Δευτέρα 14 Ιουλίου 2008

Ήμουν κι εγώ εκεί! 12/07/08, Λαύριο


Τον Διαμαντή τον έχω γνωρίσει απο το τρέξιμο.Ο Διαμαντής είναι απο τα παιδιά που εκτιμώ πολύ στον χώρο μας χωρίς να έχουμε ιδιαίτερα πολλά πολλά να πούμε μεταξύ μας.Χαμηλών τόνων, έξυπνος ,σεμνός , σοφός και ρομαντικός. Κάνει το τρέξιμο του , την άσκηση του για τον εαυτό του, στον βαθμό που το απολαμβάνει , πρώτα απ όλα για εκείνον και όλα αυτά μου αρέσουν γιατί κάπως έτσι κάνω κι εγώ το δικό μου τρέξιμο.


Ο Διαμαντής λοιπόν πρίν τρία χρόνια , μπορεί να είναι και περισσότερα , είχε μια ιδέα. Μια καλοκαιρινή νυχτερινή,συνάντηση φίλων αθλούμενων με συνδιασμό προπόνησης , παρέας , ψυχαγωγίας και να καταλήγει σαν πάρτυ με όλους όσους θα συμμετείχαν σε αυτή.Μια ευκαιρία να γνωριστούμε κάποιοι μεταξύ μας , να απολαύσουμε ένα φεγγαρόλουστο καλοκαιρινό βράδυ κάνοντας αυτό που αγαπάμε ... τρέχοντας.. Τρέχοντας παρέα , χωρίς ρολόγια, χωρίς ανταγωνισμό, χωρίς μετάλια και διακρίσεις. Μια παρέα τρέχει... μια παρέα ξεκουράζεται μετά το τρέξιμο στην παραλία καλοκαίρι .. βράδυ... Κρασάκι... μεζέδες... πειράγματα ... γέλια ... ακόμα και μπάνιο στην θάλασσα.

Το πού το πώς και το πότε θα γινόταν και στην συνέχεια πότε θα γίνεται οπως έδειξε και η ιστορία, τα βρήκε ο Διαμαντής.Η τοποθεσία λίγο έξω απο την Αθήνα, στο Λαύριο.Κοντά και σε θάλασα, μια διαδρομή μετρημένη στην απόσταση των 21 χιλιομέτρων, μια ημερομηνία που το φεγγάρι θα βοηθούσε στο νυχτερινό τρέξιμο σε δασικό δρόμο και μια ημερομηνία που δεν θα έχουν φύγει ακόμα σύμφωνα με τον κανόνα οι περισσότεροι για τις διακοπές τους.

Τρία χρόνια πίσω.. Η ενημέρωση και οι πληροφορίες για όλο αυτό ήρθαν απο στόμα σε στόμα , αλλα κυρίως απο ένα δρομικό σάιτ πρωτοπόρο στον χώρο για τα ελληνικά δεδομένα σχετικό με το τρέξιμο. Το Runningnews που στην πορεία συνέβαλε και αυτό μαζί με πρωτοβουλίες τρίτων να υπάρξει μία έξελιξη και μέσα σε τρία μόλις χρόνια η ιδέα του Διαμαντή να είναι ένα απο τα αθλητικά κατά κάποιον τρόπο γεγονότα του καλοκαιριού. Την πρώτη χρονιά δεν πήγα... ήμουν διστακτικός.Είδα όμως φωτογραφίες, άκουσα και διάβασα περιγραφές και ζήλεψα , μετάνιωσα που δεν ήμουν κι εγώ εκεί.Την δεύτερη χρονιά ήθελα αλλά δεν μπόρεσα να πάω.. άλλες υποχρεώσεις με κράτησαν πίσω...Φέτος το γεγονός ήταν προγραμματισμένο του σε όλα.. Ακόμα και το πρόγραμμα της δουλειάς είχε ρυθμιστεί ωστε να μην δουλεύω το "μεγάλο " σάββατο.Και πήγα...

