Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2018

Μια οικογενειακή φωτογραφία, αθλητικές φιλίες, άμιλλα - ζηλοφθονία.


Ολυμπιακοί Αγώνες  Ρίο 2016.
Προκριματικός αγώνας 5 χιλιομέτρων γυναικών. Δυο αντίπαλες αθλήτριες βρίσκονται 1800 μέτρα πριν τη γραμμή τερματισμού. Από την ένταση, τη πίεση από λάθος η μία σκοντάφτει πέφτει πάνω στην άλλη και οι δύο πέφτουν κάτω.. Η μία σηκώνεται για να συνεχίσει τον αγώνα της αλλά παρατηρεί πως η αντίπαλος της είναι ακόμη πεσμένη καθώς έχει χτυπήσει πέφτοντας σοβαρά στο γονάτο της και αντί να φύγει τη βοηθάει να σηκωθεί, την υποβαστάζει και κατευθύνονται μαζί προς τον τερματισμό. Ενώ και οι δύο έτρεχαν για ένα προσωπικό στόχο τη νίκη ή  κάποια επίδοση, η αθλήτρια που σηκώθηκε όρθια άφησε κατά μέρους την επιθυμία για διάκριση και βοήθησε τη συναθλήτρια της δείχνοντας Ευγενή Άμιλλα. Οι δύο αθλήτριες βραβεύθηκαν για αυτή σκηνή.

Η Άμιλλα είναι μια από τις αξίες που αναδεικνύουν τα ιδανικά του αθλητισμού. Στην ιστορία του, σε όλα τα αθλήματα υπήρχαν και θα υπάρχουν παραδείγματα Άμιλλας. Στη προσωπική μου πορεία σχεδόν 30 χρόνων από τα ρινγκ μέχρι τις υπεραποστάσεις περιστατικά που έχω διαβάσει, που έχω ζήσει ή που έχω δει με τα μάτια μου με συγκινούν με βουρκώνουν μιλάω για αυτά με φίλους μου αν το φέρει η κουβέντα..

Η Άμιλλα έχει να κάνει φυσικά και με το ήθος, τη παιδεία, την αθλητική παιδεία, το χαρακτήρα του ανθρώπου. Η Άμιλλα εμπνέει.  Σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, δεν ασχολείσαι με χρονόμετρα με αριθμούς με επιδόσεις ή με άλλα μικρά και ανούσια..

Όμως μέσα από τον αθλητισμό έμαθα και άλλα πράγματα. Όλοι σε αγαπούν μέχρι να γίνεις ο ανταγωνισμός τους. Ή πως δεν έχουν όλοι οι φίλοι σου  τη δύναμη και την αντοχή να χαρούν με τη χαρά σου.

Η ζηλοφθονία έχει τη ρίζα της στην οργή που νιώθει κάποιος όταν συνειδητοποιεί ή πιστεύει μόνο πως ο άλλος είναι καλύτερος ή πως έχει προοδεύσει κάπου. Σαν ανθρώπινο ελάττωμα και χαρακτηριστικό εννοείται πως τη συναντάς σε κάθε τομέα στη ζωή. Σε θυμώνει, σε στενοχωρεί ή σε απογοητεύει από ανθρώπους που είχες δίπλα σου..

Ο αθλητισμός έχει και τέτοια πολλά παραδείγματα. Γίγαντες της εθνικής ομάδας του μπάσκετ ένα από αυτά, κάποτε κολλητοί, στην ίδια ομάδα, να παίζουν, να μη μιλιούνται μεταξύ τους.

Ο ίδιος έμαθα να μετράω τους φίλους μου  τόσο στις λύπες μου όσο και στις χαρές μου.. Αυτούς που θα με αγκάλιαζαν ή θα έμεναν διακριτικά δίπλα μου ότι και να γινόταν για να το μοιραστούμε αργότερα μαζί.

Η φωτογραφία της ανάρτησης αν και μοιάζει άσχετη με το θέμα του κειμένου για μένα μόνο άσχετη δεν είναι. Είναι η απάντηση μου σε κάποιον Σπαρταθλητή που ο χρόνος έδειξε πως δεν ήταν αυτός που πίστευα πως είναι. Έτσι στον τελευταίο μου τερματισμό στο Σπάρταθλο άκουσα από αυτόν όταν τον ρώτησα γιατί απομακρύνθηκε από μένα για πολύ καιρό, πως κανένας από τους τερματισμούς μου δεν μετράει όσο ο ένας ο δικός του επειδή εγώ έχω την οικογένεια μου συνοδούς ( δηλωμένους και πληρωμένους επίσημα στη διοργάνωση) ενώ εκείνος τρέχει μόνος του ( παρόλο που στο τελευταίο του αγώνα υπήρχαν κοινοί φίλοι που του έκαναν ανεπίσημα υποστήριξη από σταθμό σε σταθμό). Και άρχισε μια σύγκριση με το οτι εμένα με φροντίζει η γυναίκα μου στο σπίτι ενώ εκείνος δεν έχει οικογένεια να του μαγειρεύει και άλλα, που πήγαιναν τη κουβέντα αλλού και που δεν είχα καν τη διάθεση να ακούσω ή να συνεχίσω.

Ξέρετε, οι αθλητές μεγάλων αποστάσεων δεν είναι ιδιαίτερης κατηγορίας αθλητές. Άνθρωποι με ελαττώματα και προτερήματα είναι όπως όλοι μας που πολύ συχνά μέσα από τα χιλιόμετρα ταΐζουν τη ματαιοδοξία τους.

Έτσι λοιπόν αν είμαι περήφανος για κάτι μέσα από το τρέξιμο μου, δεν είναι οι τερματισμοί και τα χιλιόμετρα μου αλλά που η μητέρα μου, η γυναίκα μου, οι κόρες μου είναι  πάντα εκεί που παλεύω με τον εαυτό μου, μόνο και μόνο για να βλέπουν εμένα χαρούμενο. Ακόμα και αν με καταπίνει ο δρόμος. Και για εκείνες πρέπει να είμαι όρθιος και δυνατός όπως με ξέρουν και τότε που δεν θα τρέχω.

Μιλώντας όμως για αθλητική Άμιλλα ζηλοφθονία ή φθόνο, υπάρχει μια ακόμα λέξη για την οποία θέλω να γράψω. Ά-φθονος. Αυτός που δεν έχει φθόνο, που διαθέτει μεγάλη καρδιά, πλούσια συναισθήματα και που μπορεί να δώσει στους άλλους. Μέσα από το αγώνισμα μου έχω ξεχωρίσει πολλούς τέτοιους ανθρώπους που μπορεί να μην είμαστε φίλοι, όμως διακριτικά στεκόμαστε και επικοινωνούμε κατά καιρούς ο ένας με τον άλλο.

Έτσι, έχω να θυμάμαι τη κίνηση μιας γνωστής Ελληνίδας αθλήτριας που είχαμε για χρόνια μια παρεξήγηση πάνω σε αθλητικά θέματα που είχε πάρει διαστάσεις με διάσπαρτα κείμενα και σχόλια και από τους δύο στο ίντερνετ και που κάποια στιγμή απλά κουραστήκαμε να ασχολούμαστε άλλο, που παραμονή του Σπαρτάθλου πριν λίγα χρόνια μου έστειλε ένα όμορφο μήνυμα για καλή επιτυχία, λέγοντας μου πως με είδε στον ύπνο της να τρέχω στον αγώνα και να είμαι πολύ χαρούμενος.. Φυσικά όποια παρεξήγηση με το καιρό αποκαταστάθηκε..

Γιατί ο αθλητισμός δεν σε κάνει απαραίτητα (ειδικά σε μεγάλη ηλικία) καλύτερο άνθρωπο, δεν γνώρισα κάποιον που ήταν κακός και έγινε καλός επειδή άρχισε να τρέχει, αλλά μέσα από αυτόν αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας σου.














Δεν υπάρχουν σχόλια: