Το Σπάρταθλο, ο βασιλιάς Λεωνίδας και ένα παραμύθι για τη Βασιλική

φωτογραφία από την επόμενη μέρα του αγώνα

Πριν δύο βδομάδες έτρεξα στο σπάρταθλο... για τον αγώνα θα γράψω άλλη στιγμή, σήμερα όμως  θέλω να γράψω ένα ..παραμύθι.. Ένα παραμύθι που είπα στη Βασιλική λίγο καιρό πριν τον αγώνα για να ενθουσιαστεί γι αυτό που θα πηγαίναμε να κάνουμε. Που θα πέρναγε μιάμιση μέρα μέσα στο αυτοκίνητο και θα με βοηθούσε μαζί με τη μαμά της, από την Αθήνα μέχρι να φτάσω με τα πόδια μου στη Σπάρτη..  Μία ιστορία όχι με μεγάλη απόκλιση από τη πραγματικότητα, όμως προσαρμοσμένη έτσι  και εμπλουτισμένη με τέτοια στοιχεία ώστε να γίνει κατανοητή από ένα κοριτσάκι τριών ετών και αν γίνεται να το εντυπωσιάσει... και έτσι ξεκινήσαμε για τη Σπάρτη αλλά και για πίσω, πολύ πίσω... για τα πολύ παλιά  χρόνια..

"Τα πολύ πολύ παλιά χρόνια σχεδόν τίποτα δεν έμοιαζε με το πώς μοιάζει  το σήμερα. Τα σπίτια των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά το ένα με το άλλο, οι άνθρωποι φορούσαν άλλα ρούχα, δεν υπήρχαν οι δρόμοι που έχουμε σήμερα, δεν υπήρχαν αυτοκίνητα, δεν υπήρχαν πολυκατοικίες, δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα, δεν υπήρχε τηλεόραση, φώτα, δεν υπήρχε και τηλέφωνο. Επειδή τότε  δεν υπήρχε το τηλέφωνο, όταν κάποιος ήθελε να πει κάποιο νέο ή  μια είδηση ακόμη και σε μία άλλη πόλη.. πήγαινε ο ίδιος μέχρι εκεί με τα πόδια ή με το άλογο του ή έστελνε κάποιον άλλον να δώσει το μήνυμα, αυτό κάνουν σήμερα οι ταχυδρόμοι...


Εκείνη την εποχή λοιπόν ζούσε και ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Ηρόδοτο που είχε μια περίεργη συνήθεια. Ότι έβλεπε, ότι γινόταν γύρω του το έγραφε σε ένα δικό του βιβλίο μαζί με άλλες δίκές του σημειώσεις και είμαστε τυχεροί που το έκανε αυτό, γιατί πολλά χρόνια μετά και αφού είχε πεθάνει ο Ηρόδοτος, κάποιοι άλλοι άνθρωποι, βρήκαν αυτές τις σημειώσεις και γνωρίζουμε εμείς σήμερα τι κάνανε και πως ζούσαν στα αρχαία εκείνα χρόνια...

Οι πόλεις δεν ήτανε όπως είπαμε η μια κοντά στη άλλη και για να πας απο τη μια στην άλλη έπρεπε να περάσεις από βουνά, δάση και ερημιές Αυτοκίνητα δεν υπήρχαν και πολλές φορές ακόμα και τα άλογα κουραζόντουσαν. Η Αθήνα ήταν από τότε μια μεγάλη πόλη, δεν έμοιαζε καθόλου με το πως είναι σήμερα, όμως ήταν από τότε γνωστή σε όλο τον κόσμο.. Υπήρχαν και άλλες πόλεις, μια άλλη πολύ γνωστή εκείνα τα χρόνια ήταν η Σπάρτη...Εκεί που θα πάμε κι εμείς σε λίγες μέρες.. Στη Σπάρτη είχαν για βασιλιά έναν πολύ δυνατό άντρα, πολύ ψηλό σαν γίγαντα  που δεν φοβόταν τίποτα που τον ήξεραν σε όλο τον κόσμο για το πόσο γενναίος δυνατός και έξυπνος ήταν. Τον έλεγαν Λεωνίδα.

Η Αθήνα όπως είπα πριν, ήταν ήδη γνωστή σε όλο τον κόσμο.. Ήταν πιο ξεχωριστή για πολλούς λόγους από τις άλλες πόλεις. Έμεναν εκεί πολλοί σπουδαίοι άνθρωποι, σοφοί, παρατηρούσαν τα πάντα γύρω τους, ανακάλυπταν πράγματα, όπως έφτιαξαν  σπουδαία πράγματα που τα χρησιμοποιούμε σήμερα, ή εφτιαξαν κανόνες που από τότε τους τηρούμε..

Την Αθήνα τη ζήλευαν πολύ  οι άλλες πόλεις από τις μακρινές χώρες.  Bασιλιάδες από πολύ μακρυά ήθελαν να τη κατακτήσουν, να κάνουν δικά τους αυτά που είχε από τότε η Αθήνα και τους ανθρώπους που έμεναν εκεί.. 'Ετσι ξεκίνησαν με πλοία από τη θάλασσα, με άλογα, με πολύ μεγάλο στρατό να έρθουν για να τη κάνουν δική τους. Όποια πόλη συναντούσαν στο δρόμο τους, τη κέρδιζαν πολύ εύκολα..

Τα νέα μαθεύτηκαν .. οι κακοί, οι Πέρσες όπως τους έλεγαν εκείνους του κακούς, πλησίαζαν...
 Μαζεύτηκαν οι στρατηγοί της Αθήνας, ο βασιλιάς, οι σοφοί και έκαναν συμβούλιο... Πολλές οι γνώμες. Άλλος έλεγε πως ήταν αδύνατο να τους νικήσουν.. άλλος πως έπρεπε να κλειστούν στη πόλη και να τους περιμένουν για να πολεμίσουν εκεί, άλλος να μπούνε στα καράβια και να πολεμήσουν από τη θάλασσα, κάποιος σκέφτηκε να ζητήσουν βοήθεια από άλλες πόλεις.. όμως από που; Στις κοντινές πόλεις ήδη είχαν μπει οι κακοί και τους είχαν νικήσει.. Επόμενη σκέψη ήταν ο βασιλιάς Λεωνίδας, ο τόσο δυνατός άντρας που δεν φοβόταν κανέναν, μαζί με το στρατό του σίγουρα θα βοηθούσαν... 'Ομως η Σπάρτη από την Αθήνα είναι τόσο μακριά που ακόμα και με αυτοκίνητο να πας σήμερα, κουράζεσαι. Ο λόγος όμως που τους χρειαζόντουσαν ήταν σημαντικός. Έπρεπε να ζητηθεί  η βοήθεια του και μάλιστα γρήγορα..

Πώς; Ο δρόμος μέχρι τη Σπάρτη ήταν γεμάτος από αντίπαλους στρατιώτες που θα έβλεπαν αμέσως κάποιον που θα πήγαινε στο δρόμο πάνω σε άλογο και θα τον σταματούσαν...

Ξαφνικά.... όλοι κοίταξαν τον Φειδιππίδη.... Ο Φειδιππίδης ήταν ένας πολύ γυμνασμένος άντρας όχι με μπράτσα σαν τον Λεωνίδα και τους στρατιώτες του, αλλά γυμνασμένος στα πόδια.. έτρεχε γρήγορα και μακριά.. Αυτή ήταν η δουλεία του. Να τρέχει, να μεταφέρει μηνύματα, να λέει τα νέα και όταν δεν ήταν σε αποστολή, φρόντιζαν οι Αθηναίοι να τρώει καλό φαγητό και να ασχολείται μόνο με τη προπόνηση του. Αν τον κοιτούσες έμοιαζε πολύ σαν αυτούς που βλέπουμε να τρέχουν σήμερα... Ήταν δυνατός, γρήγορος και έτρεχε συνέχεια και πολύ...

Ο Φειδιππίδης δέχθηκε αμέσως την αποστολή. Έπρεπε να πάει αυτός σαν ο πιο γρήγορος να ζητήσει τη βοήθεια εκ μέρους της πόλης του από τον ατρόμητο βασιλιά, αλλιώς η Αθήνα θα χανόταν για πάντα. Πήρε στη τσάντα του λίγο ψωμί, λίγα σύκα, λίγα καρύδια, σταφίδες να τρώει στον δρόμο και έφυγε τρέχοντας. Όσο για νερό πήρε το παγούρι του και ήξερε που θα βρει πηγές στα δάση για να το γεμίζει και να πίνει όταν διψάσει.. Τον βασιλιά Λεωνίδα δεν τον είχε ξαναδεί. Από περιγραφές ήξερε πως ήταν τόσο ψηλός που σήκωνες το κεφάλι σου για να τον κοιτάξεις μέχρι πάνω και πως ήταν πολύ δίκαιος όμως καλό θα ήταν να μην ήσουν μπροστά του άμα αυτός είχε θυμώσει. Πιο πολύ όμως τον απασχολούσε να φτάσει γρήγορα για το καλό της πόλης του και όχι πως έμοιαζε ο βασιλιάς..

Έτρεχε όλη μέρα ασταμάτητα. Που και πού έτρωγε από αυτά που είχε στη τσάντα του και έπινε νερό από το παγούρι του. Ήρθε το απόγευμα, ήρθε το βράδυ, ακόμα έτρεχε. Η Σπάρτη ήταν μακριά...Ήταν όμως και προσεκτικός να μην τον δει κανείς γιατί ή θα έχανε χρόνο ή ακόμα χειρότερα θα τον σταματούσαν εντελώς. Το βράδυ έπρεπε να περάσει και από ένα βουνό. Εκεί τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα. Ήταν ήδη κουρασμένος μέσα στη νύχτα, φως υπήρχε μόνο από το φως του φεγγαριού και  άρχισε να περπατάει και να κοιμάται σχεδόν όρθιος. Ο Ηρόδοτος έγραψε πως εκεί είδε και ένα όνειρο πως συνάντησε έναν θεό που τον τρόμαξε και που μίλησε μαζί του. Εκείνος όμως δεν σταμάτησε. Ξημέρωσε και ήδη είχε κατέβει το βουνό και έτρεχε προς τη Σπάρτη, δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Έφτασε στη πόλη και εκεί τον σταμάτησαν. Θέλω να με πάτε στο βασιλιά σας τους είπε, είναι ανάγκη... Τον είδαν κουρασμένο και τον παρουσίασαν αμέσως στον Λεωνίδα...

Σπαρτιάτες, του είπε...  βασιλιά που είσαι τόσο δυνατός, σας παρακαλώ ...έρχομαι από την Αθήνα... Ο εχθρός μας, έχει κάνει δικές του της διπλανές μας πόλεις και κινδυνεύουμε. Έρχεται η σειρά μας και θέλουμε να μας βοηθήσετε. Ο βασιλιάς του είπε να φύγει γρήγορα για την Αθήνα με τον ίδιο τρόπο που έφτασε στη Σπάρτη και να πει στους Αθηναίους πως θα τους βοηθούσαναλλά όμως πως έπρεπε να περάσουν λίγες μέρες για να τελειώσει μια ιερή γιορτή  που γιόρταζαν στη Σπάρτη.

Ο Φειδιππίδης δεν καθυστέρησε, έτρεξε γρήγορα πίσω.
Τα νέα δεν άρεσαν πολύ στους Αθηναίους δεν θα προλάβαινε να έρθει η βοήθεια. Τελικά ένας πολύ έξυπνος στρατηγός ο Μιλτιάδης, σκέφτηκε έναν επίσης έξυπνο τρόπο να πολεμήσουν, λίγο έξω από την Αθήνα σε ένα μέρος που το λένε Μαραθώνα και τελικά οι Αθηναίοι νίκησαν..

Όλα αυτά τα γράφει ο Ηρόδοτος στις σημειώσεις του...

Ο Λεωνίδας πήρε μέρος και σε άλλες μάχες..  Ήταν γνωστός για την ανδρεία του. Σε μια πολύ σημαντική μάχη όμως, κάποιος τον πρόδωσε και έχασε τη ζωή του αυτός και όλοι του οι άντρες. Πολλά χρόνια μετά για να τον τιμήσουν οι Σπαρτιάτες έφτιαξαν  στη μέση της Σπάρτης ένα πολύ μεγάλο άγαλμα που του μοιάζει για το βλέπουν από μακρυά όλοι και να θυμούνται ποιος ήταν ο Λεωνιδας..


Πολλά πολλά χρόνια αργότερα, σκέψου πόσο αργότερα που εγώ είχα ήδη γεννηθεί, κάποιος σκέφτηκε.. "Μα καλά είναι δυνατόν να μπορεί να τρέξει κάποιος μιάμιση μέρα ασταμάτητα και να φτάσει τόσο μακρυά; Μήπως αυτός ο Ηρόδοτος μας τα φουσκώνει λίγο; Θα το δοκιμάσω ο ίδιος." Και ξεκίνησε όπως τον Φειδιππίδη και όντως κατάφερε σε μιάμιση μέρα να είναι μπροστά στο άγαλμα πια, του τότε βασιλιά...

Από τότε έρχονται πολύ άνθρωποι, αθλητές από όλες τις χώρες από όλο το κόσμο και συναντιούνται και ξεκινάν ένα συγκεκριμένο πρωινό από την Αθήνα για να πάνε μέσα σε μια μέρα μια νύχτα και μια μέρα ακόμα τρέχοντας, όχι για  να ζητήσουν βοήθεια αλλά για να τρέξουν όπως έτρεξε τότε ο Φειδιππίδης,  να αγγίξουν το άγαλμα του Λεωνίδα και να ψιθυρίσουν σε αυτό... Ήρθα βασιλιά Λεωνίδα.. ήρθα όπως ο  Φειδιππίδης τότε, να σου πω ευχαριστώ για όσα μας έκανες για μας, για όσα μάθαμε από σένα.. και πολλές φορές του λένε και ένα μυστικό όπως τι τους έκανε να φτάσουν μέχρι εκεί.. ένα μυστικό που το μαθαίνει μόνο το άγαλμα..

Και ξέρεις ακόμα κάτι.. από αυτούς που ξεκινάν να πάνε στη Σπάρτη, ενώ είναι σπουδαίοι δρομείς όλοι τους, οι καλύτεροι στη χώρα τους όπως ήταν τότε ο Φειδιππίδης από την Αθήνα, σχεδόν μόνο οι μισοί καταφέρνουν να φτάσουν στη μεγάλη πόλη της Σπάρτης.
Αυτό θα κάνουμε κι εμείς και θα πάμε μαζί στο βασιλιά Λεωνίδα θα αγγίξουμε μαζί το άγαλμα του, από σένα θα παίρνω τη δύναμη για  να το κάνω αυτό, θα αγγίξουμε μαζί το πόδι του και τότε σίγουρα θα χαμηλώσει λίγο το κεφάλι  του και το βλέμμα του για  να δει εσένα τόσο σπουδαία που είσαι".

Αυτή είναι η ιστορία λίγο παραπάνω εμπλουτισμένη στη γραπτή της μορφή. Όμως χωρίς δράκους, νεράιδες ή πριγκίπισσες  Πολλά κομμάτια της τα συζητούσαμε σε διαφορετικές μέρες επανειλημμένως και αποσπαματικά, όπως με ρώταγε.. η Βασιλική, και πόσο δυνατός ήταν ο Λεωνίδας ή τι θα πούμε στο άγαλμα και γιατί δεν θα μιλάει; κ.α...

΄Ηθελα πολύ φέτος να τερματίσω στο Σπάρταθλο. Το έκανα όχι όμως μόνο επειδή  "δούλεψα" γι αυτό,  αλλά γιατί υπήρχε η φυσική παρουσία της οικογένειας μου εκεί. Κυρίως της κόρης μου η βοήθεια που προσέφερε ή που νόμιζε πως προσέφερε. Που κάθε φορά που σκεφτόμουν οτι μπορεί να μην τα κατάφερνα  φέτος..οι εικόνες  της στο μυαλό μου,οι μελλοντικές αφηγήσεις, με έκαναν να αφήνω τις αρνητικές σκέψεις στην άκρη και τελικά να τερματίσω κλαίγοντας συγκινημένος που με τη  Μαρία ( που χωρις την υποστήριξη, τη  προτροπή, την υπομονή της και άλλα πολλά δεν θα γινόταντίποτα από αυτά) τα καταφέραμε φέτος.. ..και  έκανα αυτό που ήθελα να κάνω. Ανεβήκα χέρι χέρι με τη κόρη μου τα σκαλιά μπροστά στο άγαλμα στη Σπάρτη τερματίσαμε μαζί ...

..και το πιο σημαντικό...

 που εκτός από την έκπληξη  και τον ενθουσιασμό της Βασιλικής, που έβλεπε αυτό το άγαλμα από τόσο κοντά, που το άγγιξε με την ίδια λαχτάρα που έχουν οι σπαρταθλητές να το αγγίξουν που δεν ξεκολούσε για ώρα τα μάτια της από πάνω του και μέσα σε ένα  έντονο συναισθηματικά κλίμα με βουρκωμένα μάτια, με χειροκροτήματα με  φωνές με αγκαλιές με επευφημίες από μια ολόκληρη πόλη, εκείνη ένιωσε  πως ήταν η πιο σπουδαία μέσα στη Σπάρτη..


 ..που για μένα όντως ήταν...