

Αυτά τότε... Σήμερα τα πράγματα είναι αλλιώς, βλέπε τι γίνεται με τους σημερινούς παραβάτες στους ολυμπιακούς αγώνες. Μετά από δυο χρόνια όλα ξεχνιούνται και πάλι στους στίβους.. Τώρα στο άλλο για τις αξίες που έλεγα στην αρχή.. μας έχει πάρει τόσο πολύ ο κατήφορος που πλεόν κλέβουμε και σε αγώνες ελάχιστης ή μηδαμινής σημασίας. Άλλος δίνει ψεύτικη ηλικία προκειμένου να αναδειχθεί σε κάποια ηλικιακή κατηγορία, άλλος κόβει δρόμο, άλλος ανεβαίνει σε ποδήλατο(!) και άλλα πολλά ..

Αυτό λοιπόν με το ποδήλατο συνέβη φέτος  στον μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης όπου τον πονηρό πλέον δρομέα πρόδωσε η τεχνολογία και η σύμπτωση να αποθανατιστεί τόσο επάνω στο ποδήλατο μεταμφιεσμένος με αδιάβροχα δήθεν φωτογραφίζοντας τους γρήγορους δρομείς, τόσο και στον τερματισμό του καμαρωτός καμαρωτός τρέχοντας τα τελευταία μέτρα του μαραθωνίου.. Και αρχίζουν τα μεθεόρτια.
To όνομα του συζητήθηκε πολύ σε πηγαδάκια και σε συζητήσεις και σε σχόλια στο ίντερνετ .. Ο σύλλογος με τον οποίο δηλώθηκε στην αρχή είχε βγάλει ένα  συγχαρητήριο δελτίο τύπου για τους αθλητές του που τερμάτισαν τον μαραθώνιο, συμπεριλαμβανομένου και του "ψευτοθόδωρα". Μετά έβγαλε άλλη ανακοίνωση οτι δεν ήταν αθλητής τους και οτι δεν θα είναι ποτέ. Χαίρω πολύ... Κάποιος άλλος έβγαλε λαβράκι ανακαλύπτοντας οτι και σε άλλο αγώνα ο συγκεκριμένος δρομέας δεν είχε περάσει απο όλους τους τάπητες ελέγχου/χρονομέτρησης του αγώνα.

Oι φωτογραφίες γυρνάνε απο μέηλ σε μέηλ και η επισκεψιμότητα στις σελίδες που τις φιλοξενούν χτυπάει κόκκινα.  Ξαφνικά όμως το όνομα του βγαίνει από το δελτίο τύπου της ομάδας του που τον συνεχάρη, δεν αναφέρεται καν στην επόμενη ανακοίνωση που αποδοκιμάζει την ενέργεια του, σχόλια με το όνομα του έχουν σβυστεί  απο το ίντερνετ σαν να είμαστε ξαφνικά συνεργοί σε αυτή την ενέργεια ή σαν να πάμε να καλύψουμε την αταξία που έκανε κάποιο από τα παιδιά μας. Πώς; Κρύβοντας τη σκόνη κάτω από το χαλί. Ακόμα και αυτή η περιβόητη ομοσπονδία δρομέων έβγαλε ανακοίνωση λέγοντας πως δεν θα του επιτρέψουν να ξανατρέξει σε αγώνες (χωρις να αναφέρεται το όνομα του), λες και αυτό οι μέχρι σήμερα συνθήκες μπορούν να το περιφρουρήσουν, ή προτρέπει τους συλλόγους να μη κατεβάζουν αθλητές σε αγώνες που δεν ανήκουν στο ενεργητικό τους. Επικοινωνιακή πολιτική, αφου ως γνωστό το ελάτε να φαινόμαστε πολλοί είναι χαρακτηριστικό του χώρου των συλλόγων. Το όνομα του "ψευτοθοδωρα" πουθενά.

Εγώ σε εκείνον τον αγώνα δεν έτρεξα, έτρεχα κάπου αλλού την ίδια μέρα. Όμως το συμβάν αυτό με στενοχώρησε όταν έπεσα σε σχετικές συζητήσεις στο ίντερνετ. Μετά μίλησα και προσωπικά με κάποιους φίλους μου. Κάπου έγραψα οτι παρόλο που δεν ήμουν εκεί νιώθω σαν να πήρε κάτι από  μένα , κάτι δικό μου. Και δεν έχει σχέση με επίδοση, (ακόμα και κλέβοντας έφερε μια μέτρια επίδοση) ή  με τις δικές μου επιδόσεις.

Ο πονηρός δρομέας που για τους δικούς του λόγους φέρεται πως έκανε ότι έκανε λέγεται πως είναι κάποιος που τον λένε Τσιμούρα (για να μη το ξεχνάμε)..  Αυτό που  με ενόχλησε εμένα ήταν πως ο τσιμούρας και κάθε τσιμούρας είναι αυτός με αυτή τη παιδεία και χαρακτήρα που θα μπεί μπροστά μου στον πάγκο με τα τυριά στο σούπερμαρκετ, αυτός που θα προσπαθήσει να μου πάρει τη σειρά για το ταμείο της τράπεζας, αυτός που θα με κλείσει με το αμάξι του, αυτός που με δόλιο τρόπο θα πάρει αυριο τη δουλειά που θα προσπαθεί με τα δικά του τα εφόδια να βρεί το δικό μου το παιδί ...

Η προέκταση της απάτης του είναι αυτό που με πείραξε πιο πολύ.....

Υ.Γ.
Η φωτογραφία είναι από το ενδιαφέρον  ιστόλογιο με τίτλο "Η Μερόπη προβληματίζεται..μήπως είναι προβληματική " και συγκεκριμένα από εδώ .

The WALL!!

Όταν ξεκινάς έναν αγώνα κυρίως έναν μαραθώνιο (εκεί συνήθως αναφερόμαστε) ένα πράγμα δε θέλεις και προσέχεις να μη σου συμβεί. Να χτυπήσεις ΤΟΙΧΟ!!  Πιστέψτε με αυτό πονάει πολύ.

Έκφραση που χρησιμοποιούν οι δρομείς σε όλο τον κόσμο και σημαίνει παντού ακριβώς το ίδιο πράγμα. Την απόλυτη καταστροφή του αγώνα σου . Aκόμα και να τερματίσεις.. η προετοιμασία και ο αγώνας στην ουσία έχουν  πάει χαμένα ..

Προσωπικά το έχω νιώσει πρώτη φορά το 2005 στον μαραθώνιο της Μεσσήνης , βγάζοντας προς τα έξω εκείνη τη μέρα ,όλο μου τον ενθουσιασμό και απειρία που είχα τότε σαν δρομέας.. Και στέκομαι σε αυτό γιατί συνήθως άπειροι, και ενθουσιώδεις δρομείς (συχνότερα χωρίς καν προπονητή) το παθαίνουν αυτό. Όμως το πάθημα μάθημα.. 

Τα πράγματα έχουν ως εξής. 

Τρέχεις στον αγώνα..(πιθανόν με ένα τέμπο λίγο πιο "τσιμπιμένο"απο αυτό που θα  έπρεπε, ίσως και  με λάθη στον ανεφοδιασμό ), το σώμα σου σου λέει πως βρίσκεσαι στη καλύτερη σου μέρα, νιώθεις δυνατός, όλα πάνε σούπερ... Και εκεί  γύρω στο 30 χιλιόμετρο.. 10-12 μόλις χιλιόμετρα πριν την αψίδα τερματισμού..."αδειάζεις"!

Συγχαρητήρια μόλις τον χτύπησες.

Ξαφνικά πονάς παντού..Δεν έχεις το κουράγιο ούτε να κρατήσεις τα χέρια σου ψηλά. Τα πόδια σαν να είναι αλλουνού.. δεν υπακούουν στην εντολή να τρέξεις.. Νιώθεις τις φλέβες σου άδειες.. και τα επόμενα χιλιόμετρα που έχουν απομείνει , απλώς εύχεσαι να μην είναι τα χειρότερα της ζωής σου. Πάς να ξεκινήσεις και πάλι σταματάς.. Όχι μόνο δεν είσαι όπως ήσουν νωρίτερα, δεν είσαι καν εσύ..δεν σε αναγνωρίζεις..  Οι άλλοι περνάνε δίπλα σου αλλά εσύ εκείνη τη στιγμή είσαι μόνος σου, εσύ και ο τοίχος...

Παίρνεις φόρα..πέφτεις πάνω του και ...ξανατρώς τα μούτρα σου..  Αρχίζεις να επιστρατεύεις άλλα πράγματα, εμψυχωτικές σκέψεις, αναμνήσεις, πείσμα..και προσπαθείς... και τελικά "ανακαλύπτεις" το ευάλωτο σημείο του και περνάς απο τη πίσω του πλευρά  και συνεχίζεις όσο μπορείς σχεδόν περπατώντας(!!!) μέχρι το τέρμα.. Χαρακτηριστικό μάλιστα στον μαραθώνιο της Αθήνας που μετά από 32 δύσκολα χιλιόμετρα..δεν μπορείς να πιστέψεις πως είναι αδύνατο ακόμα και  να τσουλήσεις τα τελευταία 10 που είναι κατηφορικά!

Κάποιος θα έλεγε χτύπα ξύλο  μη χτυπήσω τοίχο. Επειδή όμως αυτά δεν πιάνουνε , το μόνο που θέλει για να μη φας τα μούτρα σου στον αόρατο αυτό τοίχο είναι σοβαρότητα και  σωστή διαχείριση πάνω στον αγώνα μετά ασφαλώς και από τη σωστή προετοιμασία γι αυτόν... Όπως και να χει ακόμα και αυτό    γίνεται ένα μάθημα  γι αυτά που πρέπει να προσέξεις την επόμενη φορά...

Σημείωση:

Ακολουθεί μια σκηνή από τη κωμωδία "Run Fatboy Run"  όπου  ο ήρωας μόλις έχει χτυπήσει τοίχο..χαρακτηριστικό του τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση... 

 Όπως όμως   σχολίασε μία φίλη μου : "Been there? Never ever give up"

Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά...

Σχεδόν 40 χρόνια από  τότε που η κοπέλα της φωτογραφίας, απαθανατίστηκε στο χαρτί καθώς  έκανε τη προσπάθεια της στο άλμα εις ύψος σε εκείνους τους σχολικούς αγώνες..Ένα πρόχειρο σκάμμα , ένα καλάμι για τον οριζόντιο πήχη, οι αθλητές και αθλήτριες των αγώνων και των γυμναστικών επιδείξεων, οι  θεατές ,οι τοπικοί επίσημοι  και αυτό ήταν όλο κι όλο στις κανονικές  του διαστάσεις. Η φωτογραφία αυτή όμως αν και θολή ή κουνημένη είναι για μένα ανεκτίμητη, συλλεκτική..

Το αν το πέρασε τελικά το ύψος ή όχι δεν  έχει για μένα κανένα ενδιαφέρον πιά.. Τη φωτογραφία την είχα συναντήσει τυχαία πολύ μικρότερος, είχα ρωτήσει για αυτή, τώρα που μεγάλωσα και  ασχολούμαι με το μπλογκινγ  ήθελα από καιρό να κάνω μία σχετική ανάρτηση. Τη δανείστηκα  να τη σκανάρω για το κείμενο και έτσι τα γράφω τώρα...

Η σχέση της με το αθλητισμό έμεινε εκεί, μέχρι τα τελευταία 3-4 χρόνια που σχεδόν συστηματικά κάνει το δυναμικό περπάτημα της στο πάρκο κοντά στο σπίτι της και έχει πάρει μάλιστα μέρος και σε κάποιους μικρούς αγώνες δρόμου μαζικού χαρακτήρα. Σε αυτές τις αποφάσεις έπαιξα κι εγώ  κάποιο ρόλο... (να μαι κι εγώ).

Σε μία εκδήλωση με  βραβεύσεις στον προηγούμενο  αθλητικό σύλλογο που ανήκα, είχαμε πάει παρέα. Μια φίλη μου και συναδέλφισσα της (δεν το γνώριζα αυτό) τη πλησίασε και τη ρώτησε.."Βαγγελίτσα; Ξέρεις κι εσύ τον Γιώργο;" Έκπληκτη λίγο...απαντάει.. "Τον Γιώργο;  φυσικά αφού είναι ο γιος (!) μου!"

Στο σπίτι της δύο τρία κύπελλα που άφησα εκεί, πολλά μετάλλια και φωτογραφίες μου και της Μαρίας από αγώνες, ανάμεσα σε άλλες φωτογραφίες από την αδερφή μου ή τα εγγόνια της.

Η σχέση της με τον αθλητισμό μου ξεκίνησε κάπως περίεργα..χρόνια πριν το τρέξιμο και για πολλά χρόνια έπαιζα μποξ. Στον πρώτο μου αγώνα είχαν έρθει να με δουν και οι γονείς μου και μέσα σε λίγα λεπτά είχα μαζέψει το ξύλο της αρκούδας.. Στη μητέρα μου από την αρχή και πάντα  δεν της άρεσε η πυγμαχία και γενικά δεν ξανάρθε σε αγώνα. Με ρώταγε απλά στο σπίτι, πώς πήγα.  Μετά από λίγα χρόνια από τον πρώτο μου αγώνα, στο  πρωτάθλημα ενόπλων δυνάμεων είχα φτάσει πια στον τελικό και ήμουν βέβαιος για την επόμενη νίκη μου και της είπα "έλα να με δεις ". Ο αγώνας πήγε όπως περίμενα...όμως άλλη μια φορά η μητέρα μου με αφόπλισε.. "ρε Γιώργο άθλημα είναι αυτό..χτύπαγες τόσο δυνατά το άλλο το παιδί που το λυπήθηκα "

Τέλος πάντων ήρθαν έτσι τα πράγματα, σιγά σιγά  το άφησα το άθλημα για άλλους λόγους και μετά  από λίγα χρόνια άρχισα να κάνω τον δρομέα.. Κάποιοι αγώνες.. κι άλλοι αγώνες..μικρές διακρίσεις.. έμπαινα πιο βαθιά  στο δρομικό χώρο και σιγά σιγά άφηνα πίσω μου άλλες συνήθειες και συμπεριφορές που απέκτησα στο ενδιάμεσο των δυο αθλημάτων διάστημα.Αυτό την ανακούφισε και από τότε είναι εκεί, "κοντά". Πάντα  ανάμεσα στους θεατές σε κάθε τερματισμό μου στο καλλιμάρμαρο ,και φτάσαμε πια να είναι support με τη γυναίκα μου στους μεγάλους αγώνες με αποκορύφωμα αυτό που έγραψα και στο κείμενο για το πρώτο μου Σπάρταθλο. Με είδε στην εκκίνηση, πήγε για δουλειά, μετά πήγε στη Σπάρτη χωρίς να μου το πει (!) με περίμενε να με δει να το τερματίζω και μετά έφυγε πάλι για την Αθήνα!! Τώρα πια σε κάθε Σπάρταθλο είναι μαζί μας, ανοίγει τα χέρια της να πέσω μέσα όταν πια δεν μπορώ να σταθώ άλλο όρθιος....

Επιστρέφω στη φωτογραφία.. κάποια στιγμή θα τη δείξω και στις κόρες μου και θα τους πω πολλά για τη γιαγιά τους... Προς το παρόν  ήθελα απλά να τη μοιραστώ εδώ σαν να είναι ένα δικό μου αθλητικό στιγμιότυπο για το οποίο είμαι περήφανος..όπως είμαι για εκείνη...

...

Ανεξίτηλο μελάνι...σε ψυχή και δέρμα

Μερικά πράγματα  είναι τόσο έντονα μέσα σου,τόσο δυνατά, έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους πρώτα στη ψυχή σου....και μετά όπου αλλού....

Για μένα τα τατουάζ γενικότερα, δεν είναι μόνο ένα "στολίδι". Είναι  σημάδια, όπως είναι  ένα σημάδι από ένα χειρουργείο, από ένα παλιό χτύπημα, μια ουλή κ.α. Έχουν την ιστορία τους,τη λένε στους  άλλους, τη λένε σε σένα. Σου θυμίζουν κάτι, άλλες φορές μιλάνε από μόνα τους για σένα άλλες όχι. Σημάδια από χτυπήματα με τις δικές τους ιστορίες από μικρές/μεγάλες περιπέτειες έχω από το κεφάλι μέχρι τα πόδια..

Και επιστρέφω στα άλλα σημάδια..σε αυτά που κάνεις από μόνος σου στο κορμί σου. Προσωπικά θεωρώ χαζό να "ζωγραφίσει" κάποιος το δέρμα του μόνο γιατί του αρέσει ένα σχέδιο ή ακολουθώντας μία μόδα.Αυτά περνάνε..  Αυτό που κάνεις για σένα, που έχει την ιστορία του, μπορεί να μην είναι καν ένα όμορφο σχέδιο..είναι για σένα όμως. Είναι πρώτα απ όλα μέσα σου..και μετά πάνω  σου..Και είναι για πάντα.

Πρόσφατα  έκανα επάνω  μου ένα ακόμα σχέδιο. Σχετικό με το τρέξιμο αυτή τη φορά, αυτό της φωτογραφίας. Υπόσχεση στον εαυτό μου  να το κάνω όταν τερματίσω τον μεγάλο αγώνα..υπόσχεση που κράτησα.

Όσο για τη Βασιλική  (ακόμα και εδώ εμπλέκεται!)...  το δείχνει καμαρώνοντας αν τη ρωτήσεις .....  "Βασιλική, πού είναι το παιδάκι που τρέχει;"

Και ο δρομέας του Σπαρτάθλου αμέσως μεταμορφώνεται για τη κόρη μου, στο παιδάκι που ... τρέχει!

Και αυτή του η "διάσταση" μου αρέσει πολύ.

Να τρέχω να μη κουράζομαι...

Το ωραίο με τα μικρά παιδιά είναι όταν σε κοιτάνε με ένα βλέμμα όλο απορία ή εξερευνητικό και κρέμονται από τα χείλη σου όταν τους λες ιστορίες , άσχετα αν τις καταλαβαίνουν όλες ή ολόκληρες. Εννοώ για παράδειγμα οτι η Βασιλική που είναι πλέον 15μηνών , καταλαβαίνει πως η γατούλα κάνει μαμ και τρώει και κάνει νιάου και μας μιλάει , αλλά δεν θα κατανοήσει μια πιο σύνθετη ιστορία ή ένα περιστατικό που θα της διηγηθώ. Παρόλα αυτά ..και πάλι με κοιτάει με ένα βλέμμα που λες πως ρουφάει κάθε πληροφορία που της δίνεται.

Μια μέρα με κοιτούσε που ετοίμαζα τα πράγματα μου να πάω να τρέξω, ερχόταν κρεμιόταν από πάνω μου, έπαιζε,γελούσε, γκρίνιαζε, όλα. Έτσι πολύ σοβαρά τις είπα οτι ετοιμαζόμουν να πάω στο βουνό να τρέξω, και τις εξήγησα οτι πότε πότε τρέχω και οτι στο δάσος βλέπω τα πουλιά που μένουν εκεί και οτι καμιά φορά τρέχω σε αγώνες που πάνε  αθλητές και άλλα τέτοια..  Πλέον γνωρίζει  οτι πότε πότε ..  και εγώ πάω και τρέχω... με βλέπει που φεύγω ,με βλέπει που γυρίζω και δεν την αφήνω να με αγγίξει αν δεν κάνω πρώτα μπάνιο. Μου δίνει τις κάλτσες μου, παίζει με το ρολόι μου, εξερευνεί ανακαλύπτει συνέχεια..

Πριν λίγες μέρες είχε έρθει η ώρα να τη ταΐσω για μεσημέρι, κάτσαμε σε δυο απέναντι καρέκλες και της είπα έλα να φάμε και να μιλήσουμε.. Αφού η υπόθεση είχε "μαμ" και μάλιστα νόστιμο "μαμ",   δεν υπήρχε περίπτωση  να μη κάτσει..

"Λοιπόν Βασιλική...σήμερα θα σου πω πώς έμπλεξα με το τρέξιμο.. ".  "Μμμμμ" απάντησε η Βασιλική και κατέβασε τη πρώτη της κουταλιά από το κουταλάκι που βαστούσα... Και έτσι άρχισε η ιστορία, μία παύση για μια κουταλιά , συνέχεια,  άλλη παύση...μαμ...συνέχεια .Πότε πότε με διέκοπτε και έλεγε τα δικά της στη γλώσσα των μωρών..γελούσε ..

Της είπα για το μποξ για μερικούς αγώνες μου...για τα αστεία στις μπασκέτες με τον συμμαθητή μου τον Δημήτρη, οτι έχω τρέξει σε πολλές πόλεις, ακόμα  και σε ξένες χώρες  ακόμα και στην Αμερική. Και όλα αυτά με μια χροιά αφήγησης παραμυθιού, και με εξηγήσεις που ένα παιδάκι πιο μεγάλο σίγουρα θα τις καταλάβαινε.. Όπως οτι η Αμερική για να δεις πόσο μακριά είναι, όταν εμείς εδώ έχουμε μέρα, εκεί είναι βράδυ και  κοιμούνται..

Της είπα για το πρώτο αγώνα δρόμου που ήταν η αρχή να ασχοληθώ με το τρέξιμο.. Η ιστορία είναι σύντομη... με πέρασαν σχεδόν όλοι, πολύ μεγαλύτεροι από μένα, κοπέλες, κυρίες μεγαλύτερες, άντρες με κοιλιές κλπ.. τερμάτισα με τη γλώσσα να κρέμεται , σκασμένος , σαν να μην είχα καθόλου πνευμόνια και σε μια θέση προς το τέλος της γενικής κατάταξης....Αυτό που με "έσκασε" ήταν πόσοι που δεν τους έπιανε το μάτι μου για δρομείς  με πέρασαν,αλλά και το πόσο κουράστηκα για 17 χιλιόμετρα...και είπα  εκεί οτι πρέπει να αρχίσω να τρέχω για προπόνηση  .... για να μη κουράζομαι.

Κάπως έτσι τα είπα στη Βασιλική, αλλά όταν της είπα κατά λέξη οτι ήθελα  να τρέχω και να μη κουράζομαι.... σταμάτησα. Το ξανασκέφτηκα και συνειδητοποίησα οτι στην ουσία αυτό με ένοιαξε πιο πολύ..

Η απογοήτευση από το δικό μου σώμα , η κακή φυσική κατάσταση που είχα ...το προηγούμενο αθλητικό μου παρελθόν που δε δικαιολογούσε τέτοια κατάντια...  Έτσι άρχισα να τρέχω πιο συχνά στο πάρκο, γνώρισα παιδιά που τρέχανε, πήγα σε αγώνες από δω από κει.. το ένα έφερε το άλλο και τρέχω τώρα όπως τρέχω. Πληθώρα σκέψεων  στο διάλειμμα για κουταλιά...

Συνέχισα την ιστορία στη Βασιλική , εκείνη συχνά με διέκοπτε με τα δικά της.. τελικά το άδειασε το μπολάκι με το "μαμ".

Αυτό το να τρέχω για να μη κουράζομαι έχει καρφωθεί στο μυαλό μου από προχθές που τάιζα τη Βασιλική , τη μεγάλη μου προπονήτρια.. Ακόμα το δουλεύω μέσα μου σαν σκέψη. Έχει ξαναγίνει να "σκάσω" σε αγώνες ..Να μη κρύβομαι είναι φορές που κυνηγάω και το ρολόι  , και τη θέση έχω κυνηγήσει άλλες φορές..αλλά η κούραση  αυτή είναι ανάλογη της προσπάθειας και όχι απόρροια της απραξίας... όμως σίγουρα πια χάρη στο τρέξιμο σαν χόμπι, δεν  "κουράζομαι".

Και όλες αυτές οι σκέψεις από ένα διάλειμμα ανάμεσα στις κουταλιές με το αλεσμένο φαγητό..

Οι "συζητήσεις" μας  σπάνια είναι γύρω απο τα αθλητικά , και έτσι πρέπει. Είναι κυρίως γενικού περιεχομένου, όπως από που έρχεται το νερό που πέφτει από τον ουρανό όταν βρέχει, πως λένε τον "άντρα" της κότας , και άλλα χαριτωμένα..

Όσο ακόμα δε με βαριέται, περνάμε  ευχάριστα τις ώρες μας και μιλώντας μεταξύ μας ανάμεσα σε παιχνίδια  χορό και φαγητό, λέγοντας ο καθένας  τα δικά του. (πράγμα που φοβάμαι για όταν σε μερικά χρόνια, επαναληφθεί).

Προς το παρόν θα εξακολουθώ να τρέχω για να μη κουράζομαι και ότι άλλο έρχεται μαζί και μέσα σε  αυτό, καλοδεχούμενο.. Η προπονήτρια συμφωνεί.

Aπολογισμός 2010 / ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

2011 χιλιόμετρα και άλλα 1000 και τρεις -  τέσσερις  εκατοντάδες ακόμα και κλείνει το άθροισμα των χιλιομέτρων που διανύθηκαν από τα αθλητικά μου παπούτσια μέσα στο 2010. 'Αλλη μια φορά λοιπόν κάνω από δω τον δρομικό μου απολογισμό για τη χρονιά που πέρασε. Μια χρονιά που στο φεύγα της με αφήνει σε μια αρκετά καλή δρομική κατάσταση.. σε αντίθεση με τη κατάσταση που ήμουν όταν έμπαινε.

Το 2010 προπονητικά με βρήκε σε μία μέτρια  κατάσταση..ότι είχα αρχίσει να μπαίνω πάλι σε πρόγραμμα για αγώνες μετά από ένα διάλειμμα λόγω της προσαρμογής που χρειαστήκαμε όλοι στο σπίτι μετά την έλευση της προπονήτριας μου .

Σιγά σιγά βρήκα πάλι σχεδόν τη παλιά μου φυσική κατάσταση..έχοντας αλλάξει πλέον και το μέρος που έκανα τις προπονήσεις μου, όπου τα περισσότερα χιλιόμετρα για πέρσι τα "έβγαλα" στο ποικίλο όρος, μόνος μου  χωρίς παρέα αφού άλλαξα πλέον και περιοχή που μένω..

Οι αγώνες μου.. Για τους αγώνες μου όπως και να βγήκαν αυτοί, δεν μπορώ παρά να αποχαιρετήσω το 2010 με ένα γεμάτο, με ένα  πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης. ΄Εκανα πραγματικότητα αυτό που είχα στο μυαλό μου εδώ και 3 χρόνια, να τερματίσω τον  "μεγάλο αγώνα" τη πρώτη φορά που θα το επιχειρούσα αυτό , να βαπτιστώ ..."ΣΠΑΡΤΑΘΛΗΤΗΣ". Μόνο απο το Σπάρταθλο  η χρονιά κλείνει καλά. Στιγμές που μου έμειναν μέσα από τους αγώνες ήταν που στο πλήρωμα υποστήρηξης σε κάποιους  από τους μεγάλους αγώνες  βρισκόταν και η μητέρα μου εκτός τη Μαρία και τη κόρη μας. Όπως ο Ευχίδειος άθλος .  Άλλη μια εμπειρία απερίγραπτη ήταν η συμμετοχή μου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα  24 ωρών στη Γαλλία οπού μέσα και από εκεί έμαθα πολλά πράγματα ..κυρίως από το πώς αντέδρασε το σώμα μου σε συνθήκες για τις οποίες δεν ήταν προετοιμασμένο.. Πέρα όμως  από τους δικούς μου αγώνες καμάρωσα..χάρηκα απόλαυσα τον πρώτο αγώνα της Βασιλικής, μια συμμετοχή πιο πολύ σαν αστείο αφού τότε η μεγάλη μου προπονήτρια...δεν περπατούσε ακόμα καλά καλά.

Πέρσι , μιλάμε πάντα για  2010, ο μαραθώνιος της Αθήνας ήταν επετειακός, 2500 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα.. Πρώτη φορά ο αγώνας προβλήθηκε, τόσο πολύ. Ήταν γιορτή κανονική, όπως στους μαραθώνιους του εξωτερικού..Αναβαθμισμένος σε όλα του. Μόνο γι αυτή τη γιορτή ήθελα να πάρω μέρος έστω "φορτωμένος"  από τους   πρόσφατους τότε μεγάλους αγώνες μου.Έτρεξα μάλιστα  επίσημα πρώτη φορά με τα χρώματα του νέου μου συλλόγου έχοντας τη τιμή να γνωρίζω ανθρώπους που κάνουν στα αλήθεια κατάθεση ψυχής στο νησί της Μυκόνου,για τη προώθηση του στίβου και του αθλητισμού  γενικότερα  στο νησί (ίσως και παρεξηγημένο νησί) , ειδικά δε  από τις πολύ  μικρές  ηλικίες. Δεν μου βγήκε ακριβώς όπως το περίμενα. Πολύ κοντά αλλά όχι "μέσα" ...οι δικαιολογίες όμως είναι για τους χαμένους.. Κάθισα μετά  στο στάδιο..ένας δικός μου άνθρωπος έτρεχε τον αγώνα του.. ήταν το δικό του στοίχημα ..και ήθελα να είμαι εκεί να τον δω . Εκείνος σε όλα μου τα "σπουδαία" είναι  εκεί. Ήθελα να ζήσω τον τερματισμό του..και τον έζησα... και ήταν σαν δικός μου τερματισμός.

Στα δρομικά πάντα ,αλλά πέρα από τα αθλητικά παπούτσια μου, και αυτή τη χρονιά γνώρισα και άλλους ανθρώπους.. ενδιαφέροντες, αξιόλογους, αλλά και αδιάφορους...ή "μικρούς". Ή άλλοι που ήταν αξιοσέβαστοι ξαφνικά "μίκρυναν". Με στενοχώρησαν όμως πολλοί..τουλάχιστον στην αρχή. Τώρα πια γίνανε  τόσο μικροί χωρίς όμως  να  ψηλώσω  εγώ , που  δεν έχω τη διάθεση να ασχοληθώ πια μαζί τους, έχω αφήσει τον μεγενθυτικό   φακό  που χρειάζεσαι  πια για να τους δείς ,στην άκρη. Η ματαιοδοξία και η ηδονή του να ακούγεται το όνομα μας, να μας χειροκροτάνε ακόμα και για ψέματα, ή να χαϊδεύουν τα αυτιά μας, έκαναν έναν κενό  και κακό άνθρωπο   από φούσκα,...απόστημα..που έσκασε και μόλυνε και γύρω υγιείς ιστούς.

Ακούσαμε παράλληλα και για έναν άθλο...αμφιβόλου αξιοπιστίας , Είπε μια παλιά αθλήτρια  οτι τον έκανε και το δεχθήκαμε επειδή το είπε. Κανείς δεν εξέτασε το αν ή το πώς. Το είπανε στα κανάλια...σε εφημερίδες...χωρίς όμως επίσημους μάρτυρες και με πολλά κενά στην όλη ιστορία.  Μέχρι και για στοίχημα με τον θάνατο διαβάσαμε..... Πολλοί το χειροκρότησαν..πολλοί  όμως έσκασαν  και στα γέλια...

Δυστυχώς υπάρχουν και αυτά.

Από την άλλη , άλλοι  άνθρωποι σπουδαίοι..μεγάλοι στα δικά μου μάτια αν δεν διατήρησαν  έστω την εικόνα τους , έγιναν ακόμα πιο μεγάλοι, πιο σπουδαίοι μέσα από τη σεμνότητα τους και τα επιτεύγματα τους ,τη προσέγγιση τους  δίνοντας σε μένα και σε άλλους φαντάζομαι, παραδείγματα έμπνευσης ή συμπεριφοράς.

Αφήνω πίσω το 2010 με πολλές και έντονες στιγμές και  αναμνήσεις στα δρομικά μου και τα έξω από αυτά. Για το 2011 όπως έγραψα και αλλού θέλω να είμαι πιο εγκρατής , να μην επηρεάζομαι από ασήμαντους και μικρότητες, θέλω τα καλύτερα για τους ανθρώπους μου, θέλω ό,τι αγαπώ να λάμπει. Να είμαι γερός, να με χαίρονται, να χαίρομαι.. να δίνω και να απολαμβάνω..Να βλέπω γέλια...δάκρυα χαράς...να συνεχίσουν να υπάρχουν οι άνθρωποι μου δίπλα μου, να υπάρχω και εγώ γι  αυτούς..

Εύχομαι σε όλους τα καλύτερα.

Το 2011 ξεκίνησε...αρχίστε τη κούρσα  σας ..προσεκτικά.