Η συνάντηση των δρομέων ήταν στο Λαύριο απο νωρίς το απόγευμα..Γνωστά πρόσωπα, πειράγματα, γελάκια , κουβεντούλες , αλλά και πρόσωπα νέα που δεν τα είχα δεί σε κάποιον αγώνα στο παρελθόν.. Η ώρα περνάει και όλο και πιό πολλοί μαζευόμαστε.. άλλοι με ποδήλατα, άλλοι χωρίς, φτάσαμε κοντά-κοντά τους 100 νοματέους. Ο Διαμαντής δίνει τις τελευταίες οδηγίες... Δέν είναι αγώνας .. προπόνηση είναι.. Οργανωμένη προπόνηση με δείκτες στον δρόμο μην χαθεί κανείς και με κινούμενους σταθμούς ανεφοδιασμού. Και έρχεται η ερώτηση απο τον εμπνευστή της ιδέας. "Να σηκώσουν τα χέρια τους όσοι ήρθαν για πρώτη φορά". Κι εγώ το σήκωσα. Εκεί έγινε η διαπίστωση οτι οι περισσότεροι δεν είχαμε ξαναπάει εκεί τις δύο προηγούμενες χρονιές..

Βγαίνουμε φωτογραφίες και ξεκινάμε. Χωρίς άγχος. Σε παρέες και όλοι σε πιο χαλαρό ρυθμό απο τον ρυθμό που τρέχουμε συνήθως. Πολλοί φίλοι μου εκεί. Πάρα πολλοί. Γέλια πειράγματα, κουβεντούλα όλα τα είχε ο μπαξές.Εκτιμώ ιδιαιτέρως κάποιους συναθλούμενους μου και απόλαυσα την ευκαιρία να τρέξω δίπλα τους να πούμε τα νέα μας. Τα αυτοκίνητα υποστήρηξης δύο που εναλλασόντουσαν σαν σταθμοί ανεφοδιασμού . Στο ένα ο Διαμαντής και η Ελίνα, στο άλλο ο Γρηγόρης. Στάση για κουβεντούλα, μια δροσιά ισοτονικό απο αυτά που έφερε ο Λεονάρδος και συνεχίζουμε...
Αλλαγή ρυθμών, αλλαγή παρέας, αλλαγή θέματος στην κουβέντα... τώρα πώς βρέθηκα να τρέχω με έναν φίλο μου σαν να μας κυνηγάνε μέσα στην νύχτα , δεν το κατάλαβα... πάντως τερματίσαμε μαζί..
21 απολαυστικά χιλιόμετρα με φίλους..

Η ΕΚΠΛΗΞΗ!

Μου δώσανε αναμνηστικό δίπλωμα και έγραφε επάνω "Ήμουν κι εγώ εκεί".
Απο τα πιό όμορφα διπλώματα που έχω πάρει ποτέ, συγκρίνεται ακόμα και με διπλώματα απο αγώνες σημαντικούς για μένα που έχω πάρει μέρος στο παρελθόν.Δείχναμε τα διπλώματα μας ο ένας στον άλλο και γελούσαμε..

ΤΟ ΠΑΡΤΥ!
Τελείωσε το κομμάτι της ιδέας που αφορούσε το τρέξιμο. Η ιδέα όπως είπα και πιο πρίν είχε και συνέχεια για μετά το τρέξιμο.Έτσι το ένα αυτοκίνητο πίσω απο το άλλο πήγαμε όλη η παρέα σε μία παρακείμενη παραλία. Εκεί έγινε κάτι σαν πάρτυ ρεφενέ. Ο Διαμαντής είχε μαγειρέψει με την οικογένια του πολλούς κεφτέδες για όλους, άλλοι είχαν μαγειρέψει πίττες, άλλοι ελιόψωμα, άλλοι φέρανε αναψυκτικά , άλλοι μπύρες, άλλοι άλλους μεζέδες. Οι πιο τολμηροί βούτηξαν και στη θάλασσα. Αυτοί ήταν οι λιγότεροι βέβαια γιατί το αεράκι ήταν δροσερό και οι υπόλοιποι που κρυώναμε προτιμήσαμε τους μεζέδες και την κουβέντα έξω απο το νερό.
Πρίν βγεί ο ήλιος τα έιχαμε μαζέψει φροντίζοντας να αφήσουμε και τον χώρο καθαρό. Απόλαυσα που βρέθηκα αυτό το βράδυ με φίλους, που μοιραστήκαμε στιγμές που ανταλλάξαμε γέλια και που έχω να θυμάμαι με όμορφο τρόπο όλο αυτό, και που κρατάω τώρα το δίπλωμα μου ,που για να τα θυμίζει όλα αυτά γράφει επάνω του

ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ!

Να στε όλοι καλα...

Κυριακή 6 Ιουλίου 2008

Tρέξιμο κάτω απο την μύτη των θεών.


Μια βδομάδα μετά το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός της χρονιάς όσο αφορά το ορεινό τρέξιμο στη χώρα. Τρέξιμο στον Όλυμπο. Στο πιο ψηλό βουνό της χώρας. Για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά, ένας αγώνας πρόκληση έστω για τη συμμετοχή σε αυτόν, ακόμα και για αθλούμενους που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που λένε τρέξιμο σε βουνό. Ένας αγώνας δύσκολος... που δεν το λέω μόνο εγώ, το λένε όλοι. Αλλού είναι που αρχίζουν οι διαφωνίες.

Εκεί που αρχίζουμε να χάνουμε τη μπάλα εκει που όλα γίνονται χυλός. Εκεί που ο έμπειρος, προσγειωμένος, σεμνός αθλητής γίνεται ένα με τον ενθουσιώδη, απογοητευμένο με τον εαυτό του, φωνακλά πολλές φορές, αθλούμενο.

Παρακολουθώ συζητήσεις, συμμετέχω σε κάποιες μια βδομάδα τώρα. Το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Δυστυχώς η ματαιοδοξία, ο προσωπικός εγωισμός υπερέχουν της λογικής.

Η πρώτη σύγχυση ξεκινάει από το γεγονός οτι κάποιοι πιστεύουν οτι όλοι οι αγώνες είναι για όλους. Οτι αγώνες όπως ο συγκεκριμένος έχει  ίδια ιδέα με τον γύρο της Αθήνας για παράδειγμα. Δεν είναι όμως έτσι..

Ο διοργανωτής όρισε κάποια όρια. Κάποιους αγώνες που πρέπει να έχεις τερματίσει στο παρελθόν για να έχεις το δικαίωμα συμμετοχής, κάποια συγκεκριμένα περάσματα σε συγκεκριμένα σημεία της διαδρομής και ένα τελικό χρονικό όριο τερματισμού.

Η αλήθεια είναι οτι στο δικό μου το μάτι δεν φαίνονται τόσο σκληρά. Όπως δε φάνηκαν και σε όλους όσους αποφάσισαν να πάρουν μέρος. Αν γνωρίζεις από πριν τους κανονισμούς εκεί που θέλεις να πας να τρέξεις, δεν μπορώ να καταλάβω τη συμπεριφορά σου, όταν ωρύεσαι επειδή σε απέκλεισαν από τον αγώνα. Δεν έκανες το πέρασμα σου στο μέγιστο χρονικό περιθώριο που όρισε ο διοργανωτής. Αυτός φταίει; Από πριν το ήξερες, άλλο αν είχες υπερτιμήσει τις δυνατότητες σου. Για να μη φανώ άδικος  ο λόγος που μπορεί να καθυστέρησες μπορεί να ήταν ο απρόβλεπτος παράγοντας, αλλά ο δυνατός, ο έμπειρος γενικά δρομέας, τα γνωρίζει αυτά και δεν προκαλεί θέαμα με τη συμπεριφορά του. Το δέχεται όπως είναι και βάζει επόμενους στόχους.

Το κανάλι των ντοκυμαντέρ της τηλεόρασης ανέλαβε την προβολή του γεγονότος από πέρσι σαν χορηγός επικοινωνίας. Πολύ καλό αυτό. Η προβολή του ορεινού τρεξίματος, η προβολή της ιδέας της άθλησης, της οικολογίας κ.α. Έλα που ξεσηκώθηκαν όμως και άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα του τί σημαίνει να τρέχω σε ορεινά μονοπάτια. Ανηφόρες, σάρες απότομες, γολγοθάς, κατηφόρες, υψομετρικές , 44 ολόκληρα χιλιόμετρα... Θεοί!!! Δεν θέλει περισσότερα.

Η σκέψη οτι θα τερματίσουν έναν τόσο δύσκολο αγώνα, έναν αγώνα που οι βαρύγδουπες περιγραφές του τον κάνουν να φαντάζει ακόμα δυσκολότερο, σκέψεις του το πώς θα κοιτάξουν οι συνάδελφοι του τον "ήρωα" που δουλεύει μαζί τους, το πώς θα ζηλέψουν κάποιοι άλλοι, πώς θα καμαρώνουν μπροστά σε άλλους, το πού θα μπει το αναμνηστικό μετάλλιο στο σπίτι, είναι δυστυχώς κίνητρα για να πατήσει το κλικ καταθέτοντας ηλεκτρονικά την αίτηση του ο αφελής δρομέας.

Οι αρχαίοι λέγανε "συν Αθηνά και χείρα κίνει". Τουλάχιστον το ξέρουν όλοι αυτό, οτι χρειάζεται προετοιμασία για κατι τέτοιο και δεν αρκεί το "Θεοί του Ολύμπου βοηθήστε με να ανέβω το βουνό" Αν υπήρχαν οι Θεοί θα κρυφογέλαγαν..

Οι εμπειρότεροι χρησιμοποιώντας τις γνώσεις τους, οι νεότεροι παρασυρμένοι από τον ενθουσιασμό τους έκαναν την προετοιμασία που μπορούσε ο καθένας και ανάλογα άδραξε τους καρπούς των κόπων του .Τις γκρίνιες μετά δεν μπορώ να τις καταλάβω. Όπως δεν μπορώ να καταλάβω κάποιους που παρ όλη την αποτυχία του αγώνα τους, δηλώσανε οτι είναι πολύ ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα γιατί αν δεν τα "παίζανε " αν δεν τους μάζεύαν να τους βάλουν ορούς θα τερμάτιζαν τον αγώνα, ναι μεν πάνω από τον στόχο τους, αλλά μέσα στο χρονικό περιθώριο της διοργάνωσης. Ρε άνθρωπε , δεν είναι ντροπή να μη πας πας κάπου καλά .. όλοι μα όλοι το έχουν ζήσει αυτό. Καλύτερη στάση είναι η σιωπή και η συγκέντρωση στον επόμενο αγωνιστικό σου στόχο. Πώς έμεινες ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα;Ούτε καν τερμάτισες!!!
Δεν λες έμεινα ευχαριστημένος από το τρέξιμο στην φύση, που πάτησα στο πιο ψηλό βουνό της Ελλάδας, από το αποτέλεσμα έμεινες... Και ας είχαν τα ούρα σου δυο μέρες μετά, το χρώμα του κονιάκ των 5 αστέρων ή του Γιάννη του Περιπατητή του γνωστού ουίσκυ.

Ο πρώτος έλληνας του αγώνα, σεμνός σαν χαρακτήρας δήλωσε:" Πρώτα από όλα αθλητισμός για την υγεία , μετά έρχονται οι επιδόσεις."  Και έτσι είναι. Άραγε το πιστεύουν αυτό και  όλοι όσοι θέλησαν να κοιτάξουν τους Θεούς στα μάτια; (για να χρησιμοποιήσω τις ίδιες τις εκφράσεις τους). Σίγουρα πολλοί δεν το σκέφτονται έτσι. Άσε που πάλι χρειάστηκαν γιατροί. Μην τα ξαναλέω θα πουν οτι φωτογραφίζω πάλι...... Όμως έτσι είναι.

Αδίκως διαμαρτύρονται όσοι αποκλείστηκαν λόγω χρονικού ορίου. Τα όρια τα ήξεραν από πριν. Παίξανε και χάσανε και αυτό είναι όλο. Και στην τελική με την στάση τους αποδεικνύουν οτι δεν τρέξανε για την εμπειρία του βουνού και της φύσης, αφού αν ήθελαν μπορούσαν να συνεχίσουν ακόμα και εκπρόθεσμα,  αλλά αφού χάθηκε το αναμνηστικό μετάλλιο από τα μάτια τους σταμάτησαν, απλά για γκρινιάξουν κάτω από την μύτη των Θεών όπως είπα και πιο πάνω.
Μα πάντα να φταίει ο άλλος και ποτέ εμείς;

Μέσα σε όλα αναφέρθηκαν και ελλείψεις όπως σε σταθμούς ανεφοδιασμού όπως και η απουσία γιατρού σε σημείο που έπρεπε να είναι. Αν έγιναν έτσι τα πράγματα, τότε ο βασιλιάς είναι γυμνός και η διοργάνωση εκτεθειμένη μετά μάλιστα και  από την εμπειρία των προηγούμενων ετών και με την υποστήριξη βαρβάτων χορηγών από πίσω της. Επαναλαμβάνω, αν έγιναν έτσι ... δεν παίρνω θέση σε αυτό, δεν έχω δικαίωμα να το κάνω.

Αυτά για το αγωνιστικό κομμάτι. Το οτι δεν έτρεξα δε μου στερεί το δικαίωμα να έχω γνώμη για την συμπεριφορά κάποιων επιμένω στον όρο, αθλούμενων , που νομίζουν οτι πρέπει να γίνουν το κέντρο του κόσμου και όλοι να μιλάνε γι αυτούς. Όπως θαυμάζω τους συνειδητοποιημένους αθλητές και αθλούμενους που με την σεμνή προσγειωμένη στάση τους, δίνουν παραδείγματα σε μας τους υπόλοιπους.
Για την ιστορία, κι εγώ αθλούμενος δηλώνω, χομπύστας , ζύγισα τα πράγματα και για τους δικούς μου λόγους δεν δήλωσα συμμετοχή. Μπράβο σε όλους όμως όσους το έκαναν, κυρίως όσους το έκαναν για αυτό το : Το κάνω κάτι για μένα, για να γεμίσω πρώτα απ όλα μέσα μου.

Στα του αγώνα στη φύση για τη φύση.
Αυτό ήταν το σύνθημα του χορηγού επικοινωνίας. Ποιος αγώνας για την φύση όταν τα μονοπάτια γεμίσανε πλαστικά και σακουλάκια από ανεύθυνους αθλούμενους; Ο άλλος πάλι, περνώντας μπροστά από την κάμερα του τηλεοπτικού σταθμού, επιδεικτικά πέταξε με ορμή το τζελάκι του στο μονοπάτι έχοντας συμπεριφορά αθλητή ολυμπιακών επιδόσεων που και το να το κρατήσει στο χέρι του θα του κόστιζε χρόνο. Και το κανάλι στην τηλεόραση το έδειξε αυτό, τονίζοντας την υπερπροσπάθεια ταυτόχρονα του αθλητή. Την υπερβλακεία στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτού που άφηνε με τη σειρά του ένα ακόμα σκουπιδάκι στο πιο ψηλό βουνό της ελλάδας. Αυτός αγαπάει την φύση; Μάλλον ασύμβατος ο όρος με τη συμπεριφορά του.Μπορεί όμως να στεκόταν και δίπλα μου στην περσινή σιωπηρή συγκέντρωση των μπλόγκερς στη Αθήνα σαν διαμαρτυρία για τα καμένα.

Αν λοιπόν υπήρχαν οι θεοί, και θα γελούσαν και θα θύμωναν, και θα τιμωρούσαν την υπεροψία, τον εγωισμό και άλλα αρνητικά στοιχεία και αδυναμίες που κρύβει ο ανθρώπινος χαρακτήρας. Να δανειστώ τα λόγια κάποιου επειδή μου άρεσαν που σε μία από τις δημόσιες συζητήσεις στο ίντερνετ , ανάμεσα σε πολλά λέει το εξής:

 "...η προσπάθεια στο βουνό είναι έρωτας, είναι τρόπος ζωής... το βουνό χρειάζεται συνάδελφους και φίλους και όχι ματαιόδοξους και υπερήρωες"

Μπράβο σε σας που απολαύσατε, χωρίς να περιμένετε το χειροκρότημα και τον θαυμασμό των άλλων, χωρίς να περιμένετε την υποδοχή του υπερήρωα στις δουλείες σας, μπράβο σε σας που προστατεύσατε όσο ήταν δυνατό τη φύση του Ολύμπου, μπράβο σε σας που έξω από επιδόσεις και χρονόμετρα μας δίνετε παραδείγματα συμπεριφοράς και μοιράζεστε μαζί μας την αληθινή εμπειρία σας από τον αγώνα αυτό.