Τρέξιμο, αναμνήσεις, αναρτήσεις.

Χθες στο κομμάτι "αναμνήσεις σαν σήμερα" που βγάζει καθημερινά το facebook, εμφάνισε μία ανάρτηση που είχα κάνει πριν 7 χρόνια με την είδηση του θανάτου από καρκίνο ενός σχετικά κοντά στην ηλικία μου Ιάπωνα αθλητή και την επιθυμία του να αποτεφρωθεί μαζί με τον δικό του κότινο (το στεφάνι αγριελιάς) που είχε κερδίσει τερματίζοντας στο Σπάρταθλο. Απο τη μία εντυπωσιακό το πόσο σημαντικό ήταν για εκείνον ένα φθαρτό στο χρόνο κλαδί αγριελιάς, από την άλλη ήταν μια λυπηρή ανάμνηση που προτίμησα να μην αναδημοσιεύσω.

Πριν λίγα χρόνια στη εντατική μονάδα ενός νοσοκομείου στο Βέλγιο νοσηλευόταν ένας Σπαρταθλητής που ακόμα και όταν ο ίδιος δεν έτρεχε πια, κάθε χρόνο ερχόταν στην Ελλάδα για αυτό. Να βοηθήσει, να εμψυχώσει, όχι μόνο τους δρομείς από τη χώρα του άλλα όλους τους δρομείς που περνούσαν από τα σημεία που βρισκόταν. Οι δικοί του στα επισκεπτήρια του νοσοκομείου στη προσπάθεια τους να "ξυπνήσουν" τον εγκέφαλο του, του μιλούσαν συχνά για το Σπάρταθλο. Για τις φορές που είχε τρέξει, για αθλητές, για ανθρώπους, για περιοχές, για καταστάσεις που είχε γνωρίσει...

Πάλι λίγα χρόνια πίσω, ένας Έλληνας από τους δικούς μας θρύλους του Σπαρτάθλου, μιλούσε για έναν Ούγγρο επίσης μεγάλο αθλητή από τους παλιούς Σπαρταθλητές, που συχνά έφευγε από τη προσοχή των νοσηλευτών στη κλινική που νοσηλευόταν και γύριζε αφού είχε τρέξει. Σε μια επίσκεψη του πρώτου στο μέρος που νοσηλευόταν στη Βουδαπέστη ο δεύτερος και γνωρίζοντας και οι δύο, πως αυτή μάλλον θα ήταν και η τελευταία που συναντιόντουσαν, όταν αποχαιρετιζόντουσαν ο δεύτερος χαιρέτησε τον πρώτο λέγοντας του.. "εμείς θα ξανατρέξουμε μαζί στο Σπάρταθλο".

Το Σπάρταθλο δεν το κάνει μοναδικό η απόσταση των 245 χιλιομέτρων. Υπάρχουν πια αγώνες παρόμοιοι και ακόμα μεγαλύτεροι εδώ και σε όλο το κόσμο. Το Σπάρταθλο -από το 1982 για όσους δεν το γνωρίζουν- προϋπήρχε της μόδας των υπεραποστάσεων και των αθλητικών προκλήσεων, της σύγχρονης τεχνολογίας, τεχνογνωσίας και προπονητικής καθώς και των κινήτρων που έχει κάποιος νέος δρομέας για να τρέξει σήμερα σε αυτό. Ο τρόπος προσέγγισης που έχουν καταφέρει παλαιότεροι αθλητές και εθελοντές να τον μεταλαμπαδεύσουν στις επόμενες γενιές μέσα από δικά τους βιώματα ή περιστατικά που έχουν ζήσει μεσα σε ένα διαφορετικό σύστημα αρετών αξιών και άμιλλας είναι που το κάνουν να ξεχωρίζει.

Δυνατές προσωπικές στιγμές μέσα στον αγώνα και όχι ευχάριστες πάντα. Προσωπικές αλήθειες που πρέπει να συμφιλιωθείς μαζί τους από τη προετοιμασία σου ακόμα. Εξομολογήσεις μεταξύ αθλητών, φιλίες που χτίστηκαν ή φιλίες που γκρέμισαν στο Σπάρταθλο, προσωπικές νίκες και ήττες, προσωπικά πάθη που νικήθηκαν μέχρι τη γραμμή εκκίνησης, κάνουν αυτή τη διαδρομή να μη σταματάει στο 245ο χιλιόμετρο του αγώνα αλλά να συνεχίζει σχεδόν για πάντα. Ειδικά για εκείνους που το ζούσαν πριν ακόμα να γίνει δημοφιλές και μετά από αυτούς κάποιοι από τις επόμενες γενιές που μπόρεσαν ή μπορούν να συλλάβουν τη σπουδαιότητα τον συμβολισμό και τη προσέγγιση των πρώτων μέσα από προσωπικά βιώματα ή συναναστροφές με αυτούς. Αθλητές και εθελοντές.

Και αυτό τους ακολουθεί σε σημαντικά γεγονότα της ζωής τους ακόμα και έξω από το τρέξιμο . Έχω ακούσει από φίλους μου πως η χαρά τους για το Σπάρταθλο ήταν συγκρίσιμη σε μέγεθος μόνο με τη χαρά που είχαν όταν έγιναν γονείς. Έχω ακούσει για προτάσεις γάμων κάτω από το άγαλμα τερματισμού πριν ακόμα αυτά να γίνονται μπροστά σε κάμερες, "μυστικοί γάμοι", αιώνιες υποσχέσεις αγάπης, "αποχαιρετισμοί" και άλλες περιπτώσεις σαν αυτές που έγραφα στην αρχή της ανάρτησης μου. Και μάχες αληθινές, μάχες με αρρώστιες.. μάχες για βιοπορισμό...μάχες σε πεδία που από εκεί βγαίνουν ήρωες. Όχι από το τρέξιμο.

Σήμερα το πρωί μου έβγαλε το facebook σαν αναμνήσεις μια σειρά φωτογραφιών από το 2016 με τη Μαρία έγκυο στη δεύτερη μας κόρη στο άγαλμα του τερματισμού στη Σπάρτη. Την προηγούμενη του αγώνα εκεί που παίρνουν οι αθλητές τα νούμερα τους και μαζευόμαστε όλοι μαζί για τη τεχνική ενημέρωση ανακοινώσαμε δημόσια με τη Μαρία που αν και σε προχωρημένη εγκυμοσύνη δεν το ήξεραν πολλοί πως περιμέναμε να γίνουμε γονείς δεύτερη φορά. Ήταν μια άσχημη περίοδος για το σπίτι μας εκείνη η εποχή και μια μαγκωμένη χαρά καθώς ήταν τόσο αμφίβολα όλα για την έκβαση εκείνης της εγκυμοσύνης που το παιδικό κρεβατάκι και δωμάτιο το φτιάξαμε στο σπίτι μας αφού γεννήθηκε και ήρθε σπίτι μας η μικρή Δέσποινα.. και από τότε όλα καλά. Εικόνες από εκείνον τον αγώνα μου φέρνουν ανάμεικτες αναμνήσεις από εκείνη την εποχή που τελικά όλα πήγαν καλά . Σε επόμενη χρονιά έχουμε φωτογραφίες και αναμνήσεις και οι τέσσερις μαζί τόσο από τη διαδρομή όσο και μπροστά από το άγαλμα του Λεωνίδα στη Σπάρτη.

Έτσι, εαν πολύ συχνά βλέπετε εικόνες ή αναφορές σε συγκεκριμένα αθλητικά γεγονότα και άλλες προσωπικές αγάπες όλο το χρόνο δεν είναι για να δείξει κάποιος πόσο σπουδαίος είναι -αν το κάνει κάποιος για αυτό το λόγο κακώς το κάνει γιατί έτσι μικραίνει ο ίδιος μπροστά στο μεγάλο που κατόρθωσε- αλλά γιατί υπάρχει μια σωρεία αναμνήσεων και συναισθημάτων πίσω από μια εικόνα που αποκλείεται να ξεθωριάσουν η να εκτονωθούν στη διάρκεια μιας ζωής..

Με αφορμή μια σημερινή "ανάμνηση" του facebook και μιας παλαιότερης συζήτησης με ένα φίλο .

Μια οικογενειακή φωτογραφία, αθλητικές φιλίες, άμιλλα - ζηλοφθονία.

Ολυμπιακοί Αγώνες  Ρίο 2016.
Προκριματικός αγώνας 5 χιλιομέτρων γυναικών. Δυο αντίπαλες αθλήτριες βρίσκονται 1800 μέτρα πριν τη γραμμή τερματισμού. Από την ένταση, τη πίεση από λάθος η μία σκοντάφτει πέφτει πάνω στην άλλη και οι δύο πέφτουν κάτω.. Η μία σηκώνεται για να συνεχίσει τον αγώνα της αλλά παρατηρεί πως η αντίπαλος της είναι ακόμη πεσμένη καθώς έχει χτυπήσει πέφτοντας σοβαρά στο γονάτο της και αντί να φύγει τη βοηθάει να σηκωθεί, την υποβαστάζει και κατευθύνονται μαζί προς τον τερματισμό. Ενώ και οι δύο έτρεχαν για ένα προσωπικό στόχο τη νίκη ή  κάποια επίδοση, η αθλήτρια που σηκώθηκε όρθια άφησε κατά μέρους την επιθυμία για διάκριση και βοήθησε τη συναθλήτρια της δείχνοντας Ευγενή Άμιλλα. Οι δύο αθλήτριες βραβεύθηκαν για αυτή σκηνή.

Η Άμιλλα είναι μια από τις αξίες που αναδεικνύουν τα ιδανικά του αθλητισμού. Στην ιστορία του, σε όλα τα αθλήματα υπήρχαν και θα υπάρχουν παραδείγματα Άμιλλας. Στη προσωπική μου πορεία σχεδόν 30 χρόνων από τα ρινγκ μέχρι τις υπεραποστάσεις περιστατικά που έχω διαβάσει, που έχω ζήσει ή που έχω δει με τα μάτια μου με συγκινούν με βουρκώνουν μιλάω για αυτά με φίλους μου αν το φέρει η κουβέντα..

Η Άμιλλα έχει να κάνει φυσικά και με το ήθος, τη παιδεία, την αθλητική παιδεία, το χαρακτήρα του ανθρώπου. Η Άμιλλα εμπνέει.  Σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, δεν ασχολείσαι με χρονόμετρα με αριθμούς με επιδόσεις ή με άλλα μικρά και ανούσια..

Όμως μέσα από τον αθλητισμό έμαθα και άλλα πράγματα. Όλοι σε αγαπούν μέχρι να γίνεις ο ανταγωνισμός τους. Ή πως δεν έχουν όλοι οι φίλοι σου  τη δύναμη και την αντοχή να χαρούν με τη χαρά σου.

Η ζηλοφθονία έχει τη ρίζα της στην οργή που νιώθει κάποιος όταν συνειδητοποιεί ή πιστεύει μόνο πως ο άλλος είναι καλύτερος ή πως έχει προοδεύσει κάπου. Σαν ανθρώπινο ελάττωμα και χαρακτηριστικό εννοείται πως τη συναντάς σε κάθε τομέα στη ζωή. Σε θυμώνει, σε στενοχωρεί ή σε απογοητεύει από ανθρώπους που είχες δίπλα σου..

Ο αθλητισμός έχει και τέτοια πολλά παραδείγματα. Γίγαντες της εθνικής ομάδας του μπάσκετ ένα από αυτά, κάποτε κολλητοί, στην ίδια ομάδα, να παίζουν, να μη μιλιούνται μεταξύ τους.

Ο ίδιος έμαθα να μετράω τους φίλους μου  τόσο στις λύπες μου όσο και στις χαρές μου.. Αυτούς που θα με αγκάλιαζαν ή θα έμεναν διακριτικά δίπλα μου ότι και να γινόταν για να το μοιραστούμε αργότερα μαζί.

Η φωτογραφία της ανάρτησης αν και μοιάζει άσχετη με το θέμα του κειμένου για μένα μόνο άσχετη δεν είναι. Είναι η απάντηση μου σε κάποιον Σπαρταθλητή που ο χρόνος έδειξε πως δεν ήταν αυτός που πίστευα πως είναι. Έτσι στον τελευταίο μου τερματισμό στο Σπάρταθλο άκουσα από αυτόν όταν τον ρώτησα γιατί απομακρύνθηκε από μένα για πολύ καιρό, πως κανένας από τους τερματισμούς μου δεν μετράει όσο ο ένας ο δικός του επειδή εγώ έχω την οικογένεια μου συνοδούς ( δηλωμένους και πληρωμένους επίσημα στη διοργάνωση) ενώ εκείνος τρέχει μόνος του ( παρόλο που στο τελευταίο του αγώνα υπήρχαν κοινοί φίλοι που του έκαναν ανεπίσημα υποστήριξη από σταθμό σε σταθμό). Και άρχισε μια σύγκριση με το οτι εμένα με φροντίζει η γυναίκα μου στο σπίτι ενώ εκείνος δεν έχει οικογένεια να του μαγειρεύει και άλλα, που πήγαιναν τη κουβέντα αλλού και που δεν είχα καν τη διάθεση να ακούσω ή να συνεχίσω.

Ξέρετε, οι αθλητές μεγάλων αποστάσεων δεν είναι ιδιαίτερης κατηγορίας αθλητές. Άνθρωποι με ελαττώματα και προτερήματα είναι όπως όλοι μας που πολύ συχνά μέσα από τα χιλιόμετρα ταΐζουν τη ματαιοδοξία τους.

Έτσι λοιπόν αν είμαι περήφανος για κάτι μέσα από το τρέξιμο μου, δεν είναι οι τερματισμοί και τα χιλιόμετρα μου αλλά που η μητέρα μου, η γυναίκα μου, οι κόρες μου είναι  πάντα εκεί που παλεύω με τον εαυτό μου, μόνο και μόνο για να βλέπουν εμένα χαρούμενο. Ακόμα και αν με καταπίνει ο δρόμος. Και για εκείνες πρέπει να είμαι όρθιος και δυνατός όπως με ξέρουν και τότε που δεν θα τρέχω.

Μιλώντας όμως για αθλητική Άμιλλα ζηλοφθονία ή φθόνο, υπάρχει μια ακόμα λέξη για την οποία θέλω να γράψω. Ά-φθονος. Αυτός που δεν έχει φθόνο, που διαθέτει μεγάλη καρδιά, πλούσια συναισθήματα και που μπορεί να δώσει στους άλλους. Μέσα από το αγώνισμα μου έχω ξεχωρίσει πολλούς τέτοιους ανθρώπους που μπορεί να μην είμαστε φίλοι, όμως διακριτικά στεκόμαστε και επικοινωνούμε κατά καιρούς ο ένας με τον άλλο.

Έτσι, έχω να θυμάμαι τη κίνηση μιας γνωστής Ελληνίδας αθλήτριας που είχαμε για χρόνια μια παρεξήγηση πάνω σε αθλητικά θέματα που είχε πάρει διαστάσεις με διάσπαρτα κείμενα και σχόλια και από τους δύο στο ίντερνετ και που κάποια στιγμή απλά κουραστήκαμε να ασχολούμαστε άλλο, που παραμονή του Σπαρτάθλου πριν λίγα χρόνια μου έστειλε ένα όμορφο μήνυμα για καλή επιτυχία, λέγοντας μου πως με είδε στον ύπνο της να τρέχω στον αγώνα και να είμαι πολύ χαρούμενος.. Φυσικά όποια παρεξήγηση με το καιρό αποκαταστάθηκε..

Γιατί ο αθλητισμός δεν σε κάνει απαραίτητα (ειδικά σε μεγάλη ηλικία) καλύτερο άνθρωπο, δεν γνώρισα κάποιον που ήταν κακός και έγινε καλός επειδή άρχισε να τρέχει, αλλά μέσα από αυτόν αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας σου